O kwietniu mówią, że przeplata: daje i zimę i trochę lata. Tak samo jest z życiowym niebem. Czasem świeci na nim słońce, a czasem królują gęste chmury, grzmi i pada mocny deszcz. Takie właśnie jest prawdziwe życie. Pewne jest to, że nasza życiowa pogoda będzie się zmieniać i z tym każdy z nas musi, czy chce czy nie chce, się pogodzić.

Przekonują się o tym cztery główne bohaterki najnowszej powieści Doroty Schrammek, które spotykają się w małym hotelu położonym w niewielkim miasteczku. Niepozorny hotelik położony w centrum Wałcza staje się na chwilę ich domem, ich życiowe ścieżki los krzyżuje, a odpowiedź na pytanie „co z tego wyniknie” tkwi w fabule książki, która szybko podbiła moje czytelnicze serce.

Majka po nagłej śmierci męża musi sama prowadzić hotel. Szybko dowiaduje się, że małżonek pozostawił po sobie spore długi, których odsetki rosną w ekspresowym tempie. Parabanki są bezlitosne i ślą monity, ponaglenia oraz windykacyjne pogróżki. Wymarzony rejs, który był ostatnim urlopem u boku męża okazał się być finansowany cudzymi pieniędzmi. Niestety długi trzeba spłacić, ale brakuje na to środków.

Alicja jest fotografem i otrzymuje zlecenie zrobienia zdjęć Wałcza oraz jego okolicy. Fotki wychodzą piękne i oryginalne, ale pojawia się na nich osoba nie z tego świata.

Natalia i Bożena mają kłopoty małżeńskie, ich związki przeżywają kryzys i niewiele brakuje, by się zakończyły. Cztery kobiety, cztery światy i kilka wspólnych dni zmieniają ich przyszłość, bo przeszłości zmienić już nie mogą. Czy przypadkowe spotkanie w hotelowych murach sprawi, że ich życie stanie się lepsze, prostsze i bardziej kolorowe? Czy kłopoty znikną a na twarze powróci uśmiech?

„W słońcu i we mgle” to godna polecenia powieść obyczajowa, którą pisze samo życie. Nie ma w niej oderwanej od rzeczywistości fabuły. Przez jej karty przewijają się wyraziste i realne postacie, które mają wady i zalety, a które nie są słodkie i plastikowe. Ukazana codzienność jest pełna niespodzianek. Składają się na nią chwile lepsze i gorsze, ale nie można stwierdzić, że w życiu bohaterek wieje nudą. Opisane kobiety są tylko pozornie szare i zwyczajne. Każda z nich dźwiga ciężki życiowy bagaż. I tak jak to w życiu bywa, przeszłość nie da się odciąć od tego, co jest dziś i co będzie jutro. Bo dopóki nie uporządkuje się zaległych spraw, nie ma co marzyć o spokoju i stabilizacji. Dorocie Schrammek świetnie udało się uchwycić pewne życiowe prawidło – w obcych miejscach, tam, gdzie jesteśmy tylko na chwilę chętnie otwieramy się przed nieznajomymi i błyskawicznie nawiązujemy z nimi nić porozumienia. Zwierzamy się z najbardziej głębokich sekretów i tajemnic. Tak czynią właśnie bohaterki powieści i tym samym bardzo ułatwiają sobie życie. Bo często na górę problemów i tony kłopotów trzeba spojrzeć z dystansu, by uchwycić najkorzystniejsze rozwiązania.

Powieść autorki „Horyzontów uczuć” jest ciepła, wzruszająca i porusza tematy takie jak miłość, zazdrość, strata, żałoba. Książka łączy w sobie elementy powieści obyczajowej i psychologicznej, a w tle przeplatają się ciekawe informacje o miejscu, w którym rozgrywa się akcja lektury. Trudno się od tego tytułu oderwać, a książka z każdą przeczytaną stroną podoba się bardziej i bardziej. W powieści panuje prowincjonalny klimat, który wcale nie jest nudny czy przewidywalny. Dzieje się wprost przeciwnie. Czytelnicza ciekawość jest mocno połechtana a dreszczyk emocji jest jak najbardziej obecny. To najlepsza moim zdaniem powieść Doroty Schrammek, którą autorka udowadnia, że rozwija się warsztatowo i ma talent do tworzenia ciekawych, nietuzinkowych historii. Polecam tym, którzy szukają lektury i lekkiej i ciekawej, takiej która zrelaksuje i takiej, która ma w sobie wiele życiowej mądrości.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik