Po pierwszym tomie „Piętna Pielgrzyma” trudno nie sięgnąć po drugi. Po drugim znowu pozostaje niedosyt i niestety już muszę troszkę poczekać na trzeci. Mam nadzieję, że nie za długo, ponieważ snuta przez Janusza Lasgórskiego opowieść pełna jest emocji, rosnącego napięcia, kolejnych tajemnic do rozwikłania. Maks i Kleo szybko odkrywają, że tajemnicza grupa Zbuntowanych/ Dzikusów/ Wampirów jest dużo większa niż można, by przypuszczać. Sieć ich kontaktów jest zadziwiająco rozległa, a umiejętność ukrywania się przed maszynami szpiegującymi oraz zasób dostępnych technologii wprawia w zdumienie. Poznani w pierwszej części bohaterzy mogą coraz lepiej poznać świat, w którym żyją i odkryć ukryte przed przeciętnymi ludźmi informacje. Obnażanie manipulacji tworzy przerażającą wizję świata.
Ucieczka Maksa i Kleo z pułapki w bombardowanych jaskiniach pełna jest nieoczekiwanych niespodzianek i niebezpieczeństw będących próbą ich osobowości i prowadzących do odkrycia nowej społeczności ludzi wyrzuconych poza globalne społeczeństwo kontrolowane przez majętnych nadludzi. Pogardliwie nazywani przez korporacje Dzicy w rzeczywistości są dobrze zorganizowanymi Zbuntowanymi gotowymi bronić swojej wolności i możliwości korzystania z własnego umysłu w świecie, w którym kładzie się nacisk na technologiczne ulepszacze prowadzące do zmiany w marionetki.
Kolejny tom dostarczy czytelnikom nowych wrażeń, niezwykłych wizji, w których prędzej czy później dojdzie do starcia dobra (zbuntowanych) ze złem (kontrolującymi korporacjami). Opisy kontroli, całkowitej władzy nad ludźmi i ich losem, wpływanie na podejmowane decyzje niewiele różni się od tego, co doświadczamy. Bezsilność mas i nagonka medialna na tych, którzy pragną żyć inaczej pozwala utrzymać władzę posiadaczom. Nadludzie karmiący rzesze ludzi medialną papką oraz zapewniający minimum egzystencjalne, a wszystko w myśl zasady „chleba i igrzysk”. Takie podejście wywołuje w Zbuntowanych bunt i odwrót od idei dawania ludziom czegokolwiek za darmo i rozleniwiania ludzkiego umysłu.
„Naznaczona” ideologicznie doskonale uzupełnia „Zbuntowanych” i pokazuje, że w każdej sytuacji jest miejsce na wyrwanie się z systemu całkowitej kontroli. W przeciwieństwie do wcześniejszego tomu mamy tu mniej rozważań filozoficznych i więcej wydarzeń, przez co akcja przyspiesza. Z każdą stroną napięcie rośnie. Również wątki miłosne nabierają rozpędu. Do tego duże znaczenie nabiera tajemnicze Su będące czymś w rodzaju wszechwiedzącego alter ego człowieka, dzięki czemu osobie współpracującej z nim łatwiej uniknąć zagrożeń oraz rozwijać swobodę myślenia. Bohaterzy walczą tu z nadchodzącą i wielopokoleniowo zapracowaną apokalipsą Ziemi oraz poszukiwania nowych terenów do kolonizacji. Prezes korporacji Eksodus, Foks, staje się tu kimś na wzór dawnych kolonizatorów: jego podboje nie znają ceny. Liczy się tylko efekt, zysk i całkowita kontrola, którą będzie mógł sprawować na Marsie.
W drugim tomie nie znajdziemy wyjaśnień dotyczących prologu w pierwszym tomie i pozostaje liczyć, że pojawią się one w kolejnym tomie lub tomach. Opowieść Janusza Jasgórskiego wymaga obycia czytelniczego i dużego skupienia. Niewprawiony czytelnik szybko porzuci powieść, a oczytany i obeznany w różnych doktrynach społecznych będzie miał przyjemną ucztę czytelniczą zachęcającą do refleksji nad wolnością, uzależnieniami, koniecznością odbioru napływających informacji i trudności ich weryfikowania, czyli wszystkim, co jest nam znane. Bohaterzy uświadamiają nam, że technologie można wykorzystać dla dobra ludzkości, ale też można kontrolować nią każdy ruch jednostek, aby pozbawić je wolności. Ludzie pod ciągłym okiem czujnych dronów szpiegowskich kontrolują swoje zachowania tak, aby nie budzić podejrzeń. Świat rządzony przez korporacje wygląda jak zlepek krajów totalitarnych, w których niewiele w życiu zależy od żyjących w nim ludzi. Ciąga niepewność, namawianie do „udoskonalanie” siebie przez wszczepiania różnorodnych chipów i pogarda wobec tych, których na takie udoskonalenia nie stać.
