Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dla mnie powieści Ali Smith to w pewnym sensie literackie (i intelektualne) łamigłówki. Autorka zręcznie bawi się słowem, kontekstem kulturowym i społecznym, odniesieniami do sztuki i historii. I w "Piątej porze roku" również widać to charakterystyczne zamiłowanie Smith do ukrytych znaczeń i leksykalnych gier. Jej nowa powieść, choć niezależna, nawiązuje do słynnej tetralogii, zarówno poprzez tytuł jak i koncepcję. Ali Smith ponownie tworzy opowieść silnie zakorzenioną w aktualnych wydarzeniach – tym razem jest to okres pandemicznej izolacji. Trzy części książki wyodrębnione według słowno-znaczeniowego klucza układają się w zawiłą, nielinearną historię – i podąża ona w dość nietypowym kierunku. "Piąta pora roku" to opowieść w opowieści, bo współczesne losy malarki Sandy splatają się z historią osieroconej dziewczynki, uczennicy kowala, żyjącej w czasach epidemii dżumy. Paralele między przeszłością i teraźniejszością ujawniają się subtelnie, czyniąc całość wspaniale dziwną i niejednoznaczną. Smith pisze o osobistych lękach, troskach i wewnętrznych zmaganiach – niepewności jutra, samotności, utracie sensu, kruchości istnienia. Z przenikliwością kreśli obraz współczesności – porusza ważne i aktualne tematy dotyczące pandemii, tożsamości płciowej, zmian klimatycznych, różnic pokoleniowych, wolności i ograniczeń. "Piąta pora roku" to inteligentna, pomysłowa, ale też wymagająca lektura – smutna, gorzka i zabawna. Powieść Smith uświadamia, jak z wieloma rzeczami musimy się mierzyć – na szczęście nie jesteśmy w tym sami. I ta nuta nadziei podnosi na duchu. Lubię bardzo. Podążanie za prozą Ali Smith po raz kolejny sprawiło mi przyjemność.