Po przeczytaniu różnych opinii o książce Cela autorstwa Jonasa Winnera spodziewałem się dostać thriller do jakich przyzwyczaił mnie pan Fitzek ub w podobnym guście. Mam wielki sentyment do jego książek, które za każdym razem mnie czymś zaskakują. Sięgając po innego niemieckiego autora oczekiwałem właśnie czegoś podobnego lub bardzie brutalnego, lecz tez wzbudzającego emocje podczas czytania.
Przeprowadzka jedenastoletniego Sammy'ego wraz z rodziną z Londynu do starej willi z ogrodem pamiętającej czasy secesyjne w Berlinie. Podczas zabawy i gnany ciekawością znajduje stary schron przeciwlotniczy. Podczas wyprawy do niego dokonuje wstrząsającego odkrycia celi, w której znajduje uwięzioną dziewczynkę. Następnego dnia jednak nie ma śladu po niej i zagadka jej zniknięcia fascynuje bohatera. Podejrzenie Sammy'ego pada na ojca, ale czy na pewno jest sprawcą. W tym wszystkim nie wiadomo, co jest obłędem, manipulacją albo rzeczywistością.
Osadzenie akcji w miejscu starej willy pamiętającej dawne czasy, pełnej zakamarków, pokoi i przylegającego ogrodu, w którym można się bawić było dobrym pomysłem. Taka sceneria jest świetnym materiałem do stworzenia ciekawej i mrocznej historii. Jeszcze dodanie tunelu znalezionego przez bohatera, gdzie znajduje się schron przeciwlotniczy mogący poruszyć wyobraźnie jedenastoletniego dziecka i sprawić mu wiele frajdy podczas odkrywania sekretów willy. Podczas właśnie takiej zabawy odkrywa jedną z cel, w której dokonuje przerażającego odkrycie, znajdując niewiele starszą od niego dziewczynkę uwięzioną w niej. Jednak problemy ze zwróceniem uwagi rodzinny doprowadza do fascynacji i próby odkrycia prawdy. Początkowo dostajemy obrazek zwykłej rodzinny przeprowadzającej się do willy w Berlinie chcącej przystosować się do nowej sytuacji po przeprowadzce. Ojciec próbuje komponować muzykę, matka zostaje zatrudniona w jednej z oper. Wszystko zaczyna układać się w najlepszym porządku, ale pomału nie wiadomo czemu coś dziwnego zaczyna wkradać się w zwykłe życie bohaterów. Może to ze względu na Sammy'ego będącego pod silnym naciskiem tego co zobaczył, ale czy na pewno widział dziewczynkę. Autor nie podaje tego na tacy i bawi się z czytelnikiem stosując pewne niedomówienie, bo nie wiadomo naprawdę czy nie było to zwykłe widziadło pod wpływem stresu przeprowadzki. Kolejne pojawiające się elementy układanki odkrywane przez autora nie przynoszą odpowiedzi, lecz powodują dalsze pytania. Może spowodował to rodzący się obłęd pod wpływem szoku, a może autor manipuluje czytelnikiem i stosując wszelkie chwyty nie daje możliwości dowiedzenia się prawdy. W tej historii nie wiadomo kiedy kończy się rzeczywistość, gdzie przebiega granica szaleństwa i manipulacji. Ta granica pomiędzy nimi jest krucha i cienka. Widać tutaj położenie sporego nacisku na psychologie i próbę ukazania co siedzi w głowie jedenastoletniego chłopca. Chcącego dowiedzieć się prawdy i popadającego w pewnym sensie w obsesje na jej punkcie. Przeprowadzka i odkrycie schronu staje się katalizatorem mrocznych wydarzeń.
Głównym bohaterem jest Sammy mający lat jedenaście, który po przeprowadzce zaczyna odkrywać sekrety willy w jakiej zamieszkał razem z rodziną. Jest ciekawski wszystkiego dookoła, posiada świetny zmysł obserwacji otoczenia, który powoduje w jego przypadku zauważanie z pozoru błahych wydarzeń i wyciąganie wniosków. Jego sylwetka została nakreślona pod względem psychologicznym dobrze, nawet położono spory nacisk pod tym względem, ale niestety nieraz potrafił mnie zirytować swoim zachowaniem. Pamiętając, że bohaterem jest jedenastoletni chłopiec jego zachowanie bywało nieraz irytujące mimo tego. Zachowywał się nieobliczalnie, irracjonalnie i nawet wziąć pod uwagę nie możność podzielenia się swoim odkryciem z rodziną tego nie zmieniało. Innym razem dostawałem bohatera takiego jakim powinien być i wtedy nic mi nie przeszkadzało. Dzięki zastosowaniu takiej narracji w osobie Sammy'ego możemy poznać historie z jego punktu widzenia i dlatego śledzenie jego przygód bywało ciekawe. Pozostałe postacie stworzone na potrzeby stworzonej historii wypadły dobrze pod względem rysu psychologicznego. Nie dostałem postaci na miarę tych najlepszych, ale również nie mdłych i nieciekawych. Mające do odegrania swoją rolę w całej historii i czasami lekko wyróżniające się. W każdym razie nie mogę narzekać, ze autor stworzył postacie, które są obojętne czytelnikowi. Nawet relacje łączące poszczególnych bohaterów są nakreślone dobrze i łączące ich powiązania ukazane w świetny sposób. Do dialogów mam nieraz zastrzeżenia, bo czułem podczas czytania, nie często, ale jednak, pewne zgrzyty w toczących się rozmowach.
