Iwaszkiewicza uwielbiam. Z książki na książkę poznaję go coraz lepiej i bardziej się przywiązuję. To zdecydowanie mój komfortowy pisarz. O "Rzeczach" słyszałem wiele złego. Nie mogę się jednak z tymi opiniami zgodzić (przynajmniej nie w całości). Książka Król nie wnosi za wiele, nie pojawiają się nowe, odkrywcze informacje. Mnie osobiście lekko irytowało gdybanie autorki, która wymyślała fabularyzowane sceny. Zamiast napisać rzeczywistą biografię Iwaszkiewicza przez pryzmat rzeczy, które posiadał, powstał niezły bigos. Są tu wymyślone przez Król wycinki z życia Jarosława czy jej wrażenia z podróży po miejscach bliskich zeszłowiecznemu twórcy. Przy tym sporo też powtarza. Nazwanie "Rzeczy" biografią to, wg mnie, spore nadużycie. Nie zmienia to faktu, że przyjemnie i szybko mi się czytało. Polecam, ale nie nastawiajcie się na nic wyjątkowego.

Iwaszkiewicza uwielbiam. Z książki na książkę poznaję go coraz lepiej i bardziej się przywiązuję. To zdecydowanie mój komfortowy pisarz. O "Rzeczach" słyszałem wiele złego. Nie mogę się jednak z tymi opiniami zgodzić (przynajmniej nie w całości). Książka Król nie wnosi za wiele, nie pojawiają się nowe, odkrywcze informacje. Mnie osobiście lekko irytowało gdybanie autorki,...

"Rzeczy" nie są na pewno typową biografią. To raczej spacer po historiach bliższych lub dalszych prawdzie opartych na znalezionych przedmiotach należących do pisarza. Na tą wyprawę zaprasza nas Anna Król, która postanowiła wybrać się w podróż śladami Stanisława Iwaszkiewicza i zdać nam relacje z tego co udało jej się dowiedzieć na podstawie bliskich mu miejsc oraz rzeczy. Książka składa się z kilku rozdziałów w których mamy okazje poznać nie tylko życiorys pisarza ale też fragmenty jego pamiętnika, zwierzenia bliskich mu osób lub opisy miejsc w których mieszkał lub pracował. Każda z części jest osobnym tematem, przez co nie mamy zachowanego porządku chronologicznego. Nie jest to jednak minus książki, a raczej zachęta do dalszych poszukiwań dokładniejszych informacji na temat Iwaszkiewicza już na własną rękę. Jedyna rzecz, która w pewnym stopniu przeszkadzała mi w tej książce to prowadzenie narracji tak, że nie do końca wiemy czy opisany fragment zdarzył się naprawdę czy jest też wytworem wyobraźni pisarki, która niejednokrotnie interpretowała pewne fragmenty zapisków Iwaszkiewicza po swojemu. Forma tej książki na pewno przypadnie osobom, które nie lubią czytać typowych biografii i „suchych faktów” - 7/10

"Rzeczy" nie są na pewno typową biografią. To raczej spacer po historiach bliższych lub dalszych prawdzie opartych na znalezionych przedmiotach należących do pisarza. Na tą wyprawę zaprasza nas Anna Król, która postanowiła wybrać się w podróż śladami Stanisława Iwaszkiewicza i zdać nam relacje z tego co udało jej się dowiedzieć na podstawie bliskich mu miejsc oraz rzeczy....

"Pomyślałem, że żaden biograf nie napisze dobrze mojej biografii, ponieważ w moim zwyczajnym szarym życiu - bez wielkich zdarzeń - nie weźmie pod uwagę intensywności moich przeżyć, która to intensywność nadaję barwę nawet najpospolitszym przebiegom." - tak pisał w roku 1952 Jarosław Iwaszkiewicz na stronach swoich "Dzienników". A jednak po wielu latach od tego zapisu znalazł się KTOŚ, kto podjął się tego trudnego dzieła, kto pokazał prawdziwy, pełen pasji, uczuć, i wszelkich innych emocji obraz tego zapomnianego nieco pisarza.

