Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wzruszająca powieść, czyta się jednym tchem, najpierw współczując Edwardowi, a potem będąc dumnym z jego postępów. Skupiamy się 2 latach po katastrofie, choć po łebkach autorka opisuje 6 lat jego życia. Najbardziej mi się podobała sama realizacja zamysłu autorki, aby z każdym kolejnym etapem życia Edawrda opisywać kolejne ostatnie minuty życia jego współpasażerów. Wyszło bez patosu, realistycznie i przez to czyta się z ogromnym smutkiem - ja tak lubię, więc to doceniam. Plus dodatkowy za wspomnienie, że nie tylko rodziny zmarłych przeżywają to co się działo i nie mogą się pogodzić z tym, ale i o cierpieniu służb ratunkowych przybyłych na miejsce. Jak doświadczy się takiego piekła w literaturze, tym bardziej nam "ocalałym" w obowiązku przypada afirmacja życia. Trochę banalna końcówka, no ale do diabła należał nam się chyba happy end?