Biografia Gaudiego.
Z jednej strony - soczysty, niebanalny język.
Z drugiej - ciekawe informacje na temat Gaudiego.
Coś, co dla mnie było minusem, dla kogoś może okazać się plusem. Dygresje, które zajmują ponad połowę książki. Mam wrażenie, że w tej biografii o Gaudim za mało jest Gaudiego. Wspomnienie o wykonanym telefonie jest dla autora powodem do pisania przez dwie strony o historii tego wynalazku.
Muszę przyznać, że opisy są ciekawe, wymagające sięgnięcia do wielu źródeł, ale nie szukałam takich informacji, próbując poznać Gaudiego. Jak wspomniałam, ta dygresyjność zajmuje ponad połowę książki.
Mam wrażenie, że więcej dowiedziałam się o historii Katalonii i Barcelony w tym okresie niż o samym architekcie. Coś mi umyka w jego obrazie, czegoś się dowiedziałam, a zarazem czuję, jak mało wiem po lekturze 244 stron.

Biografia Gaudiego.
Z jednej strony - soczysty, niebanalny język.
Z drugiej - ciekawe informacje na temat Gaudiego.
Coś, co dla mnie było minusem, dla kogoś może okazać się plusem. Dygresje, które zajmują ponad połowę książki. Mam wrażenie, że w tej biografii o Gaudim za mało jest Gaudiego. Wspomnienie o wykonanym telefonie jest dla autora powodem do pisania przez dwie...

Nie. 3x nie.
1. Liczyłam na biografię, a nie hagiografię z dosztukowanymi bez związku przyczynowo-skutkowego-stylistycznego fragmentami książki kucharskiej, przewodnika turystycznego, prasy katolickiej i wypisów z historii Katalonii. Pisanie na ilość?
2. Generalizacje i mieszanie faktów z fantazją autora. Ani powieść, ani poważna publikacja. "Gaudi zawsze...", "nigdy..." i w ogóle wzór cnót wszelakich, który przygotowując z bratem paellę "przyrządził smakowity bulion, następnie pociął mięso na drobne paseczki, osuszył, natarł solą(...)". WTF?!
3. Fatalnie napisana. Nie chce się czytać nawet zdania do końca. Zostawiłam w połowie i żałuję straconego czasu.

Nie. 3x nie.
1. Liczyłam na biografię, a nie hagiografię z dosztukowanymi bez związku przyczynowo-skutkowego-stylistycznego fragmentami książki kucharskiej, przewodnika turystycznego, prasy katolickiej i wypisów z historii Katalonii. Pisanie na ilość?
2. Generalizacje i mieszanie faktów z fantazją autora. Ani powieść, ani poważna publikacja. "Gaudi zawsze...", ...

Bardzo dobra książka o Gaudim! Autor pisze o momentach życia Antoniego jakby tam był, malując otoczenie słowami. Najpierw mnie to lekko denerwowalo, bo musiałby być naucznym świadkiem tych momentów, a wiadomo, że nie był. Ale później dzięki tym opisom wciagnalem się bardziej.
Autor również barwnie opisał czasy w których żył architekt, ludzi którzy mieli wpływ na jego życie oraz sytuacje geopolityczna na swiecie.
Bardzo fajnie się to czytalo!

Bardzo dobra książka o Gaudim! Autor pisze o momentach życia Antoniego jakby tam był, malując otoczenie słowami. Najpierw mnie to lekko denerwowalo, bo musiałby być naucznym świadkiem tych momentów, a wiadomo, że nie był. Ale później dzięki tym opisom wciagnalem się bardziej.
Autor również barwnie opisał czasy w których żył architekt, ludzi którzy mieli wpływ na jego życie...

Znakomita książka. Napisana barwnym, bogatym językiem. Czyta się jak dobrą powieść. No i bohater nie byle jaki - Antonio Gaudi - architektoniczny geniusz, jak napisał autor we stępie: "Czasami czczony, a czasami lżony, unosi się nad Barceloną niczym zadumany gigant Francisco Goyi. Jego spuścizna artystyczna podziwiana jest od Korei i Japonii, poprzez Niemcy i Francję, aż do Ameryki Łacińskiej. Śmiało rzec można, iż Antonio Gaudi wyprzedził swój czas. Nikt przed nim nie budował czegoś podobnego, po nim zresztą też nie. Czegoś, co przeczy zasadom urbanistyki i gdzie na pierwszy rzut oka nic nie ma uzasadnienia. Stworzył własny, osobisty styl, którego nikt nie potrafił i nie potrafi naśladować".