"Rzeczy. Iwaszkiewicz intymnie" Anny Król to bardzo dobra i wciągająca biografia, która nie jest klasycznym odpowiednikiem tego gatunku; nie ma tu zbyt wielu dat, poszczególnych chronologicznie przedstawionych zdarzeń z życia pisarza, jego literackich osiągnięć wg kolejności ich publikacji. Jest to bardzo osobisty obraz Iwaszkiewicza, powstały w oparciu o niektóre związane z nim rzeczy, będące "świadkami" jego przeżyć, uczuć, radości, przemyśleń czy zwątpień, ale też w oparciu o zapiski, luźne notatki, pamiętniki, a także rozmowy i zachowane o nim wspomnienia rodziny bądź żyjących jeszcze przyjaciół czy współpracowników. To bardzo osobiste i intymne oblicze Iwaszkiewicza, pełne wszelkich emocji związanych z chorobą żony, śmierci kochanka, poczucia upływu czasu i zbliżającej się śmierci czy niedoceniania jego literackiej twórczości. Mieszają się czasy, zdarzenia, spotkania i nieważne co było kiedy, najważniejszy jest sam Jarosław Iwaszkiewicz, wyłaniający się z tego niecodziennego konglomeratu faktów i wspomnień.

Książka Anny Król to bardzo ciekawa lektura, rzetelna i wnikliwa biografia, w którą autorka włożyła ogrom pasji i serca, którą szczerze polecam, bowiem najlepiej napisana jej ocena na LC, nie odda realnego obrazu postaci autora takich książek jak "Tatarak", "Brzezina", Panny z Wilka" czy "Matka Joanna od Aniołów", jego przeżyć, zwątpień, życiowych porażek i dramatów.

"Pomyślałem, że żaden biograf nie napisze dobrze mojej biografii, ponieważ w moim zwyczajnym szarym życiu - bez wielkich zdarzeń - nie weźmie pod uwagę intensywności moich przeżyć, która to intensywność nadaję barwę nawet najpospolitszym przebiegom." - tak pisał w roku 1952 Jarosław Iwaszkiewicz na stronach swoich "Dzienników". A jednak po wielu latach od tego zapisu...

A Ty, jakimi pamiątkami się otaczasz?

A Ty, jakimi pamiątkami się otaczasz?

Wspaniała. Kameralna. Intymna. Polecam.

Wspaniała. Kameralna. Intymna. Polecam.

Wyborna biografia. Opowieść, która nie opiera się na chronologicznym opisywaniu faktów, a luźnych, fabularyzowanych wspomnienia. Inspiracją dla snucia opowieści, są przedmioty osobiste, które napotyka autorka podczas kompletowania materiału. Powstaje z tego intymny portret. Książka leżała u mnie długo na półce, czekając na swoją kolej. Jeśli i u Was leży do koniecznie po nią sięgnijcie.

Wyborna biografia. Opowieść, która nie opiera się na chronologicznym opisywaniu faktów, a luźnych, fabularyzowanych wspomnienia. Inspiracją dla snucia opowieści, są przedmioty osobiste, które napotyka autorka podczas kompletowania materiału. Powstaje z tego intymny portret. Książka leżała u mnie długo na półce, czekając na swoją kolej. Jeśli i u Was leży do koniecznie po...

coś jest nie tak chyba z proporcjami tej książki, niemniej pierwsza część piękna

coś jest nie tak chyba z proporcjami tej książki, niemniej pierwsza część piękna

Oczywiście. Jestem zachwycony. Dam pełne osiem gwiazdek.

Oczywiście. Jestem zachwycony. Dam pełne osiem gwiazdek.

