Cykl o Helikonii podoba mi się bardzo przede wszystkim za światotwórstwo, barwne, przemyślane i dosyć oryginalne, bo pod tym względem ustępuje tylko uniwersum Rosharu Sandersona. Ciekawie wygląda współistnienie i rywalizacja dwóch ras i odbywający się na tym tle rozwój cywilizacyjny. Jedyną zbędną rzeczą są dla mnie irytujące wstawki o obserwatorach z Ziemi, które niczego nie wnoszą, a tylko zakłócają narrację.

Cykl o Helikonii podoba mi się bardzo przede wszystkim za światotwórstwo, barwne, przemyślane i dosyć oryginalne, bo pod tym względem ustępuje tylko uniwersum Rosharu Sandersona. Ciekawie wygląda współistnienie i rywalizacja dwóch ras i odbywający się na tym tle rozwój cywilizacyjny. Jedyną zbędną rzeczą są dla mnie irytujące wstawki o obserwatorach z Ziemi, które niczego...

Męczyłam się przy czytaniu tej książki. Bardzo. Ale z wrodzonym masochizmem i postanowieniem nieodkładania książek bez doczytania dokończyłam to "dzieło".
Niewiele już zostało tu s-f, bardziej to fantasy z wątkiem wojennym i dworskimi intrygami. Bez wyraźnego głównego bohatera, ale z kilkoma pobocznymi, których losy zupełnie mnie nie zainteresowały. Żaden wątek książki nie przyciągnął mojej uwagi, a czytanie było drogą przez mękę dozowaną po kilka(naście) stron dziennie. Szczególnie irytujące okazały się (zupełnie jak w poprzedniej części, ale tu częściej występujące) erotyczne wstawki w dialogach i opisach. Zupełnie jak tani i nachalny fanserwis, byle przyciągnąć czymś czytelnika, który lubi sobie poczytać o "kuniach" i co się z nimi robi.
Nieciekawe postacie męskie okazały się niczym przy kobiecych - kobiety występują tu tylko jako żony, dziwki, kochanki zaspokajające potrzeby seksualne mężczyzn. No i jest jeszcze królowa, a raczej królowa królowych, piękna, kochana przez wszystkich(nie wiadomo czym się przyczyniła do takiego oddania),piękna i jeszcze raz piękna, bo o jej nieziemskiej urodzie autor przypomina za każdym razem razem, gdy królowa występuje osobiście lub tylko w rozmowie. I że każdy mężczyzna tylko marzy, żeby wychędożyć jej "pusię" (słowo z książki).

Plus daję tylko za optymistyczną wizję autora, że w roku 6000 na Ziemi wciąż istnieją ludzie.

Męczyłam się przy czytaniu tej książki. Bardzo. Ale z wrodzonym masochizmem i postanowieniem nieodkładania książek bez doczytania dokończyłam to "dzieło".
Niewiele już zostało tu s-f, bardziej to fantasy z wątkiem wojennym i dworskimi intrygami. Bez wyraźnego głównego bohatera, ale z kilkoma pobocznymi, których losy zupełnie mnie nie zainteresowały. Żaden wątek książki nie...

Co zapamiętam po lekturze książki? Żywy język. Świetne, sugestywne opisy i obrazy. Przemyślne intrygi. Fantazyjne światy i ich ekologię. Przenikanie się sci-fi z fantasy. Dla mnie Lato Helikonii to mistrzostwo. To książka znacznie wykraczająca poza typowe masowe powieści fantasy. Zapamiętam też cytat, a w zasadzie krótki wyrywek “ślepe ślepia łyskały na skrzydłach ciem”. Do tego mistrzowskie tłumaczenie Marka Marszała. I na koniec jeszcze pytania retoryczne: dlaczego już niema takich pisarzy? Dlaczego nie ma takich tłumaczy? Dlaczego już nikt nie potrafi pisać tak jak Aldiss. Dlaczego jest to pisarz tak słabo wznawiany w polskim rynku wydawniczym?

