Długo musiałem czekać, aby jakieś opowiadanie o Arivaldzie z Wybrzeża zaciekawiło mnie od samego początku. Długo, bo do ostatniego opowiadania. Zresztą, ostatnie opowieści wypadają najlepiej spośród wszystkich dziesięciu. Arivald rozwala system, on nie łamie zasad, on je zmienia, wdrąża w życie pomysły, które każdy mag porzuciłby w mgnieniu oka. Kodeks kodeksem ale jak trzeba to w mordę da i to bardzo solidnie. Na długo zapadnie mi w pamięci spotkanie z tym samozwańczym Magiem, który żyje, a nie przeżywa zaszyty gdzieś w Silmanionie przy trunkach i dziewkach. Wykona każdą misję, niezależnie od stopnia jej trudności, a nawet jeśli ma to być tylko spacerek po parku, Arivald za chwile zamieni ten spacer w szaleńczą gonitwę z czasem, wrogami na plecach i marudzącym towarzyszem. W „Ani słowa prawdy” nie ma wiele czasu na zastanawianie się, narady czy jakiekolwiek sentymenty. Czarodziej nie stoi w miejscu, działa. A, że czasami pojawi się w jego objęciach jakaś ponętna niewiasta to już skutki uboczne podjętych przez niego zadań. A świat przedstawiony przez autora? Zapomnijcie o Szlachetnych Eflach, dokładnych mapach skarbów czy porządku na świecie. Z władcami tego świata nigdy nic nie wiadomo, każdy ma swoją tajemnicę i nie wiadomo czego się po nich spodziewać. Ludzie nie znają każdego kawałka ziemi jak i obyczajów wielu ras. Z niektórych krain nie ma powrotu. Ktoś, kto raz uda się w dane miejsce już nigdy nie wraca. Ktoś. Ale nie Arivald.

„Nie skleisz stłuczonego jajka, po nocy poślubnej nie znajdziesz w łożu dziewicy”

O, tak.

Długo musiałem czekać, aby jakieś opowiadanie o Arivaldzie z Wybrzeża zaciekawiło mnie od samego początku. Długo, bo do ostatniego opowiadania. Zresztą, ostatnie opowieści wypadają najlepiej spośród wszystkich dziesięciu. Arivald rozwala system, on nie łamie zasad, on je zmienia, wdrąża w życie pomysły, które każdy mag porzuciłby w mgnieniu oka. Kodeks kodeksem ale jak...