Życie Jarosława Iwaszkiewicza jest intrygujące. Jakiś czas temu czytałam książkę napisaną przez jego prawnuczkę, Ludwikę Włodek. Z niekłamanym zainteresowaniem sięgnęłam więc po „Rzeczy…”. Książka zawiera mnóstwo ciekawych anegdot związanych z pisarzem i to zdecydowanie jej największa zaleta. Natomiast forma całkowicie mnie rozczarowała. To przeplatane refleksje autorki z opisami miejsc i przedmiotów bliskich Iwaszkiewiczowi, z relacjami sytuacji z życia artysty (często prawdopodobnymi). Przyznam, że taka forma całkowicie wytrącała mnie z rytmu. Zabieg sam w sobie jest ciekawy, ale takiej książki nie czyta się dobrze.
Pretekstem do powstania kolejnych rozdziałów są przedmioty związane z autorem i to wokół nich osnute są opowieści. Autorka nie boi się trudnych tematów - pisze o kochanku Iwaszkiewicza, o jego relacjach z żoną Anną, o rodzinie, przyjaciołach czy znajomych. Tym, co najbardziej mnie zaintrygowało, była historia pobytu Iwaszkiewicza na placówce dyplomatycznej, które to wydarzenie zbiegło się z chorobą żony. Z ciekawością przeczytałam również o perypetiach Stawiska po śmieci poety. Iwaszkiewicz chciał, żeby w jego domu otwarto muzeum. To, w jaki sposób władze podeszły do tematu, zaszokowało mnie. Rozpoczęto od wielkiego remontu. Zmieniono tak wiele, a przecież muzeum mogłoby jeszcze więcej zyskać, gdyby niczego tam nie zmieniono. Także teren wokół domu diametralnie się zmienił. Szkoda. Podobał mi się również dość szczegółowy opis relacji z kuzynem -Karolem Szymanowskim. Najbardziej zadziwiło mnie to, że Jarosław Iwaszkiewicz liczył na literacką Nagrodę Nobla.
Gdyby książka była albo opowieścią o Iwaszkiewiczu, albo historią miejsc i przedmiotów z nim związanych pewnie byłabym zachwycona.

Życie Jarosława Iwaszkiewicza jest intrygujące. Jakiś czas temu czytałam książkę napisaną przez jego prawnuczkę, Ludwikę Włodek. Z niekłamanym zainteresowaniem sięgnęłam więc po „Rzeczy…”. Książka zawiera mnóstwo ciekawych anegdot związanych z pisarzem i to zdecydowanie jej największa zaleta. Natomiast forma całkowicie mnie rozczarowała. To przeplatane refleksje autorki z...

Ocena zawyżona przez miłość do Iwaszkiewicza. Bardzo topornie napisana, fatalnie zredagowana książka. Męcząca, jeśli ktoś jest wyczulony na melodię języka. Pełna żenujacych osobistych wynurzeń, zupełnie nie na temat. Autorka napisała chaotyczne wypracowanie, nie poczuła ani tematu, ani bohatera.

Fatalne ilustracje, taka książka aż się prosi o dobre zdjęcia. Dużo zdjęć. Tymczasem dostajemy rozwlekłe opisy fotografii, których nie ma - było to tak nudne, że nie chciało mi się ich szukać po Internecie.

Bardzo mi się nie podobało ”wchodzenie do głowy” Iwaszkiewicza i zmyślanie, co czuł i co myślał – bardzo arogancki zabieg jak na osobę, która go nie znała, a wiedzę na jego temat ma powierzchowną. Raziło mnie też bezceremonialne grzebanie w rzeczach nieżyjącego pisarza – lubię biografie i nigdy mi nie przeszkadzało, że ich autorzy na przykład czytają prywatne listy. Tutaj jednak owo buszowanie po szafach, włażenie z butami w intymność, zaglądanie do tajemnic było ogromnym zgrzytem.

Pomysł na dotarcie do artysty przez pozostawione przez niego przedmioty jednak świetny (acz nie nowatorski). Za to trzy gwiazdki, bo byłaby jedna.

Ocena zawyżona przez miłość do Iwaszkiewicza. Bardzo topornie napisana, fatalnie zredagowana książka. Męcząca, jeśli ktoś jest wyczulony na melodię języka. Pełna żenujacych osobistych wynurzeń, zupełnie nie na temat. Autorka napisała chaotyczne wypracowanie, nie poczuła ani tematu, ani bohatera.

Fatalne ilustracje, taka książka aż się prosi o dobre zdjęcia. Dużo zdjęć....