Na odległej norweskiej wyspie Vardø, rok 1617 przyniosl tragiczne wydarzenie, które na zawsze zmieniło życie jego mieszkańców. Gwałtowna burza, niezrównana w swojej sile, pochłonęła życie mężczyzn w tej małej społeczności rybackiej, pozostawiając kobiety same w obliczu surowego arktycznego krajobrazu. Osiemnaście miesięcy później ich nowa niezależność jest zagrożona przybyciem Absaloma Corneta, surowego mężczyzny ktory przybyl z żoną Ursą. Nieświadome, że jest on także łowcą czarownic, zdeterminowanym, by wykorzenić wszelkie postrzegane zło czyhające w ich społeczności.

W sercu "The Mercies" znajdują się Maren, wytrzymała miejscowa kobieta, która straciła ojca i brata w czasie burzy, oraz Ursa, wyrafinowana żona Absaloma, uwięziona w małżeństwie bez milosci. Pomimo swoich różnic, Maren i Ursa znajdują pocieszenie w swoim towarzystwie, tworząc więź, która przekracza społeczne oczekiwania. Jednak majestatyczna obecność Absaloma rzuca cień na wieś, siejac strach i podejrzenie wśród jej mieszkańców, w tym jego własnej żony.

Piękno "The Mercies" tkwi w sugestywnej prozie, która odzwierciedla surowość środowiska i walkę jego bohaterów. Eksploracja tematów takich jak miłość, wytrwałość i natura podejrzeń jest przedstawiona z upiorną precyzją. Opierając się na prawdziwych wydarzeniach, w tym na burzy w Vardø i późniejszych procesach czarownic, "The Mercies" oferuje przerażający wgląd w mroczny rozdział historii, jednocześnie celebrując siłę i wytrwałość ludzkiego ducha.

Na odległej norweskiej wyspie Vardø, rok 1617 przyniosl tragiczne wydarzenie, które na zawsze zmieniło życie jego mieszkańców. Gwałtowna burza, niezrównana w swojej sile, pochłonęła życie mężczyzn w tej małej społeczności rybackiej, pozostawiając kobiety same w obliczu surowego arktycznego krajobrazu. Osiemnaście miesięcy później ich nowa niezależność jest zagrożona...

Okładka – dla mnie sztos!
Kilka słów na okładce – rewelacja!
Książka zapowiadała się na super smakowity kąsek, a rozczarowała z deka zawartością. Już wyjaśniam dlaczego… Historia zaczyna się od felernej wyprawy rybackiej podczas której sztorm pozbawił życia dzielnych mężów. Kobiety z wioski musiały poradzić sobie same. Norwegia ze względu na klimat nie rozpieszczała naszych bohaterek. Od pierwszych stron poznajemy przenikliwy mróz, skutą lodem ziemię, brak bujnej roślinności i dodatkowe zmartwienia związane z zapasami na całą zimę. Główną bohaterką jest Ursa, która również straciła swojego niedoszłego męża, mieszka z matką, bratową „innej nacji” i jej dzieckiem. Atmosfera gęstnieje z każdym rozdziałem, pojawiają się sprzeczki i kłótnie nie tylko w obrębie Vardo, ale również w jej rodzinnym domu. Przybywają nowi zarządcy z „nowym porządkiem świata”… Wszystko byłoby fajnie gdyby nie irytujące postaci kobiece, biernie poddające się zakazom i nakazom, nowej religii i jej obrządkom. Solidarność „jajników” nie zaistniała, kobiety zostały „skazane” na podporządkowanie nowym mężczyznom i nieubłaganie jak owce zmierzały do samozagłady. W międzyczasie pojawił się męczący lesbijski wątek, wciśnięty jak dla mnie na siłę na współczesną modłę.
No, ale może się czepiam, najlepiej zrobicie czytając i oceniając sami :)

Okładka – dla mnie sztos!
Kilka słów na okładce – rewelacja!
Książka zapowiadała się na super smakowity kąsek, a rozczarowała z deka zawartością. Już wyjaśniam dlaczego… Historia zaczyna się od felernej wyprawy rybackiej podczas której sztorm pozbawił życia dzielnych mężów. Kobiety z wioski musiały poradzić sobie same. Norwegia ze względu na klimat nie rozpieszczała...

Świetna. Napięcie budowane od samego początku, od pierwszych stronic da się odczuć niepokój i widmo nadciagajacych i nieuchronnych zdarzeń, które stopniowo doprowadzą do tragedii. Podskornie wiemy co się stanie, to uczucie towarzyszy przez całą opowieść. Trudno się oderwać, naprawdę kawał dobrej lektury.

