Kropla nadziei. Czasami tylko tyle trzeba, by na nowo uwierzyć, odbudować wiarę w powodzenie. By podjąć kolejne kroki. Wystarczy maleńki, lekko wyczuwalny impuls. Bardzo nikłe światło w pogrążonym w ciemności tunelu. Dla człowieka przygniecionego zbyt ciężkim bagażem ta kropla, to najpiękniejszy podarunek od losu. Po mrocznej nocy przychodzi dzień zalany słonecznym światłem. Pod jego wpływem wszystko zaczyna ponownie budzić się do życia. Po dniach pełnych pustki nadchodzi radość z czyjejś obecności. Najważniejsze, żeby się nie poddać. Nie zwątpić, że jeszcze będzie pięknie. Pomimo i wbrew wszystkiemu.

Nataniel, Sergiej, Mateusz, Emilka, Oliwia... muszą podnieść się po bolesnej stracie Marty Kraszewskiej. Jak żyć bez tej pełnej dobra osoby? Dla Nataniela była przyjaciółką, której ten zawdzięcza wiele. Sergiej, ten na pozór pozbawiony umiejętności szczerego i bezinteresownego kochania, kiedy oddał Marcie swoje serce, stracił je wraz z jej odejściem. Mateusz... wierny przyjaciel po cichu darzył głębszym uczuciem tę wyjątkową kobietę, musi na nowo odbudować wszystko. W końcu Emilka. Mała dziewczynka, dla której Marta była po trosze jak mama po trosze ciocia. Teraz pozostała bez jej troskliwej kobiecej ręki. I wreszcie ta ostatnia, która powinna być tutaj wymieniona na pierwszym miejscu. Oliwia, córka Kraszewskiej. Ona śmierć matki traktuje bez większych emocji. Potrafi martwić się tylko tym, by zdobyć lekką ręką potrzebne do życia środki... Senna musi obudzić się z pełnego smutku snu i uwierzyć, że jeszcze będzie pięknie. Kiedy już wydaje się, że na dobre przeminął pełen ciemności czas, nowe problemy nie pozwalają odzyskać spokoju serca. Czy wystarczy im siły, by przezwyciężyć je, wiary, że za ostatnią górą roztacza się zapierający dech w piersiach widok, dla którego warto było przebrnąć przez zakręty? Nie są sami. Gdy są obok przyjaciele łatwiej pokonać trudności.

Różnie to bywało z Katarzyną Michalak. Zbytnie upodobanie do pewnych tematów mogło skutecznie odpychać od jej twórczości. Jednak teraz... to jakby zupełnie inna pisarka. Serią Mazurską ma szansę skraść serca czytelniczek. Jeśli któraś postanowiła omijać jej dzieła szerokim łukiem a teraz choćby przypadkowo sięgnie po książkę, istnieje spora możliwość, że powróci do Katarzyny Michalak.

„Kropla nadziei” to tom wieńczący serię Mazurską. Bardzo warto czytać książki w następującej kolejności: „Gwiazdka z nieba”, „Promyk słońca” i właśnie ta, teraz prezentowana.

Piękna okładka obiecuje nie inną treść. Zagłębiając się w lekturę, poznajemy dalsze losy ulubionych bohaterów, którzy muszą stawić czoła wielu problemom. To, w jaki sposób im sprostają może również czytelnikowi podpowiedzieć, jak warto postępować. To dobrze napisana historia, wyczerpująco przedstawiono w niej wszystkie wątki, nie znajdziemy tutaj przypadkowych, rozpoczętych a nie dokończonych historii nowych postaci. Wzbudza wiele pozytywnych emocji, rozczula, wywołuje łzy ale i złość oraz uczucie niesprawiedliwości. Czyta się szybko, książka bardzo wciąga. To bardzo udane posunięcie ze strony pisarki.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Znak.

Kropla nadziei. Czasami tylko tyle trzeba, by na nowo uwierzyć, odbudować wiarę w powodzenie. By podjąć kolejne kroki. Wystarczy maleńki, lekko wyczuwalny impuls. Bardzo nikłe światło w pogrążonym w ciemności tunelu. Dla człowieka przygniecionego zbyt ciężkim bagażem ta kropla, to najpiękniejszy podarunek od losu. Po mrocznej nocy przychodzi dzień zalany słonecznym...