Niezły kryminał, będący połączeniem z powieścią historyczną i archeologiczną... Dobrze się czyta, chociaż momentami wydaje się nieco rozwleczona... Mimo wszystko warto przeczytać

Niezły kryminał, będący połączeniem z powieścią historyczną i archeologiczną... Dobrze się czyta, chociaż momentami wydaje się nieco rozwleczona... Mimo wszystko warto przeczytać

Kolejna ciekawa historia.

Kolejna ciekawa historia.

Przez 95 procent czasu lektury "Biblii Diabła" widziałem w głowie notę 7 - i to bardzo mocne 7. Na tyle ta książka zasługiwała. W całym cyklu 'Sedinum' pierwsza część nadal mocno siedzi na tronie i się nudzi, bo póki co nikt jej z owego tronu nie zrzuci. Druga część nieco odstawała poziomem, natomiast ta, rzeczona "Biblia Diabła" już mogła tron zobaczyć z dość bliska. Tym razem autor odszedł nieco od schematu poprzedniczek - nie ma tu stricte czarnego charakteru który, kolokwialnie mówiąc, bruździ bohaterom, a jest więcej kryminału. Nie mogło oczywiście zabraknąć poszukiwania skarbów, a dodatkowo niektóre fragmenty powieści mogą stanowić doskonałe uzupełnienie książki "Inkwizycja. Prawdziwa historia walki z herezją i czarami...", którą to nie tak dawno zaopiniowałem tu, na LC (Paulina Weber ma napisać cykl artykułów o procesach czarownic, i szukając materiałów i źródeł znajduje wspaniale udokumentowane działania Inkwizycji i kościoła wobec kobiet oskarżanych o czary... Naprawdę, hierarchowie krk powinni być "dumni"!). I wtedy przychodzi zakończenie, a właściwie jego TOTALNY BRAK! Kończąc lekturę czułem się tak jak gdyby ktoś wyrwał z książki kartki tworzące ostatni rozdział, między tym tutaj pełniącym obowiązki ostatniego, a epilogiem. Autor przeprasza w Posłowiu za otwarte zakończenie.... Panie Leszku, otwarte zakończenia były we "Wiadomości z podziemi' i w "Latarni umarłych"; w "Biblii Diabła" zakończenia NIE MA! Innymi słowy - przegięcie pały w skali kosmicznej! W związku z tym powieści która powinna dostać siedem gwiazdek tym razem nie ocenię!

Przez 95 procent czasu lektury "Biblii Diabła" widziałem w głowie notę 7 - i to bardzo mocne 7. Na tyle ta książka zasługiwała. W całym cyklu 'Sedinum' pierwsza część nadal mocno siedzi na tronie i się nudzi, bo póki co nikt jej z owego tronu nie zrzuci. Druga część nieco odstawała poziomem, natomiast ta, rzeczona "Biblia Diabła" już mogła tron zobaczyć z dość bliska. Tym...

Klasycznie "siódemka" w ocenie - z dotychczasowych trzech części Sedinum,, wciąż na pierwszym miejscu część pierwsza. Niemniej "Biblia diabła" trzyma poziom, mimo że zrealizowana jest według pewnego schematu. Nie wpływa to jednak negatywnie. Ci sami bohaterzy, topografia i tematyka, czyli zgrabne połączenie wydarzeń sprzed kilku wieków ze współczesnością. Za każdym razem doceniam przygotowanie merytoryczne autora do tematyki, którą w danej części porusza, bo nie każdy autor potrafi to robic tak wnikliwie. I wciąż towarzyszy mi odczucie, że Igor Fleming z przyjaciółmi to trochę taki Pan Tomasz i jego harcerze, szukający Templariuszy. Miłej lektury życzę i polecam.

Klasycznie "siódemka" w ocenie - z dotychczasowych trzech części Sedinum,, wciąż na pierwszym miejscu część pierwsza. Niemniej "Biblia diabła" trzyma poziom, mimo że zrealizowana jest według pewnego schematu. Nie wpływa to jednak negatywnie. Ci sami bohaterzy, topografia i tematyka, czyli zgrabne połączenie wydarzeń sprzed kilku wieków ze współczesnością. Za każdym razem...

Co się stało?
Niestety muszę powtórzyć za wieloma osobami komentującymi tą książkę, że po dwóch fajnych "odcinkach" nagle wpadłem w jakiś "mainstreamowy political fiction". Świat jest pełen kontrastów, są jednostki ekstremalnie to pojmujące i po lewej i po prawej stronie. Tutaj poczułem nagle, że autor piętnuje jedną opcję - dlaczego? Nie wiem.
To dla mnie niezrozumiałe i po prostu przeszkadza w czytaniu.
I pomyśleć, że tak ceniłem tego autora za wcześniejszą "neutralność"...