Świetna. Napięcie budowane od samego początku, od pierwszych stronic da się odczuć niepokój i widmo nadciagajacych i nieuchronnych zdarzeń, które stopniowo doprowadzą do tragedii. Podskornie wiemy co się stanie, to uczucie towarzyszy przez całą opowieść. Trudno się oderwać, naprawdę kawał dobrej lektury.

Jedno, co na pewno obniża ocenę tej książki - to przewidywalność. Skoro jest to opowieść o faktach, i jeśli z punktu wiadomo co się wydarzyło (w XVII wieku w Norwegii doszło do największego w tym kraju polowania na czarownice; w wyniku procesu o czary życie straciło 91 osób, z czego większość stanowiły kobiety) - to nielada wyzwaniem stało się ubranie tej historii w dobry tekst.
No i tu mamy pewien szkopuł, gdyż w powieści zabrakło, moim zdaniem, głębi, wątków pobocznych, jakiejś zahaczki w postaci interesujących postaci czy rozbudowanego kolorytu lokalnego. Literacko powieść jest poprawna, w warstwie treściowej troszkę płytka.
Z pewnością przybliża czytelnikom nieznany szerzej rozdział historii i na pewno wpisuje się w trend MEETOO. Ale trafi pewnie na półkę książek do wymiany.

Jedno, co na pewno obniża ocenę tej książki - to przewidywalność. Skoro jest to opowieść o faktach, i jeśli z punktu wiadomo co się wydarzyło (w XVII wieku w Norwegii doszło do największego w tym kraju polowania na czarownice; w wyniku procesu o czary życie straciło 91 osób, z czego większość stanowiły kobiety) - to nielada wyzwaniem stało się ubranie tej historii w dobry...

#wyzwanieabecadlozpiecaspadlo Hargrave Kiran Millwood "Kobiety z Vardo".
Ta historia przeniesie Was do mroźnej Skandynawii, do XVII wieku, do małej osady Vardo, gdzie ludzie żyją skromnie, wręcz biednie w zgodzie z naturą, która tam jest wyjątkowo okrutna i bezwzględna.
Aż do pamiętnego sztormy 24 grudnia 1617 roku, w którym zginęło 40 mężczyzn, czyli wszyscy w z wyjątkiem dzieci i starców.
I życie nadal toczyło się smutnym rytmem, z tym że kobiety wzięły los we własne ręce. I komuś się to nie spodobało....
To piękna historia o sile kobiet i o tym jak pod płaszczykiem religii łatwo przemycić okrucieństwo, terror i inne patologie.

#wyzwanieabecadlozpiecaspadlo Hargrave Kiran Millwood "Kobiety z Vardo".
Ta historia przeniesie Was do mroźnej Skandynawii, do XVII wieku, do małej osady Vardo, gdzie ludzie żyją skromnie, wręcz biednie w zgodzie z naturą, która tam jest wyjątkowo okrutna i bezwzględna.
Aż do pamiętnego sztormy 24 grudnia 1617 roku, w którym zginęło 40 mężczyzn, czyli wszyscy w z...

Wciągająca opowieść o wydarzeniach ciemnego okresu historii Norwegii - polowaniu na czarownice w czasach panowania Christiana IV. Tytułowe kobiety z XVII - wiecznego Vardø są silne, nieustępliwe i z powodzeniem walczą o przetrwanie po utracie w czasie sztormu niemal wszystkich mężczyzn zamieszkujących wioskę. To ściąga na nie kolejne nieszczęście w postaci szeryfa i komisarza polujących na wiedźmy. Pozycja obowiązkowa na półce każdej sympatyczki feminizmu i nie tylko.

Wciągająca opowieść o wydarzeniach ciemnego okresu historii Norwegii - polowaniu na czarownice w czasach panowania Christiana IV. Tytułowe kobiety z XVII - wiecznego Vardø są silne, nieustępliwe i z powodzeniem walczą o przetrwanie po utracie w czasie sztormu niemal wszystkich mężczyzn zamieszkujących wioskę. To ściąga na nie kolejne nieszczęście w postaci szeryfa i...

