Oczy uroczne

Na początek należy powiedzieć, że to są dalsze losy bohaterów "Szaławiły" a nie "Dożywocia". Klimat i historia Oczu są mroczniejsze i bez typowego dla "Dożywocia" poczucia humoru.
Odłożyłam książką po około połowie. Miałam wrażenie że czytam coś na kształt modnych młodzieżówek: pojawiło się coś naprawdę złego a "ona" nic mu nie powie bo przecież jest taka silna i niezależna, "on" nic jej nie powie bo przecież jest mężczyzną i musi bronić bezbronną księżniczkę. Przypominam, że bohaterowie to dorośli ludzie i choć wybuchy emocjonalne są jak najbardziej zrozumiałe to ich zachowania nasuwają skojarzenia o nastolatkach w fazie buntu.
Pojawiają się również nielogiczności (w innych książkach Kisiel też, lecz tutaj zaburzały moje poczucie spójności bohaterów) co nakręcało fabułę ale mi popsuło ogólny efekt. Może pod koniec wszystko się poukłada lecz czy ja chcę to wiedzieć? Po 100 stronach stwierdzam, że szkoda czasu.
Podsumowując: czytałam lepsze książki Marty Kisiel, "Oczy uroczne" nie wzbudziły we mnie ciekawości. Raczej do niej nie wrócę.

Na początek należy powiedzieć, że to są dalsze losy bohaterów "Szaławiły" a nie "Dożywocia". Klimat i historia Oczu są mroczniejsze i bez typowego dla "Dożywocia" poczucia humoru.
Odłożyłam książką po około połowie. Miałam wrażenie że czytam coś na kształt modnych młodzieżówek: pojawiło się coś naprawdę złego a "ona" nic mu nie powie bo przecież jest taka silna i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kontynuacja "Szaławiły". Mamy tutaj przedstawione dalsze losy Ody, Rocha i Bazyla.Jest to część nieco mroczniejsza i to nie tylko ze względu na czas (przesilenie zimowe i przełom roku) ale przede wszystkim na pojawiające się potwory.Homen, Ossoria, morowa panna "robią" klimat rodem z horroru ;).
Osobiście troszkę szkoda, że nie było Licha.

Kontynuacja "Szaławiły". Mamy tutaj przedstawione dalsze losy Ody, Rocha i Bazyla.Jest to część nieco mroczniejsza i to nie tylko ze względu na czas (przesilenie zimowe i przełom roku) ale przede wszystkim na pojawiające się potwory.Homen, Ossoria, morowa panna "robią" klimat rodem z horroru ;).
Osobiście troszkę szkoda, że nie było Licha.

Pokaż mimo to

,,Oczy uroczne,, jest to ostatnia cześć świetnej serii autorstwa Marty Kisiel. Książka opowiada o dalszych losach Ody Kręciszewskiej, jej przyjacielu Bazylu oraz najlepszym przyjacielu Rochu . Oda buduje dom na zgliszczach spalonej lichotki i szybko przekonuje się , że miejsce które postanowiła nazwać własnym, nie jest do końca takie zwykłe jak jej się wydawało. Tymczasem w lesie pojawiają się dziwne ataki na przypadkowe osoby, zaś pobliski cmentarz zaczyna ujawniać swoje straszne tajemnice...
Oczy uroczne to powieść grozy, dzieje się na granicy rzeczywistości i świata fantasy. Jej przygoda będzie miała niewątpliwie wiele niespodziewanych momentów oraz historii z lekkim dreszczykiem emocji. Sama książka jest bardzo dobrze napisana , wciąga czytelnika od pierwszych stron i nie można się od niej oderwać.
Bardzo mi się podobała .Od pierwszych stron mnie zachwyciła i nie mogłam się oderwać.
Po jej przeczytaniu czułam satysfakcje z naprawdę dobrej historii. Bardzo polecam.!!!

,,Oczy uroczne,, jest to ostatnia cześć świetnej serii autorstwa Marty Kisiel. Książka opowiada o dalszych losach Ody Kręciszewskiej, jej przyjacielu Bazylu oraz najlepszym przyjacielu Rochu . Oda buduje dom na zgliszczach spalonej lichotki i szybko przekonuje się , że miejsce które postanowiła nazwać własnym, nie jest do końca takie zwykłe jak jej się wydawało. Tymczasem w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardziej mroczna niż pozostałe części cyklu, niemniej tak samo cudowna. Polecam :)

Bardziej mroczna niż pozostałe części cyklu, niemniej tak samo cudowna. Polecam :)

Pokaż mimo to

Dobrze napisana, przemyślana, mroczna... Ale chyba nie dla mnie. Nie mam jakichś szczególnych zarzutów wobec tej książki, przeciwnie - była dobra, zgrabnie napisana, język był przyjemny, a główni bohaterowie interesujący. Jednak zachwycona "Dożywociem", po bardzo dobrej "Sile niższej", spodziewałam się dalszych losów Konrada i Licha, a przynajmniej czegoś w podobnym klimacie. Ta część jest całkowicie różna od dwóch poprzednich tomów, tak bardzo, że momentami zastanawiałam się czy na pewno ta sama autorka pisała tę książkę. Historia i klimat bardzo przypominają mi styl cyklu Kwiat Paproci K. B. Miszczuk. Ogólnie lubię słowiańskie klimaty, jednak nie tego szukałam w tej książce. Historia trochę mnie nudziła, trochę trąciła obyczajówką.
Nie mogę dać jej złej oceny, bo doceniam przede wszystkim dobry styl pisarski M. Kisiel, ale ja się zawiodłam. Na plus zakończenie (które podniosło trochę ocenę) i bohaterowie - chociaż polubiłam Rocha i Bazyla, dla mnie nikt nie zastąpi Szczęsnego i Licha. Nie polecam, nie odradzam, można spróbować. Ja jednak nie wrócę do tej części, a "Dożywocie" w moich myślach pozostanie dylogią.

