Się porobiło. Mam na półeczce przy łóżku świeżo przeczytaną antologię opowiadań amerykańskiej literatury współczesnej. Jakiś czas temu w ręce wpadł mi magazyn "książki" (no dobra, kupiłem go aby z premedytacją pozłościć się na Twardocha) - a tam pisali o Wallace (średni), pisali o Franzenie (w kolejce) i pisali o najlepszym obecnie opowiadaczu amerykańskim, Saunders'ie. Którego tomik, "10 grudnia", debiutował 10 grudnia. Co za żart. Zażyczyłem sobie na mikołaja, dostałem z czekoladkami z logiem gwiezdnych wojen. Przeczytałem co tam miałem przeczytać i wziąłem się za tego Saundersa. Po dwóch pierwszych stronach pomyślałem "oj, chyba się nie polubimy". Co to za krzaczki "{" w tekście, co to za narracja nowoczesna, przecież ja dopiero co przeczytałem dwudziestu prozaików z lat 50-tych, a tutaj takie niewiadomoco. Można by zacytować nieoglądniętą filmografię Nikifora, "Gierymski. To był malarz". Czytałem dalej, cóż począć z rozpoczętą książką. W połowie opowiadania zastrzygłem uszami, herbata mi wystygła, ktoś krzyczał pomocy z innej części domu, zignorowałem. Skończyłem pierwsze opowiadanie i chciałem wstać i zasalutować. Albo klęknąć i przeprosić za bywszą niewiarę. Saunders. Kurcze. No. Nie przypominam sobie żeby ktoś tak opowiadał. Czytam rzeczy bardzo różne, ale nie pamiętam żeby ktoś mnie tak chwycił ze kark i trzymał od kartki do kartki. A temat ten mój ulubiony, czyli kręcenie palcem w otwartej ranie, czy raczej , użyję metafory ostatnio mi bliskiej, próba wyprostowania kolana z naderwanym wiązadłem bocznym i pękniętą łękotką - trzeba, koniecznie trzeba, ale boli że można oszaleć (bądź wojownikiem, mówili). Saunders ma przy tym coś autentycznie unikalnego -ma taką miłość i sympatię do tych swoich wariatów, abnegatów, frajerów zepchniętych na boczny tor. Łatwo by było z tego zrobić literacką "idiocracy", tym bardziej że wybiega do przodu (czasami), ale to są łatwe rozwiązania, a Saunders nie ma łatwych rozwiązań - chwyta ze serce jak obcęgi, nie znęca się, nie pastwi, pochyla się z uwagą, słucha, powtarza. Do tego, z gracją samuraja zmienia styl, kiedy narracja tego wymaga - z półidioty przechodzi w poetę romantycznego, nocny stróż truchtem przebiega przez romans łotrzykowski. Gdybym siedział w autobusie, zacząłbym bić brawo. Przy. Każdym. Opowiadaniu. Rzućcie co czytacie i czytajcie Saundersa. Będę go kupował wszystkim mniej i bardziej bliskim na wszystkie mniej i bardziej doniosłe okazje.

Się porobiło. Mam na półeczce przy łóżku świeżo przeczytaną antologię opowiadań amerykańskiej literatury współczesnej. Jakiś czas temu w ręce wpadł mi magazyn "książki" (no dobra, kupiłem go aby z premedytacją pozłościć się na Twardocha) - a tam pisali o Wallace (średni), pisali o Franzenie (w kolejce) i pisali o najlepszym obecnie opowiadaczu amerykańskim, Saunders'ie....