Miałem przyjemność w 2017 r. przeczytać „Czarny manuskrypt” pana Krzysztofa. Pamiętam ten retrokryminał z dużą dawką historii Zakonu Krzyżackiego. Uwielbiam takie niezwyczajne kryminały osadzone przed i w czasach drugiej wojny światowej.
Sięgając po najnowszą i ciepłą jeszcze powieść Bochusa byłem niemal pewny, że autor ma dla mnie kolejną zagadkę z przeszłości. Czytając prolog zagłębiam się w rok 1945. Opisane wydarzenia i poniesiona przez Niemców klęska mają swoje miejsce w opisanej przez autora opowieści, która o dziwo dzieje się współcześnie.
Gdańsk rok 2018 to tutaj dochodzi do makabrycznych zabójstw, które spędzają śledczym sen z powiek. Jedna z ofiar ma wyryty na czaszce sierp i młot, następny trup pozbawiony oczu z obwiązaną głową bandażem.
Policja a właściwie podinspektor Suchy, który swoją karierę zaczął jeszcze jako milicjant jest przekonany, że motywem zbrodni jest zemsta. Według niego to nie są zbrodnie popełnione w efekcie. Tymczasem dziennikarz i konsultant Ministerstwa Kultury Adam Berg otrzymuje telefon od człowieka, który podaje się za Lucyfera.
„Będziesz łącznikiem pomiędzy dobrem a złem. I to ja jestem tym dobrym”.
Króciutki zarys fabuły to zaledwie fragment przedstawionej przez autora opowieści, która pochłonęła mnie całkowicie. Na uwagę zasługuje wyraźna postać dziennikarza, człowieka, który ma swoje wady i zalety. Tajemniczy facet z mocnym charakterem dążący do poznania prawdy. Niezwykle inteligentny, podoba się kobietom i co najważniejsze widzi to, co niewidoczne dla śledczych. Adama Berga mógłbym porównać do Mikaela Blomkvista z Milenium Larssona. Mam wrażenie, że Lista Lucyfera może być właśnie takim polskim Milenium. Jestem przekonany, że autor z tak wykreowanym bohaterem głównym może napisać całą serię opowieści. Literacki styl autora to przede wszystkim język jakim się posługuje. Ambitny z dbałością o szczegóły, wątki szpiegowskie i wiedza historyczną dodają smaku.
Rozdziały prowadzone są tak, że miałem możliwość spojrzenia na całość z różnych perspektyw, również z punktu widzenia Lucyfera. W drugiej połowie powieści przecinają się dwie oddzielne historie, dwie rozdzielne narracje. Taki zabieg nie zwolnił jednak tępa powieści, sprawił, że byłem świadkiem spisku, w którym brali udział wpływowi ludzie.
Naprawdę znakomicie napisana powieść kryminalna z historyczną zagadką, która swoje korzenie ma zaledwie rzut beretem od miejsca w którym mieszkam. To właśnie ta realistyczna historia z Sieniawą sprawiła, że może to być najlepsza książka roku 2019.

Miałem przyjemność w 2017 r. przeczytać „Czarny manuskrypt” pana Krzysztofa. Pamiętam ten retrokryminał z dużą dawką historii Zakonu Krzyżackiego. Uwielbiam takie niezwyczajne kryminały osadzone przed i w czasach drugiej wojny światowej.
Sięgając po najnowszą i ciepłą jeszcze powieść Bochusa byłem niemal pewny, że autor ma dla mnie kolejną zagadkę z przeszłości. Czytając...