Moim zdaniem "Droga królewska" jest powieścią słabą i mocno niedopracowaną. Podczas lektury nie odczuwałem tego, iż akcja tej powieści rozgrywa się w okresie starożytności, lecz w czasach współczesnych, zaś sama autorka nie dochowała wierności realiom historycznym. Fabuła momentami się wlecze, a innym razem zbyt mocno przyśpiesza. Do tego sama powieść w pewnym momencie stała się nużąca, zaś bohaterowie stają się wręcz irytujący.

Moim zdaniem "Droga królewska" jest powieścią słabą i mocno niedopracowaną. Podczas lektury nie odczuwałem tego, iż akcja tej powieści rozgrywa się w okresie starożytności, lecz w czasach współczesnych, zaś sama autorka nie dochowała wierności realiom historycznym. Fabuła momentami się wlecze, a innym razem zbyt mocno przyśpiesza. Do tego sama powieść w pewnym momencie...

Nie czuć klimatu epoki, realia historyczne oddane słabo. Rozumiem, że to przygodówka a nie praca naukowa, ale jednak bardziej wymagającego czytelnika trochę to razi. Przykłady: "(...) Sais (...) nazywano czasem drugim Rzymem"[s.24], "w Memfis w pałacu znajdowała się wspaniale zaopatrzona biblioteka z dziełami Greków i Rzymian" [s.58]. Przepraszam ale w VI wieku przed Chr. Rzym był jeszcze niewiele znaczącą mieściną gdzieś w dalekiej Italii, a nie centrum kultury i nauki promieniującym na Egipt. Takich kwiatków jest tu sporo. Za dużo jak dla mnie. Nie doczytałem do końca.

Nie czuć klimatu epoki, realia historyczne oddane słabo. Rozumiem, że to przygodówka a nie praca naukowa, ale jednak bardziej wymagającego czytelnika trochę to razi. Przykłady: "(...) Sais (...) nazywano czasem drugim Rzymem"[s.24], "w Memfis w pałacu znajdowała się wspaniale zaopatrzona biblioteka z dziełami Greków i Rzymian" [s.58]. Przepraszam ale w VI wieku przed Chr....

Chociaż tematyka historyczna staje się w polskiej kulturze coraz bardziej popularna i zarówno filmowcy (mocno monotematycznie skupieni na II wojnie światowej),jak i pisarze coraz chętniej sięgają do historii, bardzo często mam wrażenie, że nie są oni jeszcze w pełni świadomi wszystkich możliwości tego gatunku i przyznam, że sięgając po polskie powieści historyczne, zazwyczaj czuję pewien niewykorzystany potencjał. I o dziwo, chociaż czytałam powieści znanych autorek takich jak Renata Czarnecka czy Elżbieta Cherezińska, chyba pełną satysfakcję dała mi dopiero Alina Zerling-Konopka w powieści o Rozalii Lubomirskiej, jedynej Polce, która padła ofiar Rewolucji Francuskiej. Musiałam sięgnąć więc po kolejne powieści tej pisarki, zwłaszcza że nie ogranicza się ona do opisywania historii Polski, ale chociażby w ,,Drodze królewskiej" zabiera czytelników do starożytnego Egiptu.

Fanes jest synem Greka i Egipcjanki Amaris. Chłopak prowadzi spokojne, bezpieczne życie, dopóki jego ojciec nie umiera, a matka nie zostaje zmuszona do samodzielnego utrzymywania rodziny, wykorzystując w tym celu głównie swój urok i szukając kolejnego kandydata na towarzysza życia. Fanes natomiast postanawia zostać żołnierzem samego faraona. Dzięki pomocy nowego opiekuna i uśmiechom losu chłopakowi udaje się dostać na dwór królewski i rozpocząć karierę, ale po śmierci dobrego faraona Amasisa, młodzieniec zostaje uwikłany w walkę o władzę między prawowitym, ale nieudolnym następcą tronu a perskim najeźdźcą. Również jego życie uczuciowe nie układa się lekko.

