Proszę Państwa, Aleksandra Świderska znów to zrobiła...

Połknęłam "Równonoc" w jeden dzień, ale nie mogłam się oderwać. Wydaje mi się, że jest to najlepsza cześć, albo po prostu autorka rozwija coraz bardziej skrzydła.
Mogłabym się tutaj rozpisywać o tym, jak Aleksandra Świderska pięknie posługuje się językiem, żeby nas oczarować, jak sprawnie potrafi kreślić profile postaci, żebyśmy jeszcze bardziej się w nich zakochali, albo jak rozdziera niektórymi fragmentami naszą duszę, żeby scalić ją ponownie w kolejnych rozdziałach, ale się nie rozpiszę, bo pozwolę innym odkryć samodzielnie "Równonoc".
Dodam tylko, że jestem pod ogromnym wrażeniem researchu jaki Aleksandra musiała zrobić, żeby napisać tą cześć. Chylę czoła!
Czytało się to wszystko znakomicie.

Proszę Państwa, Aleksandra Świderska znów to zrobiła...

Połknęłam "Równonoc" w jeden dzień, ale nie mogłam się oderwać. Wydaje mi się, że jest to najlepsza cześć, albo po prostu autorka rozwija coraz bardziej skrzydła.
Mogłabym się tutaj rozpisywać o tym, jak Aleksandra Świderska pięknie posługuje się językiem, żeby nas oczarować, jak sprawnie potrafi kreślić profile...

Ta książka zniszczyła mnie emocjonalnie, ale bawiłem się znakomicie.

Ta książka zniszczyła mnie emocjonalnie, ale bawiłem się znakomicie.

Ta książka jest dla mnie trochę zbyt odleciana, zbyt sensacyjna i jakoś nie przykleiła mi się dobrze do reszty Mgłaverse. Natomiast totalnie rozumiem, że taki był zamysł, taki był koncept, miało być trochę nierealistycznie jak w Jamesie Bondzie i to się na pewno autorce udało. Ale akurat w tej części nie było za wiele Adama I Rafała, którzy to dla mnie "robią" całą tę serię, dlatego się jakoś tak nie wczułam jak w inne.

Nie podam tu całej opinii, za to podrzucę podsumowanie tego, co według mnie jest najważniejsze dla całego cyklu do zapamiętania na kolejne części:
- Konrad podczas swojej przerwy od Adama ma one night stand z San Langiem wyobrażając sobie, że to Adam,
- Antek jest od 16 roku życia na testosteronie, nie wszystkie osoby niebinarne tego potrzebują, ale jak najbardziej mogą mieć taką potrzebę,
- w epilogu mamy info o tym, co dzieje się po epilogu Burzy i wydaje mi się, że to jest najważniejsze dla dalszej fabuły - Konrad i Iwona są ranni w szpitalu, ale stabilni.

Ta książka jest dla mnie trochę zbyt odleciana, zbyt sensacyjna i jakoś nie przykleiła mi się dobrze do reszty Mgłaverse. Natomiast totalnie rozumiem, że taki był zamysł, taki był koncept, miało być trochę nierealistycznie jak w Jamesie Bondzie i to się na pewno autorce udało. Ale akurat w tej części nie było za wiele Adama I Rafała, którzy to dla mnie "robią"...

emotional damage. tyle mam do powiedzenia.

emotional damage. tyle mam do powiedzenia.