Kolejny tom to pochód ku wolności. Na czele wykluczonych stanie Naznaczona, która ma pokierować buntem. Stawka w wojnie jest duża: całkowita kontrola lub wyzwolenie ludzkości od kontroli.
Całość napisana bardzo obrazowym i bogatym językiem, którym można by opisać zamorskie wyprawy sprzed wieków, a tu doskonale sprawdza się jako sposób narracji, snucia niezwykłej opowieści o przyszłości.
"Piętno Pielgrzyma. Naznaczona" to udana kontynuacja tomu pierwszego. Można nawet pokusić się, że o stwierdzenie, że widać w nim ewolucję umiejętności przyciągania uwagi czytelnika. Pisarz w coraz większą wprawą zabiera nas do swojego niezwykłego świata powieści, który jednocześnie jest głęboko osadzony w naszych realiach. Pierwszy tom na tle drugiego jest bardzo dobrym wprowadzeniem w szybko rozwijającą się akcję.
"Można i trzeba pytać. Ale aby zadać pytanie, trzeba wiedzieć, o co pyta.
Wiedzieć, o się już wie, i wiedzieć, czego się nie wie - oto prawdziwa wiedza."
"Jesteśmy dla władzy... niewygodni, z różnych zresztą powodów. Będziemy mieli przeciwko sobie całą planetę."
"Tylko wolny człowiek nie musi mieć nic poza tym, co potrafi bez trudu unieść w rękach. Nic, z czym nie mógłby rozstać się bez żalu. Nic, oprócz przyjaźni i towarzystwa drugiego człowieka."
"Istniało tylko jedno rozsądne rozwiązanie problemu. Należało ratować przed zagładą to, co najważniejsze: zdobycze kultury, nauki i techniki, wybitnych twórców, ludzi aktywnych i przedsiębiorczych. Należało oddzielić esencję cywilizacji od prymitywnej tłuszczy człekokształtnych stworzeń. Zapewnić Wybranym spokojny, komfortowy rozwój."
„Przykro patrzeć, jak się starzeje bliska ci osoba, jak zmienia się w mędrkującą bez końca wyrocznię, w jarmarczną katarynkę ględzącą wciąż o zmarnowanym czasie i bezpowrotnie straconych okazjach. Nieważne, jak długo to trwa, dziesiątki czy setki lat. Koniec zawsze jest taki sam”.
„Hm, mądrość i ciemnotę drugiego człowieka zawsze osądza inny człowiek albo stworzone i zaopiniowane przez niego systemy… eksperckie. A kto oceniał oceniających albo twórców specjalistycznych systemów? Taka ocena nigdy nie będzie obiektywna, a najpewniej będzie bezużyteczna i uważana za błędną przez stronę przeciwną”.
„Niedostatek wiedzy to rzecz niebezpieczna, lecz amatorska dobroczynność kryje w sobie stokroć groźniejsze niebezpieczeństwo”.
„Ludzie muszą się czasem gniewać, obrażać, a potem cieszyć i przepraszać, inaczej stają się marudni i zgryźliwi. Komfortowe sytuacje, idealni partnerzy i życie w całkowitej harmonii, skromności i miłości wzajemnej byłoby nudną egzystencją. Ludzkie talenty zostałyby ukryte na zawsze. Podziękujmy zatem przyrodzie za odrobinę niezgody, kpinę i żart, za zazdrość i rywalizację, za próżność, chęć posiadania rzeczy, a nawet władzy. To one generują emocje, bez których ludzki umysł zasypia. I choć nie wszyscy się z tym zgadzają… póki nie szkodzą innym, niech tak zostanie”.
„Milczenie to przyjaciel, który nigdy nie zdradza”.
„Umysł bez ciała jest jak żywa istota w stanie głębokiego snu, może jedynie pofantazjować o realnym świecie”.
„(…) wątpliwości nękają zwykle ludzi wielkich”.
„Tylko wolny człowiek nie musi mieć nic poza tym, co potrafi bez trudu unieść w rękach. Nic, z czym nie mógłby rozstać się bez żalu. Nic, oprócz przyjaźni i towarzystwa drugiego człowieka”.
„Ludzie, opętani rywalizacją i heroicznymi czynami wielbionych bohaterów, nawet tych z wirtualu, zapominają o własnych potrzebach. Nie buntują się. Igrzyska to ich życie”.
„Wszechobecne sukcesy i chwała herosów stają się udziałem mas biernych, wyłączonych z realnego świata obserwatorów. Oni utożsamiają się z nimi. Myślę, że głównie za przyczyną samego istnienia tych gloryfikowanych wzorców, które uzależniają jak nomen omen, heroina”.
„Tresura rodziców już dawno ograniczyła ich rolę w wychowaniu do zapewnienia dzieciom pożywienia, dachu nad głową i dostępu do mediów”.
„Pełne żołądki i nieustające spartakiady to łagodziło napięcia społeczne i przynosiło popularność władcom, a co najważniejsze, umożliwiało manipulowanie opinią tłumów”.

