Oto jak działa książka Saundersa.
Czytam opowiadanie Tołstoja, na przykład "Gospodarz i parobek". Od razu wiem, że to dobra rzecz. Ciekawe, przejrzyste, klimatyczne.

Wracam do Saundersa. Czytam rozdział poświęcony "Gospodarzowi i parobkowi". Saunders błyskawicznie konfrontuje mnie z niewygodną prawdą.
Okazuje się, że nie wychwyciłem połowy rzeczy, które Tołstoj zawarł w swym dziełku. Dzięki amerykańskiemu pisarzowi moim oczom ukazała się prawdziwa maestria Tołstoja.
To było niesamowite!
Dzięki podpowiedziom i wskazówkom niezłe opowiadanie przekształciło się w opowiadanie świetne.

Więc tak, faktycznie: Saunders potrafi nauczyć czytania literatury. Nie prostackiego przeczytania książki, ale jej odczytania. Wyczytania tego, co pozornie ukryte.

"Kąpiel w stawie podczas deszczu" ma też jednak swoje wady. Saunders zbyt często nawiązuje do własnych opowiadań, czasem zapomina się i streszcza całą ich treść, zupełnie niepotrzebnie. Gdyby interesowałyby mnie jego opowiadania, kupiłbym na przykład "Sielanki". Irytowały mnie te ataki narcyzmu.
Mimo swego boomerskiego wieku (65 lat),sili się na młodzieżowe, luzackie wstawki. Nie wiem, może się niepotrzebnie czepiam, ale brzmi to jakoś nieautentycznie.

Aha, jeszcze jedno. "Kąpiel w stawie..." zawiera omówienie siedmiu rosyjskich opowiadań (3x Czechow - "Na wozie", "Duszka", "Agrest", 2x Tołstoj - "Gospodarz i parobek", "Alosza garnek", 1x Gogol - "Nos", 1x Turgieniew - "Śpiewacy"). Na szczęście wszystkie z nich zamieszczono w zbiorze, nie ma więc potrzeby wypożyczania dodatkowych książek z biblioteki.

Mimo swych wad, polecam serdecznie.
To książka inna niż wszystkie: może zmienić nasze postrzeganie literatury i sposób, w jaki czytamy książki.

Dla tych, którzy chcą czytać lepiej, a niekoniecznie więcej.

Oto jak działa książka Saundersa.
Czytam opowiadanie Tołstoja, na przykład "Gospodarz i parobek". Od razu wiem, że to dobra rzecz. Ciekawe, przejrzyste, klimatyczne.

Wracam do Saundersa. Czytam rozdział poświęcony "Gospodarzowi i parobkowi". Saunders błyskawicznie konfrontuje mnie z niewygodną prawdą.
Okazuje się, że nie wychwyciłem połowy rzeczy, które Tołstoj zawarł w...

Z dużym zaciekawieniem podeszłam do tej pozycji podsuniętej mi przez DKK, za co bardzo dziękuję Pani Dorocie.
Okazało się, że lubię czytać o literaturze od strony warsztatu, chociaż niekiedy poziom szczegółowości rozważań był dla mnie zbyt rozległy.

Saunders pisze głęboko mądrze, lekkim piórem, z dużym poczuciem humoru. Rozprawia o tworzeniu literatury pięknej i robi literackie analizy na przykładzie 7 opowiadań dziewiętnastowiecznych pisarzy rosyjskich: Czechowa (3),Turgieniewa (1),Lwa Tołstoja (2) i Gogola (1).

Ogromną przyjemnością było przeczytanie samych opowiadań, których teksty są zamieszczone w książce, tym bardziej, że od dawna ich nie czytałam, a niektórych w ogóle nie znałam. Wszystkie są zajmujące i wzruszające, najmniej podobało mi się opowiadanie „Śpiewacy” (mocno wychwalane przez Saundersa),najbardziej – „Gospodarz i parobek” oraz „Alosza Garnek”. Przepiękne są te opowiadania.

