Poniekąd pamukowe young adult - historia o relacji dojrzewającego mężczyzny z mistrzem studni, będącą ersatzem relacji z ojcem. Trochę zbyt nachalnie i często wciskany czytelnikowi kompleks Edypa. Podobał mi się jednak spokojny, gawędziarski ton historii i tureckie pejzaże społeczne, polityczne i kulturalne w tle.

Poniekąd pamukowe young adult - historia o relacji dojrzewającego mężczyzny z mistrzem studni, będącą ersatzem relacji z ojcem. Trochę zbyt nachalnie i często wciskany czytelnikowi kompleks Edypa. Podobał mi się jednak spokojny, gawędziarski ton historii i tureckie pejzaże społeczne, polityczne i kulturalne w tle.

„Rudowłosa” nie jest zapewne najlepszą powieścią Orhana Pamuka i nie zrodziła we mnie tylu wzruszeń co, przykładowo, „Śnieg”. Jednakże nie ośmieliłbym się powiedzieć, że to słaba powieść. Jakąż radość, przyjemność, intelektualną rozkoszą sprawia obcowanie z taką prozą – wielowymiarową, pulsującą swoim wewnętrznym niepowtarzalnym rytmem, tyloma odniesieniami kulturowymi.

To niby banalna, trochę być może zaplątana historia młodego mężczyzny, Cema, który, aby zarobić trochę pieniędzy na studia, pomaga latem budować studnię w małym miasteczku niedaleko Stambułu. Tam poznaje starszą, zaangażowaną politycznie aktorkę, kobietę o rudych włosach. Młody Cem zakochuje się w niej do szaleństwa i …

tu właśnie zaczyna się współczesna tragedia, osadzona w archaicznej i wzniosłej scenerii.

Pamuk osadza w realiach współczesnej Turcji, z wieloma nawiązaniami politycznymi i społecznymi, antyczny dramat, przywołuje dwa mity – zachodni, grecki – Edypa, i wschodni, perski – Rustama, snuje filozoficzny traktat o niemożności ucieczki przed przeznaczeniem i zdumiewających zdarzeniach, w jakich splata się nasze życie.

„Rudowłosa” nie jest zapewne najlepszą powieścią Orhana Pamuka i nie zrodziła we mnie tylu wzruszeń co, przykładowo, „Śnieg”. Jednakże nie ośmieliłbym się powiedzieć, że to słaba powieść. Jakąż radość, przyjemność, intelektualną rozkoszą sprawia obcowanie z taką prozą – wielowymiarową, pulsującą swoim wewnętrznym niepowtarzalnym rytmem, tyloma odniesieniami kulturowymi.

To...

Pamuk jaki jest, każdy widzi i tym razem nie inaczej. Dla fanów Pamuka (trochę się zaliczam),cenne, kolejne, itd. Ale znacząco jedno ze słabszych.
Rutyniarstwo mistrza, którego stać na znacznie więcej, ale wydawca naciska na terminy.

Pamuk jaki jest, każdy widzi i tym razem nie inaczej. Dla fanów Pamuka (trochę się zaliczam),cenne, kolejne, itd. Ale znacząco jedno ze słabszych.
Rutyniarstwo mistrza, którego stać na znacznie więcej, ale wydawca naciska na terminy.

Nie potrafię ocenić, nie porwała mnie lektura, ale też nie potrafiłam przestać czytać. Przeszłość nie pozostaje za nami, ona ciągle nam towarzyszy czy tego chcemy czy nie.

Nie potrafię ocenić, nie porwała mnie lektura, ale też nie potrafiłam przestać czytać. Przeszłość nie pozostaje za nami, ona ciągle nam towarzyszy czy tego chcemy czy nie.

To jedna z tych pozycji, gdzie czujesz, że to mądra książka, ładnie napisana, ale nie czujesz przyjemności podczas czytania. Do tego miałam wrażenie, że nikt tam nie mówi jak normalni ludzie, czyżby słaby przekład..? Niektóre motywy tez były strasznie nieprawdopodobne, ale to podciągam pod cały schemat patrzenia na podobieństwo z legendami.

To jedna z tych pozycji, gdzie czujesz, że to mądra książka, ładnie napisana, ale nie czujesz przyjemności podczas czytania. Do tego miałam wrażenie, że nikt tam nie mówi jak normalni ludzie, czyżby słaby przekład..? Niektóre motywy tez były strasznie nieprawdopodobne, ale to podciągam pod cały schemat patrzenia na podobieństwo z legendami.