Akcja została poprowadzona szybko, czasami jednak zwalnia ze względu na opisy, ale toczy się cały czas do przodu. Wydarzenia w tym przypadku poprowadzono również szybko. Samą historie można podzielić na pewne etapy, które prowadzi autor i próbę manipulacji czytelnikiem. Początkowe rozdziały przybliżają rodzinę i łączące ich relacje wydające się na samym początku normalne. Później skupiając się na losach Sammy'ego i jego poszukiwaniach prawdy, ale w tym wszystkim pojawia się zalążek obsesji i nawet odczuwalne szaleństwo. Sam finał wyjaśnia pewne aspekty kto mógłby być sprawcą, ale miałem wrażenia jakby pozostawiał dowolna interpretacje lub niedomówienie, aby czytający sam odkrył odpowiedz dotyczący sprawcy. Samo zakończenie spodobało mi się i jest jednym z lepszych punktów powieści. Niestety pomimo świetnych momentów znajdziemy w niej takie, które przeszkadzały mi podczas czytania. W przypadku Jonasa Winnera zabrakło mi podczas przechodzenia z jednej części do drugiej w sposób płynny nieraz czegoś powodującego zaskoczenie. Drugą sprawą jest nieraz brak napięcia podczas czytania kiedy powinno pojawić się. Może ze względu, że przeczytałem wiele takich thrillerów, a może, ze potencjał jaki skrywała historia został tylko częściowo wykorzystany. Trochę szkoda. Pomimo pewnych niedoskonałości książka posiada klaustrofobiczny i ciężki klimat. Świat widziany oczyma dziecka jakim jest Sammy potrafi być przerażający i dołujący. Nikt mu nie wierzy z dorosłych i jest zdany na siebie względem odkrycia prawdy. Nieraz jakby nie wytrzymywał tego co zobaczył i wybuchał upuszczając emocje jakie kołowały się w nim. Przechodzący terapie, ale odczuwa się jego strach, poświęcenie i zagubienie jakie zaczyna go trawić podczas wyprawy w mroczne zakamarki sekretów skrywanych przez swoją rodzinę. Autor postawił mocny nacisk na ukazanie świata dziecka stykającego się zastania ponurą rzeczywistością i duży nacisk położył na psychologię. Jak wspominałem wcześniej dzięki narracji pierwszoosobowej w postaci opowiadania historii przez jedenastoletniego bohatera możemy wczuć się w jego sytuacje i poczuć emocje podczas czytania. Pomimo pewnych niuansów
Sięgając po Celę nie spodziewałem się za dużo, bo opinie ma różne, od tych chwalących ją aż po krytykujących. Chciałem sam przekonać się jak wypadnie nie oglądając się na żadną z nich. Jest to pierwsza powieść Jonnasa Winnera, która może mnie nie zachwyciła jak książki Sebastiana Fitzeka, ale również nie sprawiła zawodu. Może takie porównanie jest nie na miejscu w tym przypadku, lecz thriller w wykonaniu pisarzy niemieckich kojarzy mi się ze świetnym położonym naciskiem na psychologie, posiadający zaskakujące twisty i dawkę brutalności. Dostałem thriller psychologiczny skupiający się na przedstawieniu przez autora oczami dziecka toczących się wydarzeń, które urastają do rangi przerażających. Czuć podczas czytania strach i zagubienie Sammy'ego po wydarzeniach w schronie. Oddziałują na niego w sposób bezwzględny i jeszcze to nierozumienie bohatera przez rodziców, nianie i brata. Oczekiwania wobec niej sprawiły, ze nie zawiodłem się, chociaż spodziewałem się czegoś dużo lepszego. Dostałem ciekawą historie i dobrze nakreślonych bohaterów. Duszący klimat i świetne zakończenie. Czyli to wszystko co powinien mieć taki thriller. Jestem zaciekawiony kolejnymi powieściami autora, które może ukażą się u nas, bo po Celi mam nadzieje, że kolejna będzie dużo lepsza i bardziej ciekawsza z większą ilością zaskakujących twistów w historii. Książka dla miłośników thrillerów psychologicznych z klaustrofobicznym klimatem.

Po przeczytaniu różnych opinii o książce Cela autorstwa Jonasa Winnera spodziewałem się dostać thriller do jakich przyzwyczaił mnie pan Fitzek ub w podobnym guście. Mam wielki sentyment do jego książek, które za każdym razem mnie czymś zaskakują. Sięgając po innego niemieckiego autora oczekiwałem właśnie czegoś podobnego lub bardzie brutalnego, lecz tez wzbudzającego emocje...