Co zapamiętam po lekturze książki? Żywy język. Świetne, sugestywne opisy i obrazy. Przemyślne intrygi. Fantazyjne światy i ich ekologię. Przenikanie się sci-fi z fantasy. Dla mnie Lato Helikonii to mistrzostwo. To książka znacznie wykraczająca poza typowe masowe powieści fantasy. Zapamiętam też cytat, a w zasadzie krótki wyrywek “ślepe ślepia łyskały na skrzydłach ciem”. Do...

Druga część sagi o Helikonii. Zasadniczo można czytać bez znajomości pierwszej części bo jest tylko bardzo luźno powiązana.
Plusy:
- świetnie i szczegółowo dopracowana konstrukcja wykreowanego świata;
- zmiany zachodzące podczas przejmowania władzy przez ludzi, zmiana z panów na niewolników;
- miłość i władz rzadko idą w parze, czasami konieczny jest wybór;
- dobrze opisana flora i fauna Helikonii, różne rasy wspólnie żyjące;
- pomysł na język i jego formę gramatyczną „czas wieczny warunkowy w trybie łączonym” to po prostu rewelacja;
- pokazanie, że wiara nie może negować nauki (wiele przenośni łączących z naszym średniowieczem);
- dowiadujemy się w końcu więcej o roli Avernusa na orbicie oraz dlaczego przybysze z Ziemi nie mogą zejść na powierzchnię planety;
- Bilo Xiao Pini jego decyzja o „życiu chwilą, ale prawdziwą”.
Minusy:
- miejscami akcja i narracja za bardzo zwalniają, wręcz przez rozwlekłość się ślimaczą;
- prowadzenie akcji na zasadzie: jak doszło do wydarzeń opisanych na początku książki nie do końca mnie przekonało.
Ogółem książka dobra, na poziomie pierwszej części.

Druga część sagi o Helikonii. Zasadniczo można czytać bez znajomości pierwszej części bo jest tylko bardzo luźno powiązana.
Plusy:
- świetnie i szczegółowo dopracowana konstrukcja wykreowanego świata;
- zmiany zachodzące podczas przejmowania władzy przez ludzi, zmiana z panów na niewolników;
- miłość i władz rzadko idą w parze, czasami konieczny jest wybór;
- dobrze...

kiedy wiosnę poznaliście warto lato mieć na liście ;-P

kiedy wiosnę poznaliście warto lato mieć na liście ;-P

Główna siła napędowa pierwszej części serii - zmiany klimatyczne na planecie Helikonia i wywołane przez nie zmiany społeczno-kulturowe - w tej książce została zepchnięta do roli tła. Nie byłoby to problemem gdyby książka zaoferowała coś w zamian, coś co mogłoby napędzać akcję, niestety tak się nie dzieje (dworskie intrygi wypadają w tej roli bardzo słabo).
Dodatkowo książce szkodzi jej konstrukcja: przez większość rozdziałów dowiadujemy się jak doszło do wydarzeń opisanych już na samym początku powieści. Nie pozwala to budować napięcia, a sama książka staje się o wiele bardziej wciągająca dopiero na sam koniec, gdy opisane są wydarzenia następujące po tych przedstawionych w pierwszym rozdziale. Sama fabuła nie jest przy tym zbyt angażująca, sam finał nie jest satysfakcjonujący.
Zaletą powieści jest opisywany tajemniczy świat, z fascynującą przyrodą i wieloma inteligentnymi rasami, ich kulturami i wzajemnymi relacjami. Plusem są też postacie - często wielowymiarowe, dobrze zarysowane (mimo że motywy ich poczynań nie zawsze są odpowiednio wyjaśnione).

