To moje pierwsze zetknięcie z Hanna Cygler, miło czytało mi się tą książkę. Czuję jednak niedosyt, zostało mi kilka znaków zapytania po przeczytaniu książki. Nie każdy z wątków, mimo fajnie i ciekawie prowadzonych przez całą książkę, nie zostały wyjaśnione na końcu. Chciałabym wiedzieć jak dalej potoczyły się losy bohaterów. Dałam się wciągnąć w nadmorski świat filharmonii, aż mam ochotę wybrać się na koncert :)

To moje pierwsze zetknięcie z Hanna Cygler, miło czytało mi się tą książkę. Czuję jednak niedosyt, zostało mi kilka znaków zapytania po przeczytaniu książki. Nie każdy z wątków, mimo fajnie i ciekawie prowadzonych przez całą książkę, nie zostały wyjaśnione na końcu. Chciałabym wiedzieć jak dalej potoczyły się losy bohaterów. Dałam się wciągnąć w nadmorski świat filharmonii,...

135/2022 (A)
+Miśka (boh. z "Bratnie dusze")

135/2022 (A)
+Miśka (boh. z "Bratnie dusze")

Taka sobie,pół ksiązki.Przespałem.

Taka sobie,pół ksiązki.Przespałem.

Współczesna opowieść z życia sfer muzycznych Gdańska. Cztery bohaterki, dziennikarka, menadżerka i dwie konkurujące między sobą w życiu zawodowym i osobistym skrzypaczki. Te ostatnie panie łączy mężczyzna, który wirtuozowsko manipuluje kobietami. Jak daleko można się posunąć, by zrobić karierę? By zdobyć mężczyznę? Dobrze napisana powieść obyczajowa, z pogłębionymi opisami psychologicznymi artystek, kobiet nadwrażliwych, oderwanych od rzeczywistości, z fobiami. Bo za talent często płaci się dysfunkcjami w innych sferach życia.

Współczesna opowieść z życia sfer muzycznych Gdańska. Cztery bohaterki, dziennikarka, menadżerka i dwie konkurujące między sobą w życiu zawodowym i osobistym skrzypaczki. Te ostatnie panie łączy mężczyzna, który wirtuozowsko manipuluje kobietami. Jak daleko można się posunąć, by zrobić karierę? By zdobyć mężczyznę? Dobrze napisana powieść obyczajowa, z pogłębionymi opisami...

Dwie skrzypaczki, menadzerka kwartetu i dziennikarka; 4 główne bohaterki powiązane ze sobą w przeróżny sposób; rywalizacja, mężczyźni, przeszłość

Tak jak uwielbiam wcześniejsze książki Hanny Cygler, ta mnie zmęczyła, z ulgą dobrnęłam do końca

Dwie skrzypaczki, menadzerka kwartetu i dziennikarka; 4 główne bohaterki powiązane ze sobą w przeróżny sposób; rywalizacja, mężczyźni, przeszłość

Tak jak uwielbiam wcześniejsze książki Hanny Cygler, ta mnie zmęczyła, z ulgą dobrnęłam do końca

Takie jesteśmy wykształcone, mądre, zaradne i samodzielne a jak chodzi o mężczyznę, którego kochamy to mózg nam obumiera. Nawet instynkt samozachowawczy śpi i nie wrzeszczy, uciekaj!, chociaż taka jego rola. Facet robi z nami co chce. Przerosi, obieca poprawę, kwiatek wręczy, obdarzy uśmiechem, w oczka zajrzy a my w szczęściu czekamy na realizację obietnicy….. do kolejnego zawodu. A niektórzy mężczyźni są tak utalentowani, że zawodzą cztery kobiety w tym samym czasie… Książka o uczuciach i o kulturze wyższej. Rzadko czytam takie książki bo nie lubię, więc dla mnie zaledwie może być. A dodałam punkt za miejsce akcji. Moje ulice. Moje miasto.

Takie jesteśmy wykształcone, mądre, zaradne i samodzielne a jak chodzi o mężczyznę, którego kochamy to mózg nam obumiera. Nawet instynkt samozachowawczy śpi i nie wrzeszczy, uciekaj!, chociaż taka jego rola. Facet robi z nami co chce. Przerosi, obieca poprawę, kwiatek wręczy, obdarzy uśmiechem, w oczka zajrzy a my w szczęściu czekamy na realizację obietnicy….. do...

