Kolejna (siódma) odsłona cyklu ciągniętego na siłę i zdecydowanie zbyt długo. Jedyna zaleta, którą dostrzegam, to w miarę ciekawie zarysowany (chociaż grubą kreską) świat opowieści. Wykorzystywany po raz siódmy, trochę się już jednak opatrzył. Zasadnicze wady to brak pomysłu na fabułę oraz styl pisarski T. Brooksa.
Wspomniana fabuła z trudem zasługuje na miano takowej, to właściwie zlepek ozdobników i pobocznych wariacji, mających ukryć słabości ogólnego zamysłu. Ot, bohaterowie zrobili, co mieli do zrobienia i koniec. Tyle, że w międzyczasie wędrowali to tu, to tam, w zasadzie bez większego sensu. Nie spotykamy żadnych znaczących zwrotów akcji, wlecze się ona monotonnie, a co najgorsze, bardzo wiele scen oraz sytuacji razi brakiem logiki i konsekwencji. Przykład pierwszy z brzegu, porwana królowa elfów, Wren, transportowana jest do twierdzy wroga drogą powietrzną (na grzbiecie ptaka-olbrzyma). I oto, nie wiadomo dlaczego, niemal u celu, zostaje przeniesiona na zwykły wóz i to pod słabą eskortą. Cóż stało na przeszkodzie, by ptak doleciał bezpośrednio na miejsce? Chyba tylko to, że pod bramami twierdzy czuwał przyjaciel, który w pojedynkę porwaną uratował. Takich sytuacji mamy więcej.
Styl pisarski T. Brooksa razi staroświeckością. Autor serwuje nieustannie sążniste opisy plenerów, pomieszczeń, prozaicznych czynności bohaterów, nie mających żadnego znaczenia dla rozwoju fabuły (zresztą słabo pomyślanej). Do tego rozwlekłe monologi wewnętrzne, ukazujące ciągłe rozterki poszczególnych postaci. Brak dynamiki, nawet sceny potencjalnie dramatyczne wypadają sucho, blado i nijako. Owszem, dialogów otrzymujemy jakby nieco więcej niż w tomie poprzednim, cóż z tego, skoro i one sprawiają wrażenie sztywnych i wymuszonych. Ogólnie, powieść pisana z bardzo wysokiego „C”, na koturnach. Wszystko to czyni lekturę nużącą. Znudziła mnie ta książka, a to najgorszy możliwy grzech dzieła literackiego. Zmęczyłem „Talizmany Shannary” po miesiącu i nie polecam.

Kolejna (siódma) odsłona cyklu ciągniętego na siłę i zdecydowanie zbyt długo. Jedyna zaleta, którą dostrzegam, to w miarę ciekawie zarysowany (chociaż grubą kreską) świat opowieści. Wykorzystywany po raz siódmy, trochę się już jednak opatrzył. Zasadnicze wady to brak pomysłu na fabułę oraz styl pisarski T. Brooksa.
Wspomniana fabuła z trudem zasługuje na miano takowej, to...

Kolejna, bardzo dobra cześć świetnej serii, aż prosząca się o rewelacyjną ekranizację:)

Kolejna, bardzo dobra cześć świetnej serii, aż prosząca się o rewelacyjną ekranizację:)