Autor stara się przekazać swój wieloletni niegasnący zachwyt nad rosyjskimi opowiadaniami, uznaje ich mistrzostwo i ocenia swoją prozę jako mniej wartościową. Stwierdza konieczność pisania obecnie w inny sposób niż robili to pisarze z XIX wieku, gdyż oni osiągnęli mistrzowskie wyżyny i tym samym wyczerpali formułę takiego pisarstwa: „Poczułem też, że skoro czterej Rosjanie tak pięknie zrobili to, co zrobili, to nie ma potrzeby, żebym ja ani ktokolwiek inny robił to dalej.” – s. 596

Pisarz wielokrotnie odnosi się do swojej twórczości oraz do zajęć z twórczego pisania, prowadzonych ze studentami. Rozbiera na czynniki pierwsze teksty opowiadań, niezwykle kreatywnie pokazuje możliwości ich interpretacji, a przy tym jego podejście do pisania i lektury nazwałabym „wolnościowym” – wszystko jest możliwe, w zależności od tego co komu w duszy gra. Podkreśla, że kluczem do sukcesu jest nieustanne poprawianie tekstu.

Fascynujące są końcowe rozważania, określające korzyści z czytania, zacytuję tylko kilka z nich:

„Moja wydolność językowa nabiera krzepy. Mój wewnętrzny język (…) staje się coraz bogatszy, konkretniejszy, zręczniejszy.
Łapię się na tym, że bardziej lubię świat, obserwuję go z większą miłością (…).

Silniej odczuwam szczęście z tego, że tu jestem, i świadomość, że kiedyś mnie nie będzie.
Wyraźniej uświadamiam sobie elementy świata wokół mnie i jestem ich bardziej ciekaw.” – s. 592

Interesujące są też dodatki na końcu książki, zawierające ćwiczenia z pisania tekstów, m.in. Autor pokazuje sposoby na odchudzanie tekstu – mogą się one przydać przy pisaniu opinii do LC.

I jeszcze wybrałam kilka cytatów (a mogłoby być ich znacznie więcej):

„Lubimy słuchać, jak opisuje się nasz świat. I lubimy, gdy robi się to ze szczegółami. (…) Dokładny opis, jak rekwizyt w sztuce, pomaga nam uwierzyć w rzeczy całkowicie zmyślone.” – s. 43

„Świat pełen jest macherów i kombinatorów, którzy próbują nas namówić, żebyśmy coś zrobili w ich imieniu (wydawali pieniądze w ich imieniu, walczyli i ginęli w ich imieniu, w ich imieniu gnębili innych). Ale każdy z nas ma w środku coś, co Hemingway nazwał „wewnętrznym, wstrząsoodpornym wykrywaczem gówna”. Skąd wiemy, że coś jest gównem? Obserwujemy, jak na to coś reaguje głęboka, uczciwa część naszego umysłu.” – s. 90-91

„To suma zmian i poprawek, które raz za razem wprowadzasz do starego tekstu, tworzy ciebie jako pisarza.” – s. 171
„Nie widzimy ani nie słyszymy wszystkiego, co widoczne i słyszalne, lecz jedynie to, co nam się widzieć i słyszeć opłaca. Nasze myśli są podobnie ograniczone i przyświeca im równie ograniczony cel: żeby myślącemu wiodło się jak najlepiej” – s. 239

„Czytać Gogola po angielsku to jedno; czytać go po rosyjsku, to jak się zdaje, całkiem inna para kaloszy. Po rosyjsku Gogol jest śmieszniejszy. Są u niego żarty dźwiękowe, asonanse i kalambury, których w angielszczyźnie oddać się nie da, i już.” – s. 428

Odnośne tłumaczenia to myślę, że Krzysztof Umiński wykonał wielką pracę. Same opowiadania są tłumaczone przez „starych” wielkich tłumaczy (Tuwim, Dąbrowska, Iwaszkiewicz itd.)
Natomiast wydaje mi się, że nie zawsze Tłumacz radził sobie ze swobodnym, dowcipnym stylem Saundersa, wiele kwestii brzmi dla mnie sztucznie. A może nie mam racji? Może to różnice kulturowe są mało przekładalne?