Znakomita książka. Napisana barwnym, bogatym językiem. Czyta się jak dobrą powieść. No i bohater nie byle jaki - Antonio Gaudi - architektoniczny geniusz, jak napisał autor we stępie: "Czasami czczony, a czasami lżony, unosi się nad Barceloną niczym zadumany gigant Francisco Goyi. Jego spuścizna artystyczna podziwiana jest od Korei i Japonii, poprzez Niemcy i Francję, aż do...

http://dajprzeczytac.blogspot.com/2015/08/antoni-gaudi-kapan-piekna-z-barcelony.html

http://dajprzeczytac.blogspot.com/2015/08/antoni-gaudi-kapan-piekna-z-barcelony.html

Opowieść o niezwykłym architekcie, który wyprzedzał swoją epokę. Bardzo lekko i przyjemnie napisana, opiera się nie na suchych faktach, ale przede wszystkim pokazuje atmosferę przełomu wieków. Wielowątkowa, pozwala poczuć ducha BArcelony, tłumaczy o co chodzi z tą Kastylią i zawiera przepis na paelle :) Niektóre opisy może zbyt obrazowe jak na biografię, jakieś takie mieszane uczucia mi przy tej książce towarzyszyły :)

Opowieść o niezwykłym architekcie, który wyprzedzał swoją epokę. Bardzo lekko i przyjemnie napisana, opiera się nie na suchych faktach, ale przede wszystkim pokazuje atmosferę przełomu wieków. Wielowątkowa, pozwala poczuć ducha BArcelony, tłumaczy o co chodzi z tą Kastylią i zawiera przepis na paelle :) Niektóre opisy może zbyt obrazowe jak na biografię, jakieś takie...

Podczas lektury tej pozycji o Gaudim towarzyszyły mi dość mieszane uczucia. W swojej ocenie skłaniam się w kierunku oceny dobrej i, uwaga! jest to książka o mojej ukochanej Barcelonie, którą nie jestem bezgranicznie zachwycona!

Biografia sławnego architekta popełniona przez pana Słowińskiego jest w moim odczuciu dość, powiedziałabym, dziwaczna i niestety ma kilka słabszych stron. Autor jakby nie mógł się zdecydować na jedną formę biografii i trochę przekombinował zestawiając ze sobą fragmenty fabularyzowane oraz barwne i obrazowe opisy z całymi akapitami odnoszącymi się do sytuacji polityczno-społecznej Katalonii i Hiszpanii przełomu XIX i XX wieku, ciekawostkami naukowo-technicznymi czy wtrąceniami na inne tematy w znikomym stopniu odnoszące się do osoby Gaudiego. Efektem takiego literackiego miszmaszu jest gorszy odbiór całej książki, wrażenie nieładu, poczucie, że autor błądzi gdzieś daleko od głównego tematu, którym jest słynny architekt i jego dzieła.

Osobiście odniosłam jeszcze jedno dość niefajne wrażenie, że pan Słowiński na równi traktuje informacje ze źródeł stricte historycznych z informacjami i cytatami z utworów beletrystycznych (np. z "Miasta cudów" Mendozy, "Cienia wiatru" Zafona czy "Tajemnicy Gaudiego" Estebana). Może się mylę...

Ale pozycja "Antoni Gaudi. Kapłan piękna z Barcelony" wcale nie jest taka zła, jakby się mogło po pierwszej części mojej opinii wydawać. Chyba wiem, jaki zamysł przyświecał autorowi, który w swojej książce przemycił aż tak wiele z historii Katalonii i Hiszpanii. Przez całe swoje życie Antoni Gaudi czuł się przede wszystkim Katalończykiem i był związany z Barceloną nie sposób zatem poznać i zrozumieć jego twórczość, stosowaną przez niego symbolikę i wyznawane zasady bez znajomości sytuacji społecznej i kilku ważnych wydarzeń z historii tego regionu. A że polskiemu czytelnikowi te zagadnienia są raczej obce, stąd tak wiele Słowiński o tym pisze.

Osoba samego Antoni Gaudiego została przedstawiona począwszy od narodzin w Reus, poprzez dzieciństwo, studia na kierunku architektury, pierwsze prace przeplatające się z niepowodzeniami w życiu osobistym, projekty dla barcelońskich bogaczy, kończąc na całkowitym oddaniu się budowie świątyni Sagrada Familia i tragicznej śmierci. W książce tej opisane zostały wszystkie dzieła architekta, niestety nie wszystkie zostały zilustrowane co niestety sprawiło, że podczas lektury musiałam posiłkować się zdjęciami z Internetu i innych publikacji. Całość czytałam jednak z dużą przyjemnością i zainteresowaniem, czego można było się akurat po mnie spodziewać ;)

Książkę "Antoni Gaudi. Kapłan piękna z Barcelony" polecam przede wszystkim czytelnikom zafascynowanym postacią tego katalońskiego architekta. Osobom umiarkowanie zainteresowanym jego twórczością poleciłabym raczej inne wydawnictwa (np. album Rainera Zerbsta).

