Książka dobra, może i nawet dla niektórych wybitna- niestety nie dla mnie. Mogę powiedzieć że w pewnym sensie utożsamiam się z niektórymi występującymi u bohatera odczuciami, ale czegoś po prostu tu ... brakło? Jeżeli natomiast chodzi o zalety to fakt że książka jest naprawde przyjemnie napisana, strasznie szybko mi się ją czytało.

Książka dobra, może i nawet dla niektórych wybitna- niestety nie dla mnie. Mogę powiedzieć że w pewnym sensie utożsamiam się z niektórymi występującymi u bohatera odczuciami, ale czegoś po prostu tu ... brakło? Jeżeli natomiast chodzi o zalety to fakt że książka jest naprawde przyjemnie napisana, strasznie szybko mi się ją czytało.

Proza autobiograficzna najwyższych lotów, opowiadająca o świecie, którego nie ma, o pustce jaką pozostawia. Autor porusza tematy osobiste - trudne relacje z ojcem, podziw dla matki; wspomina dziadków, w szczególny sposób tych pochodzenia żydowskiego. Nie brak tu obsesji, nałogów, chorób, załamań psychicznych i rozczarowań. Są też dobre strony, wesołe anegdoty, ironiczne spostrzeżenia, ploteczki, ciekawostki.

Całość składa się nie tylko na wspomnienie o kilku pokoleniach, wykracza poza sagę rodzinną, stając się obrazem historycznym epoki. Lwów, Wrocław, Kraków, Warszawa - przed, w czasie i po wojnie. Obraz niejednoznaczny, różnorodny, często niejasny, taki jakim była Polska wtedy.

Świat Bratkowskiego to nie tylko więzy krwi, wspólne radości, ale również szereg niedomówień, niedopowiedzeń, przemilczeń, urywanych zdań, fragmentów wspomnień, z których próbuje złożyć obraz coraz bardziej odchodzący w przeszłość. Mądra, ważna książka, pokazująca jak bardzo nasze doświadczenia, wychowanie wpływa na kształt życia bez względu na ustrój; jak bardzo naśladujemy lub odcinamy się od rodziców.

“Chciałem dowiedzieć się prawdy o wydarzeniach, o których rodzice i dziadkowie najpierw latami milczeli, a potem - niemiłosiernie kłamali.”

Proza autobiograficzna najwyższych lotów, opowiadająca o świecie, którego nie ma, o pustce jaką pozostawia. Autor porusza tematy osobiste - trudne relacje z ojcem, podziw dla matki; wspomina dziadków, w szczególny sposób tych pochodzenia żydowskiego. Nie brak tu obsesji, nałogów, chorób, załamań psychicznych i rozczarowań. Są też dobre strony, wesołe anegdoty, ironiczne...

Książka biograficzna ale nie jest to autobiografia w sensie dosłownym. Piotr dokonuje emocjonalnego rozliczenia z własnymi rodzicami, dziadkami i dalszą rodziną. Analizuje rodzinne historie, odkrywa nieścisłości i świadome przemilczenia. Jest to także trochę autoterapia, Piotr otwarcie mówi o swoich nałogach, emocjach i ogólnym szamotaniem się z życiem. Czyta się miło bo Piotr jest sprawnym dziennikarzem.

Książka biograficzna ale nie jest to autobiografia w sensie dosłownym. Piotr dokonuje emocjonalnego rozliczenia z własnymi rodzicami, dziadkami i dalszą rodziną. Analizuje rodzinne historie, odkrywa nieścisłości i świadome przemilczenia. Jest to także trochę autoterapia, Piotr otwarcie mówi o swoich nałogach, emocjach i ogólnym szamotaniem się z życiem. Czyta się miło bo...

Nie rozumiem skąd taka niska ocena książki moim zdaniem wybitnej. Doskonała forma i ogromna szczerość wypowiedzi sytuuje tę autobiografię na wysokiej pozycji w literaturze pamiętnikarskiej. Przeczytałam wypożyczoną z biblioteki z zapartym tchem, natychmiast też kupiłam, żeby mieć na półce i sięgać jak do Prousta.

Nie rozumiem skąd taka niska ocena książki moim zdaniem wybitnej. Doskonała forma i ogromna szczerość wypowiedzi sytuuje tę autobiografię na wysokiej pozycji w literaturze pamiętnikarskiej. Przeczytałam wypożyczoną z biblioteki z zapartym tchem, natychmiast też kupiłam, żeby mieć na półce i sięgać jak do Prousta.