Dorota Schrammek

Małżeństwo Hanny i Arkadiusza może uchodzić za wzorcowe. Zakochani mimo upływu lat, przyzwyczajeni do ciągłych zmian miejsca zamieszkania i pracy ze względu na zawód Arka, który jest żołnierzem, pogodzeni z brakiem potomstwa prowadzą szczęśliwe życie. Gdy jednak mężczyzna zmuszony jest wyjechać na półroczną misję do Afganistanu, w Hannie rodzi się lęk o męża. Samotność wykorzystuje na wykańczanie domu oraz pracę w świetlicy. Powrót Arkadiusza sprawia jednak, że nie do końca wszystko jest takie samo jak wcześniej. Czy małżonkom uda się wrócić do normalności? Czy i tym razem zadziała cud wigilijny? Książka jest piękną historią o potędze miłości, zaufaniu, ale także dobru, które podaje się dalej. O szacunku do człowieka oraz jego pracy. O bezinteresownej pomocy niesionej potrzebującym. O niełatwym zawodzie żołnierza, dla którego honor stanowi sprawę nadrzędną. I choć chwilami miałam wrażenie, że niektóre momenty są niepotrzebnie przegadane, choć trudno było mi uwierzyć w spokój i opanowanie Hanny w obliczu zagrożenia związku obecnością tej drugiej, to jednak dałam się oczarować tej powieści uświadamiającej, że dobro wraca, a prawdziwa miłość oprze się każdej burzy.