W tym tygodniu mija zaledwie miesiąc, kiedy to rozstałem się z Zafónem i „Grą Anioła”. Choć czas nieubłaganie biegnie i zdążyłem przeczytać osiem innych pozycji z różnego gatunku literackiego, to jednak zatęskniłem za Zafónem. Dlatego z przyjemnością wróciłem do ukochanej przez autora Barcelony, do tak dobrze znanych mi bohaterów z poprzednich dwóch tomów serii Cmentarz Zapomnianych Książek. Mój ulubiony bohater tej serii Daniel, wiedzie spokojne życie szczęśliwego małżonka i ojca. I tutaj mała aluzja do tych, którzy tak uparcie twierdzą, że poszczególne tomy można czytać w dowolnej kolejności. Zapewne można, ale sięgając po Więzień Nieba nie dowiecie się jak Daniel poznał Bee i ile było w tym zabawnych, śmiesznych sytuacji. Podobnie wygląda sytuacja z przyjacielem Daniela Ferminem. Wiadomo, że pracuje w księgarni ale nie dowiecie się jak do niej trafił, gdzie przebywał i w jakiej nędzy się znajdował. Osobiście polecam jednak czytanie w kolejności, by nie minęło was to, co najważniejsze. Wracając do samej fabuły, to właśnie tajemniczemu życiu Fermina Romero de Torre autor poświęca najwięcej miejsca na stronach tej powieści.
Tajemniczy nieznajomy, który pojawia się w księgarni „Sempre i Synowie”, to facet mocno zmaltretowany życiem i pokrzywdzony przez los tak bardzo, że z trudem samodzielnie pisze dedykację na najdroższej książce jaką kupuje. Książkę wraz z dedykacją wręcza Danielowi z prośbą przekazania jej pracującemu tu, a chwilowo nieobecnemu Torresowi.
Co takiego napisał nieznajomy? I skąd zna Fermina Romero de Torre? Wiem, że Fermin zamierza porzucić stan kawalerski ale cienie z przeszłości przeszkadzają mu w złożeniu przysięgi małżeńskiej. Daniel tymczasem wysłuchuje opowieści przyjaciela i dowiaduje się rzeczy, o których Barcelona wolałaby zapomnieć. Opowieść Fermina Romero de Torre przenosi nas z roku 1957 w lata 1939 – 1944 i łączy się z również z przeszłością Daniela.
Książka ta jest trochę inna, niż dwie poprzednie z tego cyklu, które czytałem. Inna nie znaczy gorsza, Zafón utrzymuje swój niepowtarzalny klimat, nie brakuje tu tajemnic, napięć. Jest czarny charakter w postaci kretyna cierpiącego na nieuleczalną manię wielkości nazywając siebie bogiem, jest chwila zadumy i refleksja do przemyślenia, to wszystko jest. Ale jest też wiele pytań, na które nie ma odpowiedzi. Patrząc na „Cień wiatru” w którym wszystko na koniec mieliśmy wyjaśnione, wytłumaczone tu jest zupełnie odwrotnie. Brakuje też tych zjawisk „magicznych”, które tak mocno były podkreślane w poprzednich częściach ale to akurat podoba mi się, że autor nie buja w obłokach, że mocno stąpa po ziemi. Może nie powinienem tego w ten sposób porównywać, ale to najbardziej mi utkwiło w pamięci. Zresztą ta książka jest „cieniutka” w porównaniu z poprzednimi, stanowi takie preludium do kolejnej części, która już się ukazała i mam nadzieję, że wszystkie te wątki zostały tam zgrabnie połączone, że będą stanowiły zamkniętą już historię, która swoją wielkością dorówna Cieniowi, bo co tu dużo pisać… „Dziś bardzo trudno o książki z pozytywnym przesłaniem, takie, które można z przyjemnością poczytać, teraz ludzie kupują same pogmatwane historie pełne zbrodni i okrucieństwa. Od takich lektur człowiekowi aż ciarki po plecach przechodzą”.

W tym tygodniu mija zaledwie miesiąc, kiedy to rozstałem się z Zafónem i „Grą Anioła”. Choć czas nieubłaganie biegnie i zdążyłem przeczytać osiem innych pozycji z różnego gatunku literackiego, to jednak zatęskniłem za Zafónem. Dlatego z przyjemnością wróciłem do ukochanej przez autora Barcelony, do tak dobrze znanych mi bohaterów z poprzednich dwóch tomów serii Cmentarz...