Po pierwszym tomie „Piętna Pielgrzyma” trudno nie sięgnąć po drugi. Po drugim znowu pozostaje niedosyt i niestety już muszę troszkę poczekać na trzeci. Mam nadzieję, że nie za długo, ponieważ snuta przez Janusza Lasgórskiego opowieść pełna jest emocji, rosnącego napięcia, kolejnych tajemnic do rozwikłania. Maks i Kleo szybko odkrywają, że tajemnicza grupa Zbuntowanych/...

"Naznaczona", druga część cyklu "Piętno Pielgrzyma" to pozycja, po którą sięgnęłam z ogromnym zainteresowaniem. Nie mogłam doczekać się poznania dalszych losów Zbuntowanych, przeciwstawiających się istniejącemu, okrutnemu porządkowi świata, jaki polega na stałej inwigilacji, manipulacji, a przede wszystkim na podziale społeczeństwa na lepszych i gorszych.



Doskonale pamiętam, jak przeraziła mnie pesymistyczna wizja świata przyszłości, ukazana przez Janusza Lasgórskiego. Niestety w kontynuacji sytuacja niewiele się zmieniła, wolność człowieka w zasadzie już w ogóle nie istnieje, jest zaledwie pozorem. Rzeczywistość zdominowana przez najnowsze wynalazki, roboty, środki komunikacji, stanowi idealną pożywkę dla władz pragnących wszelkiej kontroli. Wiąże się z tym również zanikanie wartości potomstwa. Skoro wszystko podlega robotyzacji, ludzka praca traci jakiekolwiek znaczenie, sam człowiek niestety także.



Bohaterowie, których zdążyliśmy już poznać w "Zbuntowanych", początkowo zostają rozdzieleni, po to by za jakiś czas ich historie połączyły się w spójną całość.

Czy razem są w stanie odzyskać upragnioną wolność?





Bardzo spodobało mi się, że w tej części czytelnik ma możliwość dokładniej poznać Su, swego rodzaju sztuczną inteligencję, która łączy się z wybranym osobnikiem, jego umysłem. Po scaleniu tworzą jedność, jest to zatem "drugie ja" bohaterów, niezwykle przydatne, pomaga, kieruje, doradza i informuje o wszystkim. Co najważniejsze, umożliwia komunikację, zapewnia natychmiastową łączność, bez jakichkolwiek opóźnień czasowych, nawet w przypadku dużej odległości. Jest także bezpieczna, bo tego rodzaju porozumiewania się nikt obcy nie może podsłuchać, zlokalizować. Istotny jest również fakt, iż Su nie zniewala odbiorcy, to on sam decyduje, kiedy chce jej słuchać, może ją w każdej chwili wyłączyć.