Podczas lektury tej pozycji o Gaudim towarzyszyły mi dość mieszane uczucia. W swojej ocenie skłaniam się w kierunku oceny dobrej i, uwaga! jest to książka o mojej ukochanej Barcelonie, którą nie jestem bezgranicznie zachwycona!

Biografia sławnego architekta popełniona przez pana Słowińskiego jest w moim odczuciu dość, powiedziałabym, dziwaczna i niestety ma kilka...

Postać Gaudiego fascynuje mnie od lat, kiedy po raz pierwszy w Barcelonie ujrzałam jego prace. Słynna Sagrada Familia, czy też park Guell zrobiły na mnie niesamowite wrażenie. Są niezwykle oryginalne i na pewno niepowtarzalne.

Antoni Gaudi urodził się w Katalonii w miasteczku Reus koło Tarragony w1852 roku, w wielodzietnej rodzinie kotlarskiej. W dzieciństwie był chorowity, rzadko opuszczał dom, nadrabiał swoją samotność, niesamowitą wyobraźnią, co zaowocowało po latach niespotykanymi rozwiązaniami w architekturze.
Samotnikiem pozostał już na zawsze, nie lubił jak mu ktoś przeszkadzał w pracy. Zawsze pogrążony we własnych myślach, żył we własnym świecie, a efekty jego wyobraźni podziwiamy do dziś.
Jedni powiedzą dziwak, a inni geniusz.

Kiedy przeniósł się do Barcelony, studiował w Escula Tecina Superior de Arquitectura. Niestety, problemy finansowe zmusiły go również do pracy. Pracował jako asystent barcelońskich architektów: Francisco Villara, Josepa Fontsere i Joana Martorella. Kiedy uzyskał dyplom, imał się wielu prac. Brał praktycznie wszystkie zlecenia.
Przełomem w jego życiu i pracy była przyjaźń z barcelońskim przemysłowcem, Eusebim Güellem, który doceniał jego pracę i wielokrotnie ją finansował.

W 1883 roku przyjął zlecenie budowy świątyni pokutnej Sagrada Familia, na podstawie projektów Francisco Villara. Początkowo praca nie pociągała go, jednak później oddał się jej bezgranicznie. Pracował tam do końca swego życia, a świątynia do dnia dzisiejszego jest nadal w rozbudowie. Gaudi tak pokochał swoją pracę, że mieszkał, spał i pracował na terenie budowy Sagrady, a po śmierci został w niej pochowany.
Niezwykły człowiek, pomysłowy i oryginalny. Jego dzieła są nie do podrobienia, zwracają uwagę niezwykłymi kształtami i ferią barw. Nikt nie zastąpił go, jego dzieła to unikaty światowej sławy. Wyróżniają się na tle architektury. Mnie zachwyciły i zauroczyły. Cudowne, miękkie linie, mnóstwo kolorów i niezwykłe materiały. Bajecznie kolorowa, wijąca się ławka w parku Guell, najdłuższa na świecie, nigdy nie jest zimna – wyobrażacie sobie? Sprawdziłam osobiście :) Została wykonana z takich materiałów, że utrzymuje praktycznie stałą temperaturę. Niesamowite mozaiki, które ją pokrywają, ciszą oko. Cały park robi niesamowite wrażenie. Jest tak piękny i tak oryginalny, że na zawsze wbija się pamięć.

Gaudi to nieodkryty do końca człowiek o fascynującej osobowości, nieograniczonej wyobraźni i magicznych rękach. Polecam Wam zapoznanie się z tą arcyciekawą postacią i jej dziełami!

http://markietanka-mojeksiazki.blogspot.com/2014/03/antoni-gaudi-kapan-piekna-z-barcelony.html

Postać Gaudiego fascynuje mnie od lat, kiedy po raz pierwszy w Barcelonie ujrzałam jego prace. Słynna Sagrada Familia, czy też park Guell zrobiły na mnie niesamowite wrażenie. Są niezwykle oryginalne i na pewno niepowtarzalne.

Antoni Gaudi urodził się w Katalonii w miasteczku Reus koło Tarragony w1852 roku, w wielodzietnej rodzinie kotlarskiej. W dzieciństwie był...

Bardzo ciekawa i bogata w różne dodatkowe i nieznane fakty książka. Polecam :)

Bardzo ciekawa i bogata w różne dodatkowe i nieznane fakty książka. Polecam :)

Osobowość i życiorys Gaudiego bardzo ciekawa ale autor nie poradził sobie z interesującym opisem. Zdecydowanie za dużo wtrąceń nie na temat.

Osobowość i życiorys Gaudiego bardzo ciekawa ale autor nie poradził sobie z interesującym opisem. Zdecydowanie za dużo wtrąceń nie na temat.