,,Droga królewska" jest powieścią sprawnie balansującą na granicy powieści historycznej i przygodowej, z opisami bitew, dworskimi intrygami, zwrotami akcji i ukazaniem wielkiej historii przez pryzmat pojedynczego bohatera, który podczas swojej życiowej wędrówki poznaje wiele kultur, stanów społecznych, zaznaje zarówno władzy i potęgi, jak biedy i niebezpieczeństw. Ogromną zaletą powieści Konopki jest starożytny klimat, barwne opisy egipskich zwyczajów i krain, ukazanie religii, władzy, codzienności, wielokulturowości tego kraju. Ma się wrażenie, że głównym założeniem było tu właśnie oddanie atmosfery Egiptu i starożytnego świata, bez których sama fabuła nie byłaby ani w połowie tak porywająca. Autorka opisuje nie tylko kulturę Egipcjan, ale także Greków, Persów czy Medów, zahacza także o tematykę Izraela i Italii. To wszystko tworzy fascynujący, plastyczny obrazek, w którym możemy obserwować także zmiany, jakie dotykają starożytne imperia, oraz refleksje bohaterów na temat roli władzy, sensu wojny czy różnic między politeizmem a monoteizmem.

Nie znaczy to, że fabuła nie robi wrażenia, bo jest naprawdę wciągająca, wartka i pełna emocjonalnych wydarzeń, a czytelnik do samego końca nie może mieć pewności, jak skończą się losy bohaterów. Żałuję głównie tego, że stosując formę wspomnień Fanesa, autorka chwilami streszcza kolejne wydarzenia, zamiast przedstawić je poprzez konkretne sceny. Sam Fanes nie jest najbardziej sympatycznym literackim bohaterem. Kieruje nim głównie pogoń za marzeniami, choć czasem w dążeniu do celu, zachowuje się w sposób, który trudno poprzeć, a i jego prywatne decyzje, zwłaszcza romans z pewną panią, potrafią przyprawić o ból głowy, jednocześnie w tym wszystkim nie jest specjalnie wyrazisty. Mimo wszystko poprzez narrację pierwszoosobową i siedzenie w głowie tego bohatera, podążanie za nim, czytelnik z czasem wczuwa się w sytuację Fanesa. Wyrazistą postacią z pewnością zaś jest jego matka Amaris, kobieta wesoła, nieco próżna, spragniona hołdów i zagubiona w pogoni za nimi, ale jednocześnie bardzo kochająca syna i gotowa do najwyższych poświęceń dla niego. Bardzo pozytywne wrażenie robi Spiros, grecki opiekun Fanesa i przez jakiś czas ukochany jego matki, który w swoich działaniach kieruje się honorem i miłością, a także Danisa, młoda Medyjka, córka medyka, kobieta jednocześnie silna i samodzielna, ale też wrażliwa i opiekuńcza. I chociaż poznawanie sekretów starożytnego Egiptu było dla mnie znacznie ciekawsze niż samo śledzenie losów tych postaci, to jednak przeżywałam ich losy i epilog naprawdę mnie poruszył, choć był nieco chaotyczny.

,,Droga królewska" może nie jest wybitną literaturą, ale jest powieścią dobrze napisaną, chwilami poruszającą i raczej poprawną historycznie (chociaż nie jestem ekspertem od starożytnego Egiptu i mogłam wszystkiego nie wyłapać, z ,,błędów" zauważyłam tylko brak wzmianki o greckiej żonie Amasisa),którą czyta się przyjemnie i z ciekawością. Jeśli ktoś lubi choćby książki o Egipcie autorstwa Michelle Moran, to wydaje mi się, że ta powieść, również może przypaść mu do gustu.

,,Człowiek potrzebuje dzielić szczęście z innym, ale na pewno potrzebuje go w chwili nieszczęścia."

Chociaż tematyka historyczna staje się w polskiej kulturze coraz bardziej popularna i zarówno filmowcy (mocno monotematycznie skupieni na II wojnie światowej),jak i pisarze coraz chętniej sięgają do historii, bardzo często mam wrażenie, że nie są oni jeszcze w pełni świadomi wszystkich możliwości tego gatunku i przyznam, że sięgając po polskie powieści historyczne,...