W "Naznaczonej" mamy też okazję dogłębniej poznać naszych bohaterów. Tak jak poprzednio przedstawione zostały ich myśli, które stają się coraz bardziej śmiałe i ukazują wszelkie motywy, potrzeby oraz obawy. Cechuje je szczerość i autentyczność, ale nie zabraknie również humoru. W niektórych sytuacjach, nie sposób się nie utożsamiać z postaciami. Stali mi się bliscy i z ogromną ciekawością śledziłam ich losy.



Mimo zagrożenia, jak każdy pragną przyjaźni, miłości. Są ludźmi z krwi i kości, posiadają wady i zalety. Odczuwają strach, niepewność a nawet zazdrość. Okazuje się, że rywalkę można spotkać w każdym miejscu, nawet w lesie, a kobieta bez względu na warunki jest niezwykle emocjonalną istotą. Dowiadujemy się także trochę więcej o Anderze, dotąd jego życie było owiane tajemnicą. Informacje, które zostają nam przekazane są fascynujące i zaskakujące. Mam wrażenie jednak, że kobiece role dominują, ale może po prostu bardziej skradły moje serce i poświęciłam im więcej uwagi.



Bardzo spodobała mi się również osada, do której trafili Kleo i Ander. Ludzie żyjący w dziczy myślą samodzielnie, nie ulęgają wpływom, postępują jak chcą, według swoich zasad, nie mają zamiaru oddać się konsumpcjonizmowi. Są zawsze gotowi do wędrówki, zmiany miejsca zamieszkania, najważniejsza jest rodzina, bezpieczeństwo a nie rzeczy.

Nie oznacza to wcale, że są zacofani czy głupi, po prostu mają bardziej słuszny system wartości, nie są ubezwłasnowolnieni.



"Tylko wolny człowiek nie musi mieć nic poza tym, co potrafi bez trudu unieść w rękach. Nic, z czym nie mógłby rozstać się bez żalu. Nic, oprócz przyjaźni i towarzystwa drugiego człowieka."




Akcja powieści jest niesamowicie wartka, stale coś się dzieje, a czytelnik jest notorycznie zaskakiwany. Nasi bohaterowie wędrują, pojawiają się nowe ciekawe postacie, rozwiązują się kolejne zagadki. Książka nadal wymaga skupienia, jednak czyta się ją szybciej i z zapartym tchem.



Język autora nie jest lekki, wymaga pełnego zaangażowania osoby czytającej, ale fabuła na tyle porywa, że szybko przystosowujemy się do tego wyjątkowego, charakterystycznego stylu dla literatury Science Fiction. Znajdziemy tu również sporo niezwykle sugestywnych opisów przyrody czy nowej technologii, co umożliwia nam na dobre zagnieździć się w ukazanej rzeczywistości. Osobiście jestem pod wrażeniem kreatywności Janusza Lasgórskiego, świat przez niego stworzony jest rozbudowany, godny podziwu, po prostu wyjątkowy.



Książka skłania do głębokich refleksji, uświadamia, jak wielką potęgą i przywilejem jest samodzielne myślenie. Udowadnia także, że postęp technologiczny może obrócić się przeciwko ludziom, zniszczyć wszelkie wartości i idee. Zdwajać by się mogło przecież, że rozwój techniki, każdy kolejny progres, przybliży świat do wymarzonego ideału, jednak jest to tylko i wyłącznie utopia dla panujących. Nawet Mars, przygotowywany na przesiedlenie ludności, jest zaplanowany jedynie dla wybrańców. Już w trakcie trwania prac wiemy, że Zbuntowanych nikt tam nie będzie chciał ulokować. Planetę szykują tylko dla Nadludzi, przecież buntowników najlepiej się pozbyć.



