Z jakimkolwiek podejściem przeczytasz tę książkę i z jakimikolwiek emocjami ją zakończysz, jedno jest pewne, czegoś takiego jeszcze nie czytałeś.

Po lekturze rozumiem już wszystkie opinie na temat „nowego gatunku” i wszystkich „innowacji” związanych z tym tytułem. W nieznanym dla nas świecie poznajemy ludzi (i nie tylko) z nieznanymi dla nas zwyczajami i umiejętnościami, którzy znaleźli się w nieznanej dla nas sytuacji. To jest pewną przeszkodą w odbiorze, ponieważ ta niewiedza utrzymuje się bardzo długo. Tak naprawdę aż do samego końca możemy trwać w niepewności, choć z czasem mamy coraz więcej podejrzeń. I nie chodzi tutaj o jeden wielki cliffhanger, który miałby być zachętą do następnego tomu. Szczerze mówiąc, oprócz tego, że rozpoczęła się Piąta Pora Roku, i że bohaterowie są w danym punkcie swojego życia, nie mam pojęcia co wydarzy się dalej. I trochę się tego boję, ponieważ autorka nie może już zastosować tego udanego chwytu co tutaj.

Ale może wykorzystać inne rzeczy, które odebrałem pozytywnie i z wielkim zaskoczeniem. Dodatkowy zmysł, całe górotwórstwo i to co dzięki niemu można zrobić daje ogromne pole do popisu. Tym bardziej, że czytelnik nie musi już się domyślać z kontekstu czym to górotwórstwo jest, a uwierzcie, że jest czymś mega.

Trochę szkoda, że książka jest jedynie wstępem, dobrym, ale mimo wszystko wstępem do Trylogii Pękniętej Ziemi. Taki urok pierwszych tomów. Ale mimo wszystko polecam, nie tylko czytelnikom fantastyki, bo próżno szukać tutaj elfów czy krasnoludów. Chociaż zjadacz kamieni brzmi ciekawie.

„Wiosna, Lato, Jesień, Zima
Śmierć jest piąta, wszystko spina”

Z jakimkolwiek podejściem przeczytasz tę książkę i z jakimikolwiek emocjami ją zakończysz, jedno jest pewne, czegoś takiego jeszcze nie czytałeś.

Po lekturze rozumiem już wszystkie opinie na temat „nowego gatunku” i wszystkich „innowacji” związanych z tym tytułem. W nieznanym dla nas świecie poznajemy ludzi (i nie tylko) z nieznanymi dla nas zwyczajami i umiejętnościami,...