Z początku, sam temat wydawał się bardzo fascynujący. Jednak sposób prowadzenia akcji, narracja głównej bohaterki (i ona sama),nie zdołały przekonać mnie do fabuły.
Nie mam nic przeciwko feminizmowi. Wiele haseł tego nurtu uważam za całkiem słuszne. Ale tworzenie fabuły książki tylko pod tym kontekstem uważam za pomyłkę. Książka mocno razi, poprzez ukazanie wypaczonej męskiej natury i rzekomej bezsilności kobiet uciskanych ponad miarę. Nie neguję faktów związanych z niedostatecznym uprawnieniem kobiet w życiu minionych wieków. Ale nie pasuje mi ukazanie ich krzywdy w kontekście znęcania się mężczyzn. Dodajmy, że panowie w tej historii są zwyczajnie antypatyczni. Nie ma żadnego normalnego faceta w całej społeczności. A kobiety... One zresztą tez są jakieś nie do końca normalne. Brak solidarności, zazdrość, podstęp (wszystkie najgorsze wady). No i do tego oczywiście w feministycznej książce musiała autorka zawrzeć wątek miłości lesbijskiej.
Sztampowe. Słabe. I zwyczajnie spieprzone jeśli chodzi o wizję problemu kobiecości we współczesnym świecie. Jeśli do worka dorzucimy jeszcze religię i sam kościół, to już po prostu nie ma opcji. Każda zdroworozsądkowa kobieta powinna uciekać z takiego Vardo gdzie pieprz rośnie.
Szumnie książkę rozreklamowano w mediach. Zapowiadano ją jako poważne dzieło w dyskusji na temat problemu podrzędnej roli kobiet w świecie. Tymczasem dialog jest miałki i jednowymiarowy. Literacko też nie zachwyca. Choć starałem się mieć otwarte podejście, to jednak książka mnie szybko znudziła.
Szczerze - nie polecam.

Z początku, sam temat wydawał się bardzo fascynujący. Jednak sposób prowadzenia akcji, narracja głównej bohaterki (i ona sama),nie zdołały przekonać mnie do fabuły.
Nie mam nic przeciwko feminizmowi. Wiele haseł tego nurtu uważam za całkiem słuszne. Ale tworzenie fabuły książki tylko pod tym kontekstem uważam za pomyłkę. Książka mocno razi, poprzez ukazanie wypaczonej...

Niesamowicie klimatyczna, wciągająca, ale też i momentami przerażająca opowieść o bohaterskich kobietach z Vardo. Te mieszkanki maleńkiej wysepki musiały zacząć radzić sobie z trudnymi warunkami życia, gdy niespodziewanie morze zabrało im synów, mężów i braci w Wigilię 1617 roku. Przybycie na ich wyspę nowo wybranego komisarza i jego żony, rozpoczyna dla wyspiarek okres prześladowania pod względem wiary i oskarżeń o czary...
Mnie podobała się przede wszystkim plastyczność języka autorki, która malowała niezwykłe portrety swoich bohaterów. Przeczytałam książkę jednym tchem. Jest to wspaniała historia warta poznania.
Polecam!

Niesamowicie klimatyczna, wciągająca, ale też i momentami przerażająca opowieść o bohaterskich kobietach z Vardo. Te mieszkanki maleńkiej wysepki musiały zacząć radzić sobie z trudnymi warunkami życia, gdy niespodziewanie morze zabrało im synów, mężów i braci w Wigilię 1617 roku. Przybycie na ich wyspę nowo wybranego komisarza i jego żony, rozpoczyna dla wyspiarek okres...

Początki były trudne i zniechęcające. W drugiej połowie książka jest naprawdę dobra i szkoda, że postacie nie są bardziej rozbudowane.

Początki były trudne i zniechęcające. W drugiej połowie książka jest naprawdę dobra i szkoda, że postacie nie są bardziej rozbudowane.

Chyba czas przyznać, że nigdy tej książki nie dokończę. Minęły dwa lata, odkąd zaczęłam ją czytać, a motywacji jak nie było, tak nie ma. Szkoda, bo w teorii jest to wręcz idealna powieść dla mnie - Skandynawia, procesy czarownic, odcięta od świata wyspa, kobieca siła - przecież to powinno być świetne! A jest niestety do bólu nudne, miałkie i na siłę naturalistyczne. Ogromna szkoda.

Chyba czas przyznać, że nigdy tej książki nie dokończę. Minęły dwa lata, odkąd zaczęłam ją czytać, a motywacji jak nie było, tak nie ma. Szkoda, bo w teorii jest to wręcz idealna powieść dla mnie - Skandynawia, procesy czarownic, odcięta od świata wyspa, kobieca siła - przecież to powinno być świetne! A jest niestety do bólu nudne, miałkie i na siłę naturalistyczne. Ogromna...