Dobry czy zły?
Tali­zmany Shan­nary to 7 tom cyklu Shan­nara. Prze­czy­ta­łem wszyst­kie poprzed­nie i czy­tam dalej. W tej czę­ści naj­bar­dziej zacie­ka­wił mnie wątek prze­cią­ga­nia Para na złą stronę. Już kilka razy spo­ty­ka­łem się z takim moty­wem w innych książ­kach i fil­mach i zaczyna mnie to coraz bar­dziej cie­ka­wić. Co powo­duje, że czło­wiek doko­nuje zdrady? Dla­czego potrafi się tak rady­kal­nie zmie­nić? Wczo­raj był przy­ja­cie­lem, a dziś już wro­giem. Jak to możliwe?
Zwąt­pie­nie
Powody mogą być różne. Możesz zoba­czyć, że na Parze były wyko­rzy­sty­wane bar­dzo sub­telne metody pra­nia mózgu. Pozwo­lono mu wie­rzyć w rze­czy, które nie wyda­rzyły się w rze­czy­wi­sto­ści. Za pomocą ilu­zji, odpo­wied­nio dobra­nych słów Par zaczął wąt­pić w siebie.
Wiesz jakiego czło­wieka naj­ła­twiej zła­mać? Tego, który nie ma już nadziei. Tego, który stra­cił wszystko co dla niego ważne. Wtedy możesz mu wmó­wić nie­mal wszystko. Czło­wiek na dnie uwie­rzy w cokol­wiek, żeby zapo­mnieć o swo­ich smutkach.
Droga na ciemną stronę
Wła­śnie wiara jest tutaj naj­waż­niej­sza. To co powta­rzają boha­te­rowi, któ­rego chcą prze­ko­nać do przej­ścia na drugą stronę nie musi być prawdą. W więk­szo­ści histo­rii spo­tkasz się z prze­cią­ga­niem pozy­tyw­nego boha­tera na stronę zła. Znacz­nie rza­dziej w książ­kach próby prze­ko­na­nia nega­tyw­nego boha­tera na ścieżkę dobra.
Terry Bro­oks w Tali­zma­nach Shan­nary opi­suje pro­ces prze­cią­ga­nia boha­tera pozy­tyw­nego na stronę zła. Cza­sami zasta­na­wiam się czemu siły zła zadają sobie tyle trudu, żeby robić coś takiego. Jakby mieli za mało osób po swo­jej stro­nie do podziału łupów.
Siły zła pod­cho­dzą do swo­jej pracy bar­dzo meto­dycz­nie i z dużą cier­pli­wo­ścią. Nie wystar­czy podejść boha­tera z jed­nej strony. Należy zasto­so­wać kilka pla­nów i cały czas kon­tro­lo­wać ich efekty. Należy też wyka­zać się cier­pli­wo­ścią. (Aż chcia­łoby się być tak meto­dycz­nym i wytrwa­łym w dąże­niu do swo­ich celów.)
Dopiero wszyst­kie te wysiłki pro­wa­dzą do osią­gnię­cia celu. Boha­ter pod­dany tak inten­syw­nemu i dłu­go­trwa­łemu pra­niu mózgu może zdra­dzić swoim naj­bliż­szych przyjaciół.
Oca­le­nie
Co może oca­lić boha­te­rem przed przej­ściem na ścieżkę zła? Terry Bro­oks ma 2 odpo­wie­dzi. Pierw­szą z nich jest miłość. Jako naj­sil­niej­sza emo­cja, która potrafi poru­szyć góry, może rów­nież przy­cią­gnąć do świa­tła. Chcia­łoby się mieć osobę, która tak Cię kocha, że jest gotowa pójść do jaskini lwa żeby Cię odzyskać.
Drugą odpo­wie­dzią jaką udziela autor jest prawda, a wła­ści­wie Miecz Prawdy, od któ­rego cała seria Shan­nary się zaczęła. Prawda nie zawsze jest miła, ale ma na pewno jedno prze­wagę nad kłam­stwem — łatwiej jest ją pamię­tać. Z kłam­stwem jest zawsze ten pro­blem, że musisz pamię­tać co i komu nakłamałaś.
P.S.
Wiesz kogo naj­czę­ściej okła­mu­jemy? Taki dziwny jest ten świat, że naj­czę­ściej okła­mu­jemy tych, któ­rych naj­bar­dziej kochamy oraz siebie.
http://magiaksiazek.pl Magia książek - blog o książkach

Dobry czy zły?

Tali­zmany Shan­nary to 7 tom cyklu Shan­nara. Prze­czy­ta­łem wszyst­kie poprzed­nie i czy­tam dalej. W tej czę­ści naj­bar­dziej zacie­ka­wił mnie wątek prze­cią­ga­nia Para na złą stronę. Już kilka razy spo­ty­ka­łem się z takim moty­wem w innych książ­kach i fil­mach i zaczyna mnie to coraz bar­dziej cie­ka­wić. Co powo­duje, że czło­wiek doko­nuje...