Oda Kręciszewska na dobre zadomowiła się w swoim miejscu na ziemi: pracuje w lokalnej przychodni, co wieczór wraca do czekających na nią sepleniącego czorta i milutkiego psa, jej przyjaźń z małomównym Rochem ma się dobrze. I wszystko byłoby idealnie, gdyby nie powracające koszmary i enigmatyczne przepowiednie sączące się z piwnicy, przez którą swego czasu próbowało wypełznąć pradawne zło. Zbliżające się zimowe przesilenie powoduje drżenie w duszy Ody, skłaniając ją do ulegania instynktom jej drugiej natury, a także niepokojąco oddziałuje na otoczenie. Wszystko wskazuje na to, że wiła będzie musiała stawić czoła czemuś więcej niż swoim budzącym się nadnaturalnym cechom.

Jak to zwykle u Kisiel bywa, akcja rozwija się powoli, pozwalając czytelnikowi wsiąknąć w świat przedstawiony. Razem z Odą krok po kroku próbujemy rozwikłać zagadkowe wróżby i tajemnice z przeszłości. Towarzyszą nam w tym barwne, charakterystyczne postaci: sympatyczny, uzależniony od cukru Krzyś, uroczy, niesforny Bazyl, życiowo nieogarnięty, ale mocno stąpający po ziemi Michałko, energiczna i nieco szalona Marzenka, skryta i momentami odpychająca Ossa, pani Kusa – oaza spokoju i dobroci, oraz oczywiście niezawodny Roch. Każdy z bohaterów dostaje do odegrania istotną rolę, daje się poznać na tyle, by zdobyć sympatię czytelnika. Autorka bez dwóch zdań ma talent do kreowania postaci zapadających w pamięć, które wspomina się jeszcze długo po skończonej lekturze.

Jest prawdą powszechnie znaną, że Marta Kisiel specjalizuje się w humorze. Zwłaszcza cykl „Dożywocie”, do którego należą „Oczy uroczne”, jest nim przesiąknięty. Jednak ten tom różni się od pozostałych. Atmosfera w okolicy Lichotki staje się gęsta i mroczna, aura grozy sączy się przez szczeliny ram okiennych, a w lesie czai się coś złowrogiego. Tym razem bohaterom nie zagraża ludzka zawiść i głupota, ale siła straszna i potężna, z którą nie każdy może się mierzyć. Dodatkowo między fantastyczne wątki autorka wplata zupełnie zwyczajne, powszednie lęki, obawy i pragnienia, tworząc fabułę dość mocno osadzoną w znanej nam rzeczywistości. Postacie, mimo nieraz nadnaturalnej proweniencji, do pewnego stopnia pozostają ludźmi, dzięki czemu szybko zyskują naszą sympatię. Prawie w każdym bohaterze możemy doszukać się jakiejś bliskiej nam cechy.

„Oczy uroczne” stanowią bardzo dobre domknięcie lichotkowej sagi (jeśli autorka nie pokusi się o dopisanie dalszego ciągu). Mają w sobie to, co u Kisiel najlepsze: przeurocze postacie, szczyptę ironicznego humoru i swoisty, gęsty klimat. Dacie się zauroczyć?

Ewa Jemioł