Hanna Cygler jest autorką poczytnych książek obyczajowych i ma ich w swoim dorobku już ponad dwadzieścia, mimo tego „Gra na cztery” to jej pierwsza powieść, która trafiła w moje ręce. Nie jestem szczególną wielbicielką obyczajówek, zwłaszcza tych z wielkimi uczuciami w tle, dlatego ta przypadła mi do gustu. Więcej tam wątków przestępczych niż miłosnych, zawiści, skomplikowanych emocji dalekich od tych płynących z porywów serca, dlatego tak bardzo uprzyjemniła mi czas.
Początek co prawda był jakiś nużący i niełatwo było mi się odnaleźć w gąszczu bohaterów powiązanych ze sobą w niezrozumiały dla mnie sposób, ale wkrótce wszystko się rozplątało i pozwoliło śledzić pokręcone losy bohaterek. Poznajemy cztery różne kobiety: Misię, która pracuje w lokalnej gazecie i pisze teksty o kulturze, Dorotę i Biankę – rywalizujące ze sobą skrzypaczki z Filharmonii Bałtyckiej oraz Łucję – świetną menadżerkę, która dawno temu porzuciła grę na skrzypcach, jednak nadal porusza się blisko świata muzyki klasycznej. Wszystkie panie przeżywają swoje problemy – Miśka układa swoje życie po rozstaniu z mężczyzną i obserwuje rozpadające się małżeństwo rodziców, Bianka otrzymuje telefony i karteczki z pogróżkami, Dorota przeżywa swoje chwile triumfu, kiedy może pokazać, co potrafi za pomocą skrzypiec, gdy Bianka nie może występować, a Łucja powoli wymyka się spod wpływu apodyktycznego męża. Ich losy przeplatają się ze sobą, kobiety uczestniczą w walce o pierwszeństwo w orkiestrze lub tą walkę obserwują, przeżywają wielkie emocje, targane się sprzecznymi uczuciami, poddawane są nie tylko drobnym złośliwościom, ale również poważnym pogróżkom i próbie zabójstwa.
Jak widać, książka obfituje w niezwykłe wydarzenia. Opisywanie treści mija się z celem, bo ostateczne rozwikłanie wszystkich splotów wydarzeń jest nie lada niespodzianką, szkoda byłoby ją zepsuć. Jednak z całą pewnością mogę powiedzieć, że powieść jest ciekawa, dobrze napisana i skonstruowana, a autorka ma wyjątkowy talent do tworzenia mocnych, wyrazistych postaci, których konstrukcja psychologiczna jest skomplikowana i nieoczywista, tak jak w życiu. Wiarygodność portretów psychologicznych bohaterów nie pozostawia nic do życzenia i stanowi naprawdę mocny element książki. Całość została napisana z wielką dbałością o ukazanie prawdziwych emocji, poprawności językowej, a do tego jest zabawna i tajemnicza.
Książka spodoba się fanom powieści obyczajowej, daleko jej od prostoty i płytkości. Znajdziemy tu małżeństwa na rozdrożu, skomplikowane związki pozbawione miłości, kłopoty zawodowe, a przede wszystkim tajemniczą i niełatwą przeszłość, która zaczyna o sobie przypominać i wpływać na współczesne wydarzenia i decyzje. Wszystko to w takt muzyki poważnej i realiów funkcjonowania filharmonii z jej intrygami, dziwactwami mistrzów, koncertami.
W ostatnim czasie mam okazję częściej sięgać po literaturę kobiecą, dlatego z ogromnym przekonaniem mogę stwierdzić, że Hanna Cygler jest jedną z lepszych autorek, z jakimi się spotkałam w tym segmencie powieści. Swoją historię poprowadziła po mistrzowsku, odkrywając stopniowo kolejne tajemnice, rysując barwne życiorysy i portrety psychologiczne. Dzięki temu niepozorna objętościowo książka jest świetną rozrywką, która zabiera nas w świat muzyki, artystycznego życia, gdańskich uliczek, ludzkich słabości, ale też odwagi i szukania własnych dróg.

