"Oczy uroczne" są dla mnie zaskoczeniem. I to nie tylko dlatego, że spodziewałam się nieco większej roli Konrada Romańczuka i reszty wesołej ekipy z dawnej Lichotki, jako że podobno miałam do czynienia z kolejną częścią cyklu "Dożywocie".

"Oczy uroczne", jeśli już są jakąś kontynuacją, to nie samego "Dożywocia", ale "Szaławiły", krótkiego opowiadania, które możemy znaleźć na końcu nowego wydania pierwszej części. Jednocześnie stanowią side story do "Siły niższej", ponieważ wydarzenia z obu książek rozgrywają się w tym samym czasie, a nawet główna bohaterka, Oda, miała przyjemność osobiście poznać Konrada, jeszcze w "Szaławile". No i można je czytać jako zupełnie osobną książkę. Słowem, skomplikowane to wszystko, jak i sama książka.

"Dożywocie" kipiało od sympatycznych bohaterów, brakowało mu jednak fabuły, jakiegoś wątku, na którym mogłaby się skupić akcja książki. Że pani Kisiel potrafi tę fabułę budować, to już się przekonałam, czytając "Nomen omen", ale nie spodziewałam się takiego obrotu spraw akurat przy domniemanej kontynuacji "Dożywocia".
Wracając do początku, "Oczy uroczne" to zaskoczenie. Bardzo pozytywne zaskoczenie, dla jasności. Mamy tutaj i świetnych bohaterów, i skomplikowaną fabułę, i tę samą dawkę absurdu, co w przypadku dwóch poprzednich części. Słowem, "Dożywocie", tylko ulepszone i "Szaławiłę", tylko rozbudowaną o całą dalszą historię.

Oda Kręciszewska, którą poznajemy jako wiłę-szaławiłę w opowiadaniu, jest główną bohaterką "Oczu urocznych". Kroku dotrzymuje jej płanetnik Roch oraz czort Bazyl, najbardziej niedorzeczna i chyba najbardziej kochana postać. Choć nie mogę pozostawić bez komentarza stylu, w jakim pisane były wypowiedzi Bazyla. Mały czort ma bowiem wadę zgryzu, i to całkiem potężną, która sprawia, że wszystkie wypowiadane przez niego słowa syczą i szeleszczą. Zdecydowanie lepiej byłoby czytać jego kwestie, gdyby autorka po prostu dobitnie zasugerowała, w jaki sposób wypowiada się Bazyl, zamiast pisać fonetycznie wszystkie jego wypowiedzi, które nie dość, że stanowiły udrękę dla umysłu, to jeszcze męczyły oczy. Ot, jedna mała rzecz, która mogłaby sprawić, że "Oczy uroczne" czytałoby się jeszcze lepiej.

Bo że czytało się wspaniale, to fakt niepodważalny. Oda, Roch, mały czort i garstka innych bohaterów to postaci niebanalne, z własnymi cechami charakterystycznymi, które zapamięta się na długo. Z pewnością nie są to postaci tworzone z jednej kalki, jakie spotyka się w połowie współczesnych książek. Każdy z nich miał w sobie to coś - jedni elementy humorystyczne, tajemnicze, inni dramatyczne, a jeszcze inni prawdziwie upiorne. A w kontekście upiorności mówię tutaj o jednej, szczególnej postaci, której opis wmurował mnie w ziemię i która sprawiła, że po raz kolejny zaczęłam podziwiać wyobraźnię autorki. Czytelnicy z pewnością od razu odgadną, o jaką postać chodzi.

Nie jest łatwo pogodzić absurd z tragedią, stworzyć skomplikowaną, wciągającą fabułę i do tego wszystkiego dołożyć dozę szyderstwa z prawdziwego świata i otaczających nas wydarzeń. Pani Marta Kisiel udowadnia w każdej swojej książce, że to potrafi, a "Oczy uroczne" to chyba najlepszy z możliwych dowodów.

Ogromny plus za wykorzystanie w tak niebanalny sposób słowiańskich mitów i stworów - temat ten jest ostatnio dość popularny w polskiej fantastyce, ale większość książek używa go w podobny sposób. Tutaj spotkałam się jednak z nowatorstwem w tej kwestii, ze zmieszaniem mitologii z własną wyobraźnią, a nie z bezpośrednim kopiowaniem jej w niezmąconej formie. Do stylu "Dożywocia" i "Oczu urocznych" bardzo to pasuje - to wymieszanie różnych światów, które wzajemnie się przenikają.

"Oczy uroczne" to moim zdaniem ogromny sukces - pod względem wizualnym (okładka!) i fabularnym. Jestem pozytywnie zaskoczona i czekam na więcej książek pani Marty Kisiel. Jedna z nich czeka z resztą na swoją kolej na mojej półce "do przeczytania", więc spotkamy się niebawem :)

"Oczy uroczne" są dla mnie zaskoczeniem. I to nie tylko dlatego, że spodziewałam się nieco większej roli Konrada Romańczuka i reszty wesołej ekipy z dawnej Lichotki, jako że podobno miałam do czynienia z kolejną częścią cyklu "Dożywocie".

"Oczy uroczne", jeśli już są jakąś kontynuacją, to nie samego "Dożywocia", ale "Szaławiły", krótkiego opowiadania, które możemy znaleźć...