Co się stało?
Niestety muszę powtórzyć za wieloma osobami komentującymi tą książkę, że po dwóch fajnych "odcinkach" nagle wpadłem w jakiś "mainstreamowy political fiction". Świat jest pełen kontrastów, są jednostki ekstremalnie to pojmujące i po lewej i po prawej stronie. Tutaj poczułem nagle, że autor piętnuje jedną opcję - dlaczego? Nie wiem.
To dla mnie niezrozumiałe i...

no cóż...... 5 moje spotkanie z Hermanem i słabo, baaaardzo słabo. Jestem w stanie zrozumieć żonglowanie planami czasowymi ale to co nam serwuje autor jest po prostu fatalne. Rozumiem, że Hermana może i rozpiera wiedza historyczna, ale przepisywanie historii dla zwiększenia objętości książki? Tym bardziej, że 3/4 tej historii nie tylko nie popycha akcji, jest wręcz nieistotna. Ironizując, Herman zdaje sobie sprawę, że książek historycznych nikt nie czyta, więc postanowił napisać powieść "detektywistyczną" jako przykrywkę dla przepisania regionalnych kronik szczecina. Bez polotu niestety. Już w latarni umarłych Herman wpadł na mieliznę i tu tej mielizny ciąg dalszy, bo intryga i słaba, i mało wiarygodna. A najgorszy moment, to ten gdzie mega spostrzegawczy erudyta Igor nie zainteresował się zasypaną "lodownią" wcześniej. Tak beznadziejnego rozwiązania fabularnego nie widziałem już dawno. To jak policzek dla czytelnika. I była żona Igora, która śledzi porywacza... miała kobieta tyle czasu, że powinna była zadzwonić do Igora., skoro Paulina została porwana tuż po wyjściu od niego. Powinna zaangażować go w pomoc, itd. Kolejne słabe rozwiązanie.
Rozumiem konwencję a'la Pan Samochodzik. Ale brak tu wdzięku. Te same postaci rok do roku trafiają na podobne przygody. Jest niby niebezpiecznie, bo i w Latarni umarłych i tu są na prawdę groźni przeciwnicy i morderstwa, ale.... U Nienackiego też było niebezpiecznie, ale tam wszystko było raczej umowne, a tu Herman nie może się zdecydować, co tak na prawdę chce napisać. Seryjny, bardzo niebezpieczny morderca, bardzo krwawe zabójstwa, a wszystko to tak po macoszemu. Wyszedł mu Pan Samochodzik na rowerze w Sandomierzu.
dla formalności, nie czepiam się Wiadomości z podziemi, bo to było pierwsze, i jeszcze nie wiadomo było, w którą stronę podąży kontynuacja.
Jestem też po lekturze Krzyża Pańskiego i Szachownicy, tam już narracja jest nieco bardziej uporządkowana. Ale to mam wrażenie, że autor czytał Kate Morton i coś niecoś od niej ściągnął.

no cóż...... 5 moje spotkanie z Hermanem i słabo, baaaardzo słabo. Jestem w stanie zrozumieć żonglowanie planami czasowymi ale to co nam serwuje autor jest po prostu fatalne. Rozumiem, że Hermana może i rozpiera wiedza historyczna, ale przepisywanie historii dla zwiększenia objętości książki? Tym bardziej, że 3/4 tej historii nie tylko nie popycha akcji, jest wręcz...

Autor nie zawodzi. Doskonały pomysł, świetna analogia polowania na czarownice do czasów współczesnych. Poza tym dużo historii, czyli to co lubię.

Autor nie zawodzi. Doskonały pomysł, świetna analogia polowania na czarownice do czasów współczesnych. Poza tym dużo historii, czyli to co lubię.

Trzecia, świetna pozycja Leszka Hermana. Dla kogoś, kto lubi dociekać niewyjaśnionych i intrygujących historii, będzie doskonałą lekturą, będzie chciał więcej i więcej...

Trzecia, świetna pozycja Leszka Hermana. Dla kogoś, kto lubi dociekać niewyjaśnionych i intrygujących historii, będzie doskonałą lekturą, będzie chciał więcej i więcej...

Zachwycony dwoma poprzednimi książkami z tej serii sięgnąłem po ten tom i niestety się zawiodłem , wplatanie w historię mojego miasta lewackich ideologii jest po prostu słabe. Nie jestem pewien czy sięgnę po kolejne książki tego autora.

Zachwycony dwoma poprzednimi książkami z tej serii sięgnąłem po ten tom i niestety się zawiodłem , wplatanie w historię mojego miasta lewackich ideologii jest po prostu słabe. Nie jestem pewien czy sięgnę po kolejne książki tego autora.

Niezłe czytadło, jak wszystkie pozycje tego autora. Oczywiście dla wielbicieli gatunku.

Niezłe czytadło, jak wszystkie pozycje tego autora. Oczywiście dla wielbicieli gatunku.