Dolina Nilu upaja i kusi podobnie jak pustynia Setha. Niektórzy śmiałkowie pomyślnie przejdą próby bogów Egiptu, inni zginą śmiercią tragiczną w odmętach piasku jak armia Kambyzesa. Skąd to porównanie? Alina Zerling-Konopka stworzyła "Drogę Królewską" właśnie dotyczącą tego okresu. O czym ona jest? Z czym to się je? Jak fakty historyczne mają się do treści? Co zaskakuje, a co irytuje? Jak autorka poradziła sobie z tematem?
Akcja książki rozgrywa się w VI w. p.n.e. na terenie Egiptu i Persji. Autorka początek fabuły umieściła podczas rządów dynastii saickiej, za faraona Amazisa i jego syna Psametycha III. Co się wówczas tak naprawdę działo w kraju piramid zgodnie ze źródłami historycznymi? Amazis przejął rządy w państwie w wyniku buntu żołnierzy niezadowolonych z władzy króla Apriesa. Wojsko ogłosiło generała nową głową Egiptu. Przyjął on imię tronowe Chenemibre oznaczające tyle, co obdarzony siłą woli Re. Apries trafił do niewoli. Ok. 569 r. p.n.e. Nabuchodonozor próbował go uwolnić, jednak sam zginął. Mimo niesubordynacji Amazis wyprawił Apriesowi pogrzeb godny następcy Horusa. Nowy faraon zapewnił Egiptowi rozkwit gospodarczy poprzez rozwój handlu w obrębie basenu Morza Śródziemnego. Stawiał on na przymierze grecko-egipskie, co skutkowało zawarciem współpracy m.in. z lidyjskim Krezusem i Polikratesem z Samos oraz nadaniem licznych przywilejów Naukratis, greckiej kolonii w Delcie. Po Amazisie tron przejął jego syn, Psametych III. Jego rządy nie były już tak szczęśliwe. Zaraz po przejęciu władzy musiał zmierzyć się z perską potęgą. W 525r. p.n.e. pod Peluzjum starły się wojska Kambyzesa i egipskie. Kemet poniosła druzgocącą klęskę, faraon uciekł do Memfis, gdzie nie był w stanie długo się bronić. Bitwa pod Peluzjum zapoczątkowała perskie rządy nad Nilem. Kambyzes nacieszył się z nowej satrapii niecałe trzy lata, w międzyczasie tłumiąc bunty, zarówno na terenie samej Persji (Gaumata, Smerdis),jak i w Egipcie. Jego rządy bywają różnie oceniane przez źródła historyczne. Niektóre przedstawiają go jako brutalnego i nieco szalonego, nieznającego pojęcia świętości, rabującego świątynie. Wg nich miał także zabić Apisa, żywe wcielenie boga oraz skalać mumię Amazisa. Z kolei biografia jednego z przybocznych Kambyzesa, kapłana i lekarza Udżahorreseret, przedstawiała go jako tego, który wspierał egipską kulturę, wykazywał się tolerancją, wręcz dążył do rozkwitu. Poświadcza to m.in. fakt ufundowania sarkofagu Apisa w 525 r. p.n.e., branie udziału w uroczystościach religijnych. Czarna Ziemia rozkwitała. Bardzo często wspomina się też o wielkiej wyprawie wojennej Kambyzesa na oazę Siwa, w której miała zginąć praktycznie cała jego armia. Ile w tym prawdy? Piaski wielkiej pustyni, co jakiś czas odsłaniają swoje tajemnice i archeolodzy donoszą o nowych odkryciach, prawdopodobnie z czasów perskich. Trudno dziś powiedzieć czy rzeczywiście armia Persa została pogrzebana żywcem przez chamsin. Po śmierci króla królów władzę w Persji przejął Dariusz I. Sam odwiedził Egipt tylko raz, ale stale nadzorował rządy w swej najbogatszej satrapii. Dbał o rozwój egipskiej kultury, m.in. przez rozbudowywanie Domów Życia (szkół, bibliotek),restauracje świątyń, kodyfikację prawa itd. Generalnie władza saicka i perska przyczyniła się do ponownego rozkwitu Egiptu, kulturalnie i gospodarczo. Powrócono do starych tradycji, inspirowano się sztuką Starego i Średniego Państwa, wyłuskując z niej to, co najlepsze. Państwo na tym na pewno nie straciło. Zainteresowanych odsyłam do ciekawych, acz prostych w odbiorze: "Dzieje starożytnego Egiptu" N. Grimala oraz "Starożytny Egipt" H. A. Schlögla (dzieło Niemca jest zaktualizowane). Warto też zajrzeć do "Powstanie i upadek starożytnego Egiptu" T. Wilkinsona oraz "Starożytnego Egiptu" B. J. Kempa.