"Istniało tylko jedno rozsądne rozwiązanie problemu. Należało ratować przed zagładą to, co najważniejsze: zdobycze kultury, nauki i techniki, wybitnych twórców, ludzi aktywnych i przedsiębiorczych. Należało oddzielić esencję cywilizacji od prymitywnej tłuszczy człekokształtnych stworzeń. Zapewnić Wybranym spokojny, komfortowy rozwój."



Powieść sprawia, że zaczynamy poważnie zastanawiać się nad kondycją naszego społeczeństwa i kierunkiem, w jakim zmierza świat. Zadajemy sobie również pytanie, czy rzeczywiście chcemy, by tak kiedyś wyglądało nasze życie.

Może już czas zwolnić, póki jeszcze mamy wybór?



"Naznaczona" nie jest może książką łatwą w odbiorze i przyjemną, jednak bez wątpienia warto po nią sięgnąć. Różnorodne, barwne postacie, ciekawa i rozbudowana wizja przyszłości, wartka, nieobliczalna akcja i przede wszystkim postęp technologiczny ukazany we wszelkich aspektach, tworzą razem niezwykłą, absolutnie porywającą historię, po której ciężko się otrząsnąć. Podczas lektury wielokrotnie będziecie zszokowani, zdumieni, nawet przerażeni, ale z pewnością lekcja, jaką chce nam przekazać autor, jest w dzisiejszych czasach obowiązkowa. Pesymistyczna wizja świata przez niego ukazana jest niestety coraz bardziej możliwa, lecz pojawia się również iskierka nadziei. Czy tytułowa Naznaczona wypełni proroctwo i poprowadzi Zbuntowanych na wielką wojnę? Czy uda im się odnaleźć wolność? Sama zadaje sobie te pytania i niecierpliwie czekam na ciąg dalszy, a Wam gorąco polecam powieść. Pamiętajcie tylko, że warto najpierw zapoznać się z tomem pierwszym.

"Naznaczona", druga część cyklu "Piętno Pielgrzyma" to pozycja, po którą sięgnęłam z ogromnym zainteresowaniem. Nie mogłam doczekać się poznania dalszych losów Zbuntowanych, przeciwstawiających się istniejącemu, okrutnemu porządkowi świata, jaki polega na stałej inwigilacji, manipulacji, a przede wszystkim na podziale społeczeństwa na lepszych i gorszych.



Doskonale...

"Ludzie korzystający z zalet własnego umysłu z wolna wymierają, a ich miejsce zajmują tłumy marionetek".



Zostałam urzeczona pierwszym tomem cyklu pt. "Piętno Pielgrzyma". A ponieważ apetyt rośnie w miarę jedzenia - Janusz Lasgórski nie miał łatwego zadania przy wydawaniu kolejnej części. Tuż po lekturze "Naznaczonej" mogę śmiało powiedzieć, że autor podniósł sobie literacką poprzeczkę jeszcze wyżej.

Bohaterowie znani z pierwszej części coraz głębiej poznają zastaną rzeczywistość - pełną manipulacji, kłamstwa i pozornej wolności. Będąc zbuntowanymi przeciwko nowemu porządkowi świata, poznają Dzikich i wspólnie, pod przewodnictwem tytułowej Naznaczonej, podejmują walkę o wolność. Przepowiednia nie może bowiem kłamać.

Janusz Lasgórski w pierwszej części swojego cyklu, odsłonił nieco czytelnikom wizję świata pod koniec XXI wieku, którego pewne elementy możemy zaobserwować już dzisiaj. W drugim tomie poszedł o krok dalej i zagłębił się jeszcze mocniej w opisanie świata przedstawionego, który niestety nie napawa optymizmem, a wręcz przeciwnie - przeraża i wywołuje masę porównań. Otóż pod stałym nadzorem kasty Nadludzi, reszta społeczeństwa karmiona jest medialną papką, w myśl zasady "chleba i igrzysk". Nie ma tu więc miejsca na samodzielne myślenie, a zastana wolność jednostki jest jedynie dobrze zakamuflowaną formą uwięzienia. W kontekście tym nie sposób nie analizować naszego świata, gdyż wiele elementów tego fikcyjnego, pokrywa się już niestety z tym, w którym obecnie żyjemy.