Dobrze napisana, przemyślana, mroczna... Ale chyba nie dla mnie. Nie mam jakichś szczególnych zarzutów wobec tej książki, przeciwnie - była dobra, zgrabnie napisana, język był przyjemny, a główni bohaterowie interesujący. Jednak zachwycona "Dożywociem", po bardzo dobrej "Sile niższej", spodziewałam się dalszych losów Konrada i Licha, a przynajmniej czegoś w podobnym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie przypuszczałam nawet,że można napisać serię, w której każda kolejna część będzie lepsza od poprzedniej. A jednak 🙃 i jest mi tak strasznie przykro, że to koniec 😞

Nie przypuszczałam nawet,że można napisać serię, w której każda kolejna część będzie lepsza od poprzedniej. A jednak 🙃 i jest mi tak strasznie przykro, że to koniec 😞

Pokaż mimo to

Nieczęsto zdarza się, że seria z każdym kolejnym tomem jest lepsza. A tak jest – moim skromnym zdaniem – w tym przypadku. „Dożywocie”, choć mi się podobało, to drażniła mnie zbyt duża dawka humoru, „Siła niższa” była dużo lepsza, a „Oczy uroczne”… No cóż, utrzymane w innym klimacie, z innymi postaciami, bardziej mroczne – to książka idealna, od której nie mogłam się oderwać!

Autorka znalazła świetny sposób na odświeżenie serii – zaproponowała czytelnikowi nowych bohaterów, a trzeci tom z poprzednimi połączyła jedynie cienkimi niteczkami powiązań. Co prawda nie ma tu Licha (pojawia się tylko w jednej scenie), nad czym ubolewam, ale jego rolę (rozczulająco-komediową) przejął mały czort „z rodowodem” i wadą zgryzu. Bazyl, choć wywodzi się ze zgoła innych rejonów pozaziemskich, skradł moje serce na równi z Lichem.

I tu mała uwaga – „Szławiłę” czytałam w wersji elektronicznej. I nie do końca doceniłam specyficzny sposób wysławiania się Bazyla – przekroczyło to po prostu moje możliwości lingwistyczne, że się tak wyrażę. „Oczu urocznych” słuchałam i dzięki świetnej lektorce mogłam w całej okazałości poznać charakter małego czorta, bez łamania sobie języka.

Lekturze niemal całej książki towarzyszy uczucie niepokoju – zima, śnieg, dom pośrodku lasu i siły nieczyste, które budzą się w czasie przesilenia. Wszystko to tworzy niesamowitą atmosferę.
Autorce pewnie nawet nie śniło się, gdy pisała książkę, że w 2020 roku będzie bardzo głośno o ruchu antyszczepionkowym, więc „Oczy uroczne” są bardzo aktualne.

Z dobrą książką jest tak, że by się chciało ją skończyć czytać i jednocześnie nie chce się jej kończyć. I tak było w tym wypadku. Z jednej strony chciałam się dowiedzieć, dokąd mnie zaprowadzi fabuła, ale też nie chciałam rozstawać się z bohaterami. Jedynym pocieszeniem jest nadzieja, którą Marta Kisiel rozbudziła w posłowiu. A mianowicie napisała, że to przedostatni raz, kiedy wszyscy pracujący nad książką muszą mierzyć się z wadą zgryzu Bazyla. Czekam więc z niecierpliwością!

Nieczęsto zdarza się, że seria z każdym kolejnym tomem jest lepsza. A tak jest – moim skromnym zdaniem – w tym przypadku. „Dożywocie”, choć mi się podobało, to drażniła mnie zbyt duża dawka humoru, „Siła niższa” była dużo lepsza, a „Oczy uroczne”… No cóż, utrzymane w innym klimacie, z innymi postaciami, bardziej mroczne – to książka idealna, od której nie mogłam się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę się rozczarowałem a to z tego względu ,że spodziewałem się dalszych perypetii Konrada Romańczuka i przesympatycznego Licha. Zamiast nich mamy nową bohaterkę i nowego dożywotnika. Klimat jest bardziej mroczniejszy. Czort co prawda jest uroczy ale wolałem Licho. Nie czytałem opowiadania Szaławiła. Miałem wrażenie , że warto by było je najpierw przeczytać przed lekturą oczy uroczne.

Trochę się rozczarowałem a to z tego względu ,że spodziewałem się dalszych perypetii Konrada Romańczuka i przesympatycznego Licha. Zamiast nich mamy nową bohaterkę i nowego dożywotnika. Klimat jest bardziej mroczniejszy. Czort co prawda jest uroczy ale wolałem Licho. Nie czytałem opowiadania Szaławiła. Miałem wrażenie , że warto by było je najpierw przeczytać przed...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka uruchomiła we mnie wewnętrzną tęsknotę...

Idę szukać domu na allegro...

Ta książka uruchomiła we mnie wewnętrzną tęsknotę...

Idę szukać domu na allegro...

Pokaż mimo to

Absolutnie uwielbiam, jak i inne dzieła Pani Kisiel.
Ciepła, dowcipna, ciekawa książka z przeuroczymi bohaterami. Należy jedynie uważać czytając publicznie, zagrożenie niekontrolowanymi atakami śmiechu :)

Absolutnie uwielbiam, jak i inne dzieła Pani Kisiel.
Ciepła, dowcipna, ciekawa książka z przeuroczymi bohaterami. Należy jedynie uważać czytając publicznie, zagrożenie niekontrolowanymi atakami śmiechu :)

Pokaż mimo to