Autorka przyjęła za wyznacznik osi fabuły relację Herodota. Pojawia się tam także postać Fanesa z Halikarnasu, który wg ojca historii miał zdradzić Kemet na rzecz Persji właśnie w bitwie pod Peluzjum, sam będąc dowódcą greckich oddziałów najemnych. Zerling-Konopka czerpała inspirację pełnymi garściami z Dziejów, co nieco w nich zmieniając. Z jakim efektem?
Głównym bohaterem "Drogi Królewskiej" jest Fanes z Halikarnasu, syn Amaris, pół Grek pół Egipcjanin. Wychował się w Grecji, lecz po śmierci ojca i zatonięciu w długach udał się z matką w jej rodzinne strony. Egipcjanie początkowo nieufnie się do nich odnosili, z czasem docenili, lecz Amaris zaczęła trudnić się wróżbiarstwem i leczeniem, co nie było pomyślnie odbierane przez społeczeństwo. Strach i niewiedza kazały się trzymać ludziom od nich z daleka. W przetrwaniu pomagał im kochanek Amaris, żołnierz Spiros. Pewnego razu przypadkiem kobieta spotkała nad rzeką samego Amazisa, któremu wpadła w oko. To był początek splotu owych przypadków, dzięki którym Fanes zawsze znajdował się w centrum wydarzeń. Młodzieniec nie miał łatwego życia, co go nieco zahartowało. Kochał matkę całym sercem, za przyjaciół oddałby życie, próbował pozostać wierny swoim ideałom, lecz nie zawsze mógł sobie na to pozwolić. Szybkie zmiany sytuacji politycznej wymagały od niego dostosowywania się do warunków i przysięgania wierności temu, który panował, choć czasem odbywało się do wbrew woli własnego sumienia. Myślę, że w ten sposób autorka chciała nieco usprawiedliwić Fanesa z relacji Herodota, choć w książce to nie on zdradził Egipcjan, a wręcz odniósł niebezpieczne rany w starciu ze słoniem. Młody żołnierz bywał porywczy, temperamentny. Zdarzało mu się szybciej działać i mówić niż pomyśleć. Starał się jednak nad tym pracować. Był bystry, inteligentny, żądny wiedzy. Hartował się umysłowo i fizycznie. Chciał być przydatny dla swojej drugiej ojczyzny. Fanes jak każdy dwudziestoparolatek bywał nadmiernie kochliwy (np. Efferi, Danisa, Dafne). Uroda, koneksje, status żołnierza przyciągały do niego niewiasty, które nie mogły mu się oprzeć. Miał powodzenie bez dwóch zdań. Zawsze wychodził obronną ręką z wszelkich opresji, znajdował rozwiązania problemów, bywał w centrum wydarzeń. Taki szczęściarz. Aż do bólu schematyczny męski Mary Sue. Dopiero sama końcówka książki to nieco złagodziła.
Poboczne postacie jak Spiros, Nefru, Kambyzes, Dariusz czy saiccy faraonowie zostali przedstawieni pobieżnie, bez zagłębiania się w ich motywację i uczucia. Kambyzes i Psametych III to rządni władzy, posłuszeństwa królowie, okrutni, bezlitośni, z nutką szaleństwa, skoncentrowani na sobie i swoich potrzebach. Amazis i Dariusz I to postacie pozytywne. Władcy, dla których liczyło się przede wszystkim dobro państwa i ludu, ceniący wiedzę i silną armię, wspomagający kulturę. Spiros i Nefru to dwaj najbliżsi przyjaciele Fanesa. Największą sympatię wzbudza właśnie ten grecki żołnierz. Spiros był człowiekiem z krwi i kości, miewał dni lepsze i gorsze, wiedział co ważne i dążył do tego. Był przyjacielem na zawsze i w każdej sytuacji. Takim, z którym zjadłoby się beczkę soli. Do tańca i do różańca. Jemu można by zaufać bezgranicznie.
Zerling-Konopka poświęciła też trochę miejsca kobietom. Amazis, matka Fanesa, skakała z kwiatka na kwiatek, choć szczerze kochała jednego mężczyznę. Uwielbiała piękne stroje, biżuterię, aplauz tłumu i zainteresowanie własną osobą. Nieco narcystyczna. Jednak trzeba jej oddać, że potrafiła zadbać o siebie i syna w trudnych chwilach. Lekka panikara. Danisa to Medyjka, córka lekarza i praktykantka tegoż zawodu. Dziewczę piękne, inteligentne, mądre, twardo stąpające po ziemi i wierne swoim ideałom. Dotrzymująca danego słowa. Jej postać zasługiwałaby na nieco więcej uwagi, choćby ze względu na Fanesa. Perska królowa Atossa to postać szablonowa. Kochająca matka i żona, rozważna, dobra, mądra i piękna, stanowiąca przeciwwagę dla niezrównoważonego małżonka. Kobiety nie mają tu zbyt wiele do powiedzenia. Są raczej pionkami w męskiej grze.