W "Naznaczonej" nie występuje taka duża ilość rozmów o podłożu filozoficzno-egzystencjalnym, jak w pierwszym tomie. Czytelnik otrzymuje jednak w zamian za to wartką akcję, dzięki której cały czas coś się dzieje. Z pewnością więc jest o wiele bardziej dynamicznie, co wpływa na nieco płynniejszy odbiór całej książki. Autor oczywiście nie zrezygnował z trzecioosobowej narracji w połączeniu z pisanymi kursywą myślami bohaterów, do którego zabiegu zdążyłam się już przyzwyczaić w "Zbuntowanych".

Lekko zaakcentowany w pierwszej cześci wątek zagadkowej postaci o imieniu Su, w drugim tomie został rozwinięty, stanowiąc jedną z głównych osi fabularnych powieści. Su to bowiem swoiste alter ego człowieka, druga osobowość żyjąca w jego głowie, która pomaga rozwiązać wszelakie problemy, a z którą można również podyskutować na przeróżne tematy. To ciekawy wątek, który z zwraca uwagę. Janusz Lasgórski dotknął także tematu kolonizacji Marsa, który jak mniemam, zostanie rozwinięty w kolejnej części. Szokujące okazało się także, dość postapokaliptyczne ukazanie zniszczenia środowiska naturalnego na Ziemi.

"Naznaczona" nie przyniosła mi odpowiedzi na nurtujące mnie pytania dotyczące tytułowego Pielgrzyma. Trzymam więc autora za słowo i czekam z niecierpliwością na trzeci tom jego cyklu. Muszę także wyraźnie zaznaczyć, że serię tę należy czytać z dość dużym skupieniem, stricte po kolei, nie zaburzając jej chronologii. Cóż, dobra fantastyka naukowa tego wymaga.

http://www.subiektywnieoksiazkach.pl

"Ludzie korzystający z zalet własnego umysłu z wolna wymierają, a ich miejsce zajmują tłumy marionetek".



Zostałam urzeczona pierwszym tomem cyklu pt. "Piętno Pielgrzyma". A ponieważ apetyt rośnie w miarę jedzenia - Janusz Lasgórski nie miał łatwego zadania przy wydawaniu kolejnej części. Tuż po lekturze "Naznaczonej" mogę śmiało powiedzieć, że autor podniósł sobie...

Droga do wolności prowadzi przez korytarze sfabrykowanych informacji i tunel ludzkiej zachłanności. Świat przyszłości – pozornie daleki, a jednak niepokojąco bliski współczesnemu człowiekowi – to codzienność rządzona konsumpcjonizmem. Czy tak będzie wyglądała przyszłość, którą budujemy każdego dnia?

Janusz Lasgórski ponownie zabiera nas w podróż do schyłku XXI wieku, by pokazać, jak w labiryncie kłamstwa rodzą się miłość i przyjaźń oraz potrzeba samodzielnego myślenia. Czy Naznaczona poprowadzi Zbuntowanych ku wolności?
Udana kontynuacja, która zaostrza apetyt na więcej!


"Piętno Pielgrzyma. Naznaczona" to kontynuacja – zresztą bardzo udana. Taki rozwój sytuacji zawsze cieszy mnie potrójnie: raz – książka daje mi więcej radości, dwa – mogę poznać dalsze losy bohaterów, którzy w jakiś sposób mnie zainteresowali, i trzy – autor się rozwija, szlifuje swój pisarski warsztat, co pozwala podejrzewać, że potem będzie już tylko lepiej.

Korytarze informacji

Wchodząc do świata wykreowanego przez Janusza Lasgórskiego, możemy zaobserwować pewne niepokojące czynniki, których nie brakuje w naszej współczesności. Ludzie karmieni są sfabrykowanymi informacjami, które służą kontroli; media wyznaczają kierunki myślenia, a nasza codzienność nie może obejść się bez pewnych technologicznych udogodnień. Wyobrażacie sobie życie bez telefonu czy dostępu do sieci? Potrafilibyście żyć w niewiedzy?

