David Gemmell

Po nieco słabym drugim tomie czas na decydujące rozstrzygnięcie wszystkich spraw. Przez "Upadek królów" przewijają się wszystkie postaci, które poznajemy od początku całej serii, nawet te, o których można było zapomnieć już dawno temu. Cała opowieść snuje się powoli, więc powrót do mało znaczących postaci, które nagle zyskują swoje pięć minut, a ostatecznie dużo do powieści nie wnoszą, jest moim zdaniem trochę przeciąganiem wszystkiego, przez co ta część była najdłuższa ze wszystkich. Było to w moim uczuciu o tyle męczące, że licząc cały drugi tom i jakieś 450 stron tomu trzeciego nie działo się nic nadzwyczajnego, a całość niemiłosiernie się dłużyła. To, co mogę oddać autorowi (teraz to już autorom) to całkowite odejście od Homera i przemienienie jego wszystkich "fantastycznych" stworzeń i istot do roli opowieści Odyseusza (co warto wspomnieć, chyba jedynej postaci w serii, która mnie do siebie nie zraziła i do końca jej kibicowałem). Genialne moim zdaniem było również rozwiązanie sprawy Achillesa i Hektora, pomysł na zakończenie ich waśni był po prostu świetny, całkowicie odmienny od tego, co przekazał nam Homer i jeżeli miałbym wybierać, to wybrałbym w tym przypadku wersję autorów. No i tutaj wspomnę, że dzięki tej lekturze moje 'faworyzowanie' Achillesa (zasługa szkoły oczywiście) zmieniło się na bardziej neutralny grunt, bo dzięki całej serii mogliśmy wejść w życie codzienne Trojan i z nimi przeżywać większość przygód, daje to ciekawy pogląd na to, że Homer Homerem, ale zawsze jest też ta druga strona. Wzruszający koniec pozostawił po sobie może nie pustkę, ale w jakimś stopniu smutek. Wszystko zostało domknięte na ostatni guzik i mimo moich narzekań na przeciągające się momenty przywiązałem się do bohaterów. Jednych nie lubiłem na początku, a zyskali w moich oczach pod koniec, w drugą stronę podobnie, czego przykładem jest bardzo ciekawie napisana Andromacha, ostatecznie upadająca do postaci chyba specjalnie irytującej i pełnej nieścisłości. W moich oczach zyskał przede wszystkim duet Kalliadesa i Banoklesa, ich rozwój i to, przez co przechodzą w końcowej fazie powieści był genialny, a sam Banokles z wielkoluda myślącego o tym, żeby tylko powalczyć, upić się i znaleźć kobietę staje się wzorem do naśladowania (za sprawą jednej tylko osoby). Mógłbym to określić powieścią o kobietach Troi, bo to w sumie o nie toczy się walka, zawsze one są w centrum wszystkich wydarzeń. Staje się to dobrze widoczne dopiero po jakimś czasie, byłem ciekaw, dlaczego autor/autorzy pomniejsze bitwy jak i samą wojnę o Troję opisują bez polotu, tak na odczepnego, a odpowiedź przyszła pod koniec książki. Książkę jak i serię bardzo polecam, pozostaje tylko pytanie, czy warto jest dążyć do świetnego zakończenia i po drodze narzekać i złorzeczyć na setki stron dłużyzn bez konkretów.