Książka sprawia wrażenie pisanej naprędce. Akcja goni akcję, nie ma chwili wytchnienia. Bohater jest ciągle w centrum wydarzeń. Fabuła goni na łeb na szyję, a chyba nie o to chodzi w powieściach historycznych. Wartka akcja może być plusem, ale umiejętnie zastosowana, opleciona dodatkową treścią. Niektóre zwroty akcji były jakby wciśnięte na siłę, np. romans z Dafne, uwięzienie Atriona, uwolnienie Guriona, wątek Aiszy czy Kandu, tajemnicze rytuały pod grobowcem Cyrusa. One są, ale po co? Nic z nich nie wynika dla fabuły. Właśnie to mnie strasznie irytowało przez całą lekturę.
Jeśli chodzi o warstwą historyczną to pozwolę sobie na krytykę dwóch elementów. Autorka w okresie rządów XXVI i XXVII dynastii posługuje się tym terminem swobodnie, wkładając je do ust narratora, choć powszechnie wiadomo, że podziału na owe dynastie i ich numeracje dokonał dopiero Manethon za czasów Ptolemeuszy, czyli ponad dwieście lat później. Ponadto Egipcjanie czy Grecy nie określali władców symbolami liczbowymi, bo one wtedy po prostu nie istniały. Faraonowie byli rozpoznawani przez imiona własne i tronowe. Jeśli chodzi o interpretację wydarzeń historycznych - mamy różne źródła a fikcja literacka może je dowolnie wykorzystać.
Rzeczą karkołomną i nie do wybaczenia jest zmiana wydarzeń i imion bohaterów, a właściwie sroga pomyłka autorki. Po pierwsze: Kambyzes zdobywając Sais miał pozbawić życia całą rodzinę Psametycha III, czyli na samym początku najazdu. W dalszej części książki dowiadujemy się jednak, że nastąpiło to po dłuższym czasie, gdy w Egipcie wybuchło powstanie przeciw Persom. Jakim cudem? Nie wiem. Po drugie: Kambyzes wziął do swego haremu wybrankę Fanesa. Na samym końcu autorka twierdzi jednak, że był to Psametych i to na jego cześć kobieta nadała imię swemu dziecku. Jak można pomylić faraonów? Nastąpiła zamiana miejsc Persa i Egipcjanina, ich rządów i całego sensu lektury. Jak mogła tego nie zauważyć autorka, korekta i redakcja? W tym momencie lektury zalała mnie krew, delikatnie mówiąc. Tym bardziej, że ma to kolosalne znaczenie dla fabuły. Przy tym pewne fakty z końcówki książki nie zgadzają się z resztą. To wygląda tak jakby ten nieszczęsny koniec napisał ktoś kompletnie nieznający powieści i stworzył to na odczepne. Kopiuj - wklej bez zagłębiania się w treść. Nie wiem czy śmiać się czy płakać.
Narratorem "Drogi Królewskiej" jest Fanes. To z jego punktu widzenia poznajemy całą historię. Jego język jest prosty i klarowny, a koncentracja na dynamicznych wydarzeniach może być tłumaczona jego żołnierskim wychowaniem. Może stąd brak bogatszych opisów czy przemyśleń. Świat przedstawiony nie rzuca na kolana. Jest oszczędny. Tu liczy się wojna, spiski i intrygi, na tym wszystko się opiera. Dosłownie.
Powieść "Droga Królewska" Aliny Zerling-Konopki jest książką na maksymalnie jedno popołudnie. Czyta się szybko. To raczej przygodówka nastawiona na szybką akcję niż porządną fabułę, która ewidentnie wykazuje braki związków przyczynowo-skutkowych. Główny bohater ma farta i na tym opiera się jego strategia. Pojawiają się błędy merytoryczne, które błagają o naprawę. Podsumowując, autorka utonęła w piaskach pustyni jak armia Kambyzesa, chcąc zdobyć oazę Siwa. Przykro mi, bo zapowiadało się naprawdę dobrze, ale im dalej w las, tym ciemniej. Może Bes tu namieszał, chcąc nieco rozśmieszyć egipski panteon? Może... Nie polecam, choć fanom przygodówek i szybkiej akcji może się spodobać.
https://loslibros-wehikulczasu.blogspot.com/2019/08/egipt-w-okresie-poznym-czyli-droga.html

Dolina Nilu upaja i kusi podobnie jak pustynia Setha. Niektórzy śmiałkowie pomyślnie przejdą próby bogów Egiptu, inni zginą śmiercią tragiczną w odmętach piasku jak armia Kambyzesa. Skąd to porównanie? Alina Zerling-Konopka stworzyła "Drogę Królewską" właśnie dotyczącą tego okresu. O czym ona jest? Z czym to się je? Jak fakty historyczne mają się do treści? Co zaskakuje, a...