"Można i trzeba pytać. Ale aby zadać pytanie, trzeba wiedzieć, o co pyta.
Wiedzieć, o się już wie, i wiedzieć, czego się nie wie - oto prawdziwa wiedza."

Mając wolny wybór, możemy grasować po wirtualnej przestrzeni, czerpiąc z tych codziennych "wypadów" do – jakby nie było – alternatywnej rzeczywistości pełnymi garściami. A co bierzemy, na co trafiamy i z czego korzystamy? Dostajemy tyle, ile "ktoś" uznał za słuszne nam przekazać. Każdego dnia przedzieramy się przez korytarze niepewnych informacji, by dotrzeć do prawdy.

Autor czerpiąc inspirację z otaczającej nas na co dzień rzeczywistości, wydobył to, co najlepsze. Idąc krok dalej, uwypuklając znaczenie Wybranych – tych, którzy panują nad szarą masą – rozpościera przed Czytelnikiem świat niezwykły, bo choć bardzo odległy, to jednak niepokojąco nam bliski.

"Jesteśmy dla władzy... niewygodni, z różnych zresztą powodów.
Będziemy mieli przeciwko sobie całą planetę."

Pierwszy tom był doskonałym wprowadzeniem do zdarzeń, które miały miejsce w Naznaczonej. Początkowo poznaliśmy pojedyncze jednostki, które – wbrew wszystkiemu – postanowiły postawić na samodzielne myślenie i wyrwać ze szponów konsumpcjonizmu. Maszynę wprawioną w ruch trudno zatrzymać, a człowiek to istota stadna – Zbuntowani łączą siły, by wspólnie odnaleźć wolność, co zdecydowanie nie w smak Nadludziom. Czym jest ta wolność? Wolność to samowystarczalność, miłość, przyjaźń i możliwość decydowania o sobie. Wiadomo jednak, że bez konkretnego planu i dobrej organizacji osiągnięcie tego celu jest dość problematyczne. Na czele wyrzutków informacyjnej ludzkości – zgodnie z przepowiednią – staje Naznaczona, a czy poprowadzi ich do upragnionej wolności, kiedy sama jest zagubiona w tym nieprzychylnym świecie? Sprawdźcie koniecznie.

Hit historii, czyli Su

Już w pierwszym tomie dowiadujemy się o istnieniu tajemniczego Su, a jednak nie dostajemy żadnych konkretnych informacji na temat tej "istoty". Co innego w Naznaczonej – można śmiało stwierdzić, że Su gra tu jedną z głównych ról i powiem Wam, że lepiej być nie mogło. Kim jest Su?

Su to samodzielna inteligentna, odrębna stryktura, umysł wykorzystujący architekturę żywego organizmu, tyle że jego funkcje są całkowicie uzależnione od ciebie, za twoją zgodą korzysta z dostępnych zmysłów albo... zasypia.

Wyobraźcie sobie, że ktoś siedzi w Waszej głowie i pomaga Wam w każdym aspekcie Waszego życia, a – co trzeba przyznać – ma do tego odpowiednie kwalifikacje lub nabywa je w trakcie, mocniej integrując się z Waszą osobowością.

W dwóch słowach: Su to niesamowita "postać", która dodaje kolorytu tej historii. Początkowo nie wiemy, jakie zadanie ma Su, dlaczego "krąży po umysłach" wielu bohaterów i jak to się dzieje, że posiada tak zaskakujące umiejętności. Śledząc jednak losy głównych bohaterów – naszych czołowych Zbuntowanych – szybko przekonamy się, że ta opowieść nie mogłaby istnieć bez Su.

Nic więcej Wam nie powiem, bo warto zapoznać się z Su osobiście i, krok po kroku, odkrywać jego znaczenie dla historii – niemałe zresztą.

Obyczaj u schyłku XXI wieku

Czy wiecie, jak będzie wygląda miłość u schyłku XXI wieku? Nie będę trzymać Was w niepewności – tu wchodzimy na znany grunt, bo miłość to po prostu miłość. Nasi bohaterowie łączą się w pary lub chcieliby się połączyć, ale brak im śmiałości, poza tym okoliczności zdecydowanie nie sprzyjają planowaniu wspólnej przyszłości.

