Akcja toczy się nie wiadomo kiedy i gdzie, na peryferiach Imperium. Takie umiejscowienie każe odczytywać książkę jako parabolę, doszukiwać się uniwersalnych treści. I rzeczywiście problem - zeszmacić się, pozwalać na okrucieństwa, czy narazić pozycję, wygodne życie i siebie samego na tortury - będzie towarzyszył ludzkości chyba zawsze. Stosunek my i obcy, pogarda dla innego, barbarzyństwo postępowania, to też niestety chyba wpisane jest w ciemną stronę ludzkości. Główny bohater i narrator to funkcjonariusz Imperium, człowiek szlachetny, choć nie pozbawiony wad. On jeden nie zaraża się barbarzyństwem. Pojęcie to obsługuje dwie różne dziedziny. Barbarzyńca w powieści to ten obcy, żyjący poza Imperium, traktowany jak niepełny człowiek (skąd my to znamy?). Jednocześnie barbarzyńcy, to ci, którzy bestialsko z tym obcymi barbarzyńcami postępują. Barbarzyńca siedzi w nas, a szlachetni, jak wynika z powieści Coetzee'go, to gatunek niezwykle rzadki. Nie życzę sobie doświadczać, do której kategorii należę.

Akcja toczy się nie wiadomo kiedy i gdzie, na peryferiach Imperium. Takie umiejscowienie każe odczytywać książkę jako parabolę, doszukiwać się uniwersalnych treści. I rzeczywiście problem - zeszmacić się, pozwalać na okrucieństwa, czy narazić pozycję, wygodne życie i siebie samego na tortury - będzie towarzyszył ludzkości chyba zawsze. Stosunek my i obcy, pogarda dla...