Główna siła napędowa pierwszej części serii - zmiany klimatyczne na planecie Helikonia i wywołane przez nie zmiany społeczno-kulturowe - w tej książce została zepchnięta do roli tła. Nie byłoby to problemem gdyby książka zaoferowała coś w zamian, coś co mogłoby napędzać akcję, niestety tak się nie dzieje (dworskie intrygi wypadają w tej roli bardzo słabo).
Dodatkowo książce...

moim zdaniem najsłabsze ogniwo trylogii, ale żeby wszystkie najsłabsze ogniwa były takie słabe :)
świetna książka, jak i cały cykl helikonijny

moim zdaniem najsłabsze ogniwo trylogii, ale żeby wszystkie najsłabsze ogniwa były takie słabe :)
świetna książka, jak i cały cykl helikonijny

Drugi top Cyklu Helikonii Lato, prezentuje dalsze losy ludzkości wtedy kiedy są dla niej najlepsze warunki do rozwoju. Muszę przyznać, że bardziej podobała mi się pierwsza część niż druga, co najśmieszniejsze pierwszą część czytałam ponad 1,5 miecha a druga przeczytałam w tydzień. Jednak mimo, że bardzo się męczyłam na pierwszej części z powodu języka (miałam wydanie z 1989),to fabuła była o wiele bardziej interesującą. Podobało mi się w tej serii, że autor nie skupia się na konkretnym bohaterze, że głównym bohaterem jest ogólnie ludzkość i fagory oraz planeta. Lato Helikonii skupia się tak jakby na wybranej dynastii, na której tle opisuje zmieniajcie się warunki na Helikonii, ogólnie Lato wyjaśni wiele tajemnic planety, których osobiście się już domyślam. Polecam każdemu, kto lubi SF typu Diuna myślę, że się spodoba a ja się biorę za część trzecią.

Drugi top Cyklu Helikonii Lato, prezentuje dalsze losy ludzkości wtedy kiedy są dla niej najlepsze warunki do rozwoju. Muszę przyznać, że bardziej podobała mi się pierwsza część niż druga, co najśmieszniejsze pierwszą część czytałam ponad 1,5 miecha a druga przeczytałam w tydzień. Jednak mimo, że bardzo się męczyłam na pierwszej części z powodu języka (miałam wydanie z...

Druga odsłona świata Helikonii ma charakter znacznie bardziej konwencjonalny od części pierwszej. Mamy tu do czynienia raczej z eksploracją wcześniej stworzonego świata niż z jego dalszym kształtowaniem. Śledzimy typowe ludzkie rozgrywki polityczne. Kontynuowane w typowo ludzki sposób, czyli przy pomocy wszelkich narzędzi służących do zabijania. Autor ukazał w jaki sposób szanse cywilizacyjnego rozwoju są niweczone przez wieczną rywalizację i dążenie do podporządkowania sobie innych. Narracja chwilami gubiąca oryginalność w podobieństwach do europejskiego średniowiecza. Druga rasa w świecie potwornych upałów zredukowana do roli niewolników.
Najdłuższa a jednocześnie najmniej kreatywna część trylogii.
Dobra i nic ponadto.

Druga odsłona świata Helikonii ma charakter znacznie bardziej konwencjonalny od części pierwszej. Mamy tu do czynienia raczej z eksploracją wcześniej stworzonego świata niż z jego dalszym kształtowaniem. Śledzimy typowe ludzkie rozgrywki polityczne. Kontynuowane w typowo ludzki sposób, czyli przy pomocy wszelkich narzędzi służących do zabijania. Autor ukazał w jaki sposób...

Ciekawsza, bardziej przemyślana, pełniejsza niż "Wiosna...". Intrygi zamkowo/pałacowe, wzajemne animozje jak to w polityce ;). Fagory ciągle na drugim planie ;)
Razi trochę straszne wymieszanie czasowe, genezy konfliktu królewskiej pary wymieszane z czasem teraźniejszym. Ale to drobny szczegół.

Ciekawsza, bardziej przemyślana, pełniejsza niż "Wiosna...". Intrygi zamkowo/pałacowe, wzajemne animozje jak to w polityce ;). Fagory ciągle na drugim planie ;)
Razi trochę straszne wymieszanie czasowe, genezy konfliktu królewskiej pary wymieszane z czasem teraźniejszym. Ale to drobny szczegół.