Hanna Cygler jest autorką poczytnych książek obyczajowych i ma ich w swoim dorobku już ponad dwadzieścia, mimo tego „Gra na cztery” to jej pierwsza powieść, która trafiła w moje ręce. Nie jestem szczególną wielbicielką obyczajówek, zwłaszcza tych z wielkimi uczuciami w tle, dlatego ta przypadła mi do gustu. Więcej tam wątków przestępczych niż miłosnych, zawiści,...

Przeczytałam prawie wszystkie książki Pani Cygler i mimo niskiej oceny czytelników postanowiłam również przeczytać "Gra na cztery".
Mimo sentymentu do autorki z przykrością dołączam do grona tych niezadowolonych czytelników.
Odniosłam wrażenie ,że prawie 3/4 książki to takie przeciąganie tematu,nic praktycznie ciekawego się nie dzieje.Dopiero sam koniec,gdy wszystko się wyjaśnia zasługuje na 1 gwiazdkę więcej.

Przeczytałam prawie wszystkie książki Pani Cygler i mimo niskiej oceny czytelników postanowiłam również przeczytać "Gra na cztery".
Mimo sentymentu do autorki z przykrością dołączam do grona tych niezadowolonych czytelników.
Odniosłam wrażenie ,że prawie 3/4 książki to takie przeciąganie tematu,nic praktycznie ciekawego się nie dzieje.Dopiero sam koniec,gdy wszystko się...

Hanna Cygler jest autorką dwudziestu powieści (tak wyszło z moich rachunków, jednak matematykiem jestem słabym...),co wprowadziło mnie w prawdziwą konsternację, ponieważ nigdy wcześniej nie słyszałam o tej autorce. Na swoje usprawiedliwienie mam fakt, że od bardzo długiego czasu nie interesowałam się polską literaturą obyczajową. Dzisiaj mogę powiedzieć, szkoda, że tak się stało, ale z drugiej strony, przynajmniej mam co nadrabiać i o czym pisać!
„Gra na cztery” właściwie sama mnie sobie wybrała. Szybkie zerknięcie na notatkę o pisarce dodało tylko motywacji do lektury. Wydawnictwo „Rebis” chwali się na skrzydełku okładki, iż wydało jej książki w ponad 160 000 nakładzie. Przyznajmy, że jest to wynik imponująco dobry jak na nasze realia.
Powieść jest dobrze skonstruowana, napisana jasnym i klarownym językiem. Jest lekka i daremno szukać w niej fałszywych, niezrozumiałych wątków. Bazuje na głębokich, silnych emocjach, z którymi łatwo się identyfikować. W tle słychać muzykę klasyczną, co tylko uprzyjemnia odbiór historii. Poszczególne wątki głównych bohaterek splatają się w sposób zaplanowany i rzeczowy.
Każde słowo ma tu swoje miejsce i czytelnik mający pierwszy raz kontakt z twórczością Hanny Cygler szybko orientuje się, że jest to osoba, która pisze dla przyjemności. Skoro tak jest, to znak, że i mamy szansę na dobrą lekturę. Ja najbardziej polubiłam postać dziennikarki Miśki i gdyby taka osoba istniała, chętnie bym się z nią zaprzyjaźniła.
„Gra na cztery” nie przytłacza, jeśli nie mamy pojęcia o filharmonii i muzyce klasycznej. Nadaje książce ton, jednak jej nie definiuje. Spodoba się czytelnikowi lubiącemu powieści napisane dobrą polszczyzną, stawiającemu nacisk na jakość.

Hanna Cygler jest autorką dwudziestu powieści (tak wyszło z moich rachunków, jednak matematykiem jestem słabym...),co wprowadziło mnie w prawdziwą konsternację, ponieważ nigdy wcześniej nie słyszałam o tej autorce. Na swoje usprawiedliwienie mam fakt, że od bardzo długiego czasu nie interesowałam się polską literaturą obyczajową. Dzisiaj mogę powiedzieć, szkoda, że tak się...

Po 50 stronach o niczym wymiękłam.

Po 50 stronach o niczym wymiękłam.