Jeśli lubicie wątki obyczajowe podszyte uczuciem, to z pewnością zainteresuje Was to, co tu powoli kiełkuje. Mnie prawdę mówiąc, romansowanie w tym wydaniu nie kręci, a i czasem można odnieść wrażenie, że wszystko sprowadza się do nieśmiałych podchodów, niespełnionych marzeń (również) i rozmyśleń. Nie wiem, czy te rozważania bardziej irytują mnie w męskim czy kobiecym wydaniu... W każdym razie mogłabym pominąć te serdeczności milczeniem. Wątek staram się po prostu ignorować i traktuję go jako poboczny, skupiając się na świecie wykreowanym przez Autora i zwracając uwagę na to, co niezwykłe i porywające. Wiecie zresztą, że takie miłostki raczej nie leżą w kręgu moich czytelniczych zainteresowań. Niemniej stwierdzam z zadowoleniem, że nie przeszkadzają w odbiorze treści, nie przesłaniają tego, co ważne, a stanowią jedynie uzupełnienie tej historii.

Z przyjemnością

Język powieści jest kwiecisty; Janusz Lasgórski nie szczędzi nam barwnych opisów przyrody, ale nie odmawia też szczegółowego rozkładu niezwykłego – dla nas, współczesnych – świata w którym technologia łączy się z pradawnymi legendami, a sprawy przyziemne otulone są magiczno-technologiczną warstwą codzienności.

Historię czyta się szybko i z przyjemnością. W Naznaczonej klaruje się obraz dziwnej, niepokojącej przestrzeni, a dodatkowo zyskujemy tu szersze tło społeczne (do naszych głównych bohaterów dołącza bowiem pewna niecodzienna grupa),poznajemy zwyczaje i obyczaje Dzikich i z zainteresowaniem odkrywamy zalążki nieskrępowanego człowieczeństwa. Obserwujemy, jak w labiryntach kłamstw rodzą się miłość i przyjaźń, a w bohaterach dostrzegamy nas samych – społeczeństwo spragnione wolności, które próbuje nie utonąć w informacyjnym bagnie.

Mam nadzieję, że sięgnięcie po "Piętno Pielgrzyma. Zbuntowanych", by potem ruszyć w kierunku Naznaczonej. Tylko wtedy będziecie mogli zaobserwować postęp, który niewątpliwie towarzyszy Autorowi. Historia podana jest w dość humorystycznym i mocnym (treściowo) tonie, ale brak w niej wulgarności – Lasgórski udowadnia, że można opowiedzieć o sprawach trudnych bez ratowania się zbędnym turpizmem.

Jeśli szukacie czegoś świeżego, co pozwoli Wam oderwać się od rzeczywistości, a przy tym pozostawi miejsce na dyskusję o zalewających nas zewsząd informacjach, potrzebie samodzielnego myślenia i zasadności wykorzystywania zdobyczy techniki w codzienności – "Piętno Pielgrzyma. Naznaczona" to książka, która powinna przypaść Wam do gustu. Jeśli czytaliście pierwszy tom i nic z niego nie zrozumieliście, to po lekturze drugiego sytuacja mocno się Wam rozjaśni. Ze względu na sporą dawkę rozważań etycznych oraz specyficznych bohaterów, mogę uznać, że nie jest to książka, która zadowoli każdego – rzecz oczywista – ale wiecie, zawsze warto spróbować, bo może Was zaskoczyć.

Podsumowując, to intrygująca historia do uważnej lektury, coś świeżego. No i... Su! Oczywiście :) Z niecierpliwością wyczekuję kolejnego tomu.

Droga do wolności prowadzi przez korytarze sfabrykowanych informacji i tunel ludzkiej zachłanności. Świat przyszłości – pozornie daleki, a jednak niepokojąco bliski współczesnemu człowiekowi – to codzienność rządzona konsumpcjonizmem. Czy tak będzie wyglądała przyszłość, którą budujemy każdego dnia?

Janusz Lasgórski ponownie zabiera nas w podróż do schyłku XXI wieku, by...