Oto piękna i mądra powieść. Powieść o dorastaniu, dojrzewaniu, o wchodzeniu w dorosłe życie — tak, tak, napisano takich wiele, Bildungsroman pociąga pisarzy, każdy z nas niejedną z tych książek poznał. I co, chciałoby się rzec, z tego? Literatura to nie konkurs na Miss Oryginalności przecież, to dziedzina sztuki, czyli domena piękna, mądrości i przeżywania emocji (przynajmniej tak być powinno). U Pamuka tak jest, to się czuje od pierwszych stron, i czuje się wszystkimi zmysłami, że ma się do czynienia z przeogromnym talentem, że to dar od Boga (a w każdym razie transcendencji) przez autora przemawia, a nie kursy kreatywnego pisania albo wymogi wydawnictwa.
Rudowłosa to jedna z najlepszych książek o dojrzewaniu, jakie napisano, i piszę to w pełni świadomy, że wszystkich nie znam i nigdy nie poznam. Piszę tak, bo kiedy ma się do czynienia z geniuszem, to się o tym wie.
A przy tym dojrzewanie płciowe bohatera, jego rozterki i doświadczenia na tym polu zostały oddane jednocześnie plastycznie i lirycznie, bez śladów otarcia nawet o wulgarność czy dosadność choćby - a to wielka sztuka.
A jeszcze tłumaczenie — genialne, Piotr Kawulok zdaje się mieć kontakt z tą samą muzą, która towarzyszy autorowi, i na pewno został obdarzony słuchem literackim na poziomie najwyższym.
Arcydzieło, jak prawie wszystko tego autora.

Oto piękna i mądra powieść. Powieść o dorastaniu, dojrzewaniu, o wchodzeniu w dorosłe życie — tak, tak, napisano takich wiele, Bildungsroman pociąga pisarzy, każdy z nas niejedną z tych książek poznał. I co, chciałoby się rzec, z tego? Literatura to nie konkurs na Miss Oryginalności przecież, to dziedzina sztuki, czyli domena piękna, mądrości i przeżywania emocji...

Kiedy zagłębiałam się w lekturę - myślałam o pewnej celebrytce, która ma czworo dzieci z trzema mężczyznami i z żadnym z nich nie żyje w trwałym związku.
Tak, jej dzieci mają ojców. Cem i Enver z powieści też mieli. I zarazem nie mieli. Ponieważ nie byli dla swoich ojców dość ważni. Ten brak wpłynął na ich życie i tożsamość, bowiem oddane matki nie były w stanie zasypać dziury po ojcu. Powracają też dylematy znane z innych książek Pamuka - kim jestem, dlaczego jestem kim jestem...
Intryga jest tu zbudowana bogato, zaskakuje czytelnika kilka razy. Przede wszystkim jednak książkę się tak znakomicie czyta, że aż żal, kiedy się kończy.
Pamuk pokazał nam, że choć Turcy "nie kupują greckich tragedii", to emocje w nich zawarte mają w swoich mitach, legendach, opowieściach rodzinnych. Obracamy się tu w klimacie tragedii Sofoklesa o Edypie oraz tureckich "Księgach królewskich", zawierających, jak pisze autor zapomniane opowieści o wszystkich wielkich królach. A szczególnie chodzi o jedną, dotyczącą relacji ojca i syna. Porównania z życiem bohaterów to arcyciekawa polemika.
A co w tej opowieści ojcach i synach robi tytułowa Rudowłosa? Bardzo dużo robi i to jej dylematy dotyczące tożsamości oraz stylu życia sprawiły, że stało się to, co się stało...

Kiedy zagłębiałam się w lekturę - myślałam o pewnej celebrytce, która ma czworo dzieci z trzema mężczyznami i z żadnym z nich nie żyje w trwałym związku.
Tak, jej dzieci mają ojców. Cem i Enver z powieści też mieli. I zarazem nie mieli. Ponieważ nie byli dla swoich ojców dość ważni. Ten brak wpłynął na ich życie i tożsamość, bowiem oddane matki nie były w stanie zasypać...

To druga książka Pamuka w mojej karierze czytelniczej i kolejna, która bardzo mi się podobała. Niby to żadna wielka historia, a jednak Pamuk ma w sobie ten dar, że potrafi pisać emocje. Potrafi też pisać subtelności, to, co niezauważalne gołym okiem i to, co należy do głębszych warstw istnienia. I mam wrażenie, że pisze to z lekkością i swobodą, w sposób zupełnie naturalny. Co do samej opowieści, początkowo nie wydała mi się ona ciekawa, ale z każdą kolejną stroną autor otwierał przede mną kolejne wrota i pozwalał zajrzeć głębiej w zawiłości relacji międzyludzkich. Lektura "Rudowłosej" była dla mnie dużą przyjemnością i z pewnością nie ostatnią tego pisarza.

To druga książka Pamuka w mojej karierze czytelniczej i kolejna, która bardzo mi się podobała. Niby to żadna wielka historia, a jednak Pamuk ma w sobie ten dar, że potrafi pisać emocje. Potrafi też pisać subtelności, to, co niezauważalne gołym okiem i to, co należy do głębszych warstw istnienia. I mam wrażenie, że pisze to z lekkością i swobodą, w sposób zupełnie naturalny....

Klimat tej książki jest dla mnie wyjątkowy, wciągająca, ale w taki stonowany, łagodny sposób.

Klimat tej książki jest dla mnie wyjątkowy, wciągająca, ale w taki stonowany, łagodny sposób.

Nie wdeptała mnie ta powieść w ziemię.

Nie wdeptała mnie ta powieść w ziemię.