Brakowało mi wyjaśnienia niektórych terminów, nowych czy może anglicyzmów oraz słów zaczerpniętych z mowy potocznej (młodzieżowej?),dla mnie nie zawsze zrozumiałych, np. bosz, spinować, solilokwium, skaz. Ale od czego jest Internet?

Momentami nie jest to najłatwiejsza książka, jednak z pewnością warto przebrnąć przez trudniejsze fragmenty, gdyż całość jest wspaniała.
Gorąco polecam tę prozę wszystkim kochającym literaturę piękną.

Z dużym zaciekawieniem podeszłam do tej pozycji podsuniętej mi przez DKK, za co bardzo dziękuję Pani Dorocie.
Okazało się, że lubię czytać o literaturze od strony warsztatu, chociaż niekiedy poziom szczegółowości rozważań był dla mnie zbyt rozległy.

Saunders pisze głęboko mądrze, lekkim piórem, z dużym poczuciem humoru. Rozprawia o tworzeniu literatury pięknej i robi...

Ogromnie mi się podobała i wykręciła do góry nogami moje nastawienie do opowiadań, których do tej pory raczej unikałem. Podziwiam wiedzę Saundersa i sposób w jaki ją przekazuje. Opowiadania, które wybrał do analizy to małe dzieła sztuki i każde ma swój unikalny charakter. Refleksje autora odkrywały zasady ich budowy i niekiedy ukryte przekazy, jednocześnie wskazując sztuczki jakimi rosyjscy pisarze posłużyli się, by utrzymać uwagę czytelnika. Czuję, że przy czytaniu kolejnych książek, będę więcej uwagi poświęcał na budowę fabuły i wyszukiwał fragmenty tekstu, które mi się podobają lub które mnie odpychają. Na pewno też zaczynam czytać opowiadania :)

Ogromnie mi się podobała i wykręciła do góry nogami moje nastawienie do opowiadań, których do tej pory raczej unikałem. Podziwiam wiedzę Saundersa i sposób w jaki ją przekazuje. Opowiadania, które wybrał do analizy to małe dzieła sztuki i każde ma swój unikalny charakter. Refleksje autora odkrywały zasady ich budowy i niekiedy ukryte przekazy, jednocześnie wskazując...

Dla mnie książka rewelacyjna. Zresztą lubię czytać analizy literackie, podobnie jak wywiady z pisarzami. A tu dostałem wszystko jednocześnie. Sanders przedstawia opowiadania rosyjskich klasyków: Gogola, Turgieniewa, Czechowo i Tołstoja, a następnie poddaje je analizie, podobnie jak czyni to na zajęciach ze swoimi studentami na uniwersytecie Syracuse z dziewiętnastowiecznej noweli rosyjskiej w przekładzie. Zamieszczone opowiadania, a następnie błyskotliwie analizowane, niemal akapit po akapicie. Wszystko to jeszcze okraszone humorem Saundersa i dygresjami na temat własnej twórczości.
Dodam, że już sam wybór sześciu opowiadań, które same w sobie są arcydziełami, na które nie zwróciłbym większej uwagi gdyby nie „Kąpiel w stawie…”. Najbardziej mnie zachwyciły następujące opowiadania: „Nos” - Gogola, „Agrest” - Czechowa i „Gospodarz i parobek” Tołstoja no i oczywiście książka w całości. Polecam.

Dla mnie książka rewelacyjna. Zresztą lubię czytać analizy literackie, podobnie jak wywiady z pisarzami. A tu dostałem wszystko jednocześnie. Sanders przedstawia opowiadania rosyjskich klasyków: Gogola, Turgieniewa, Czechowo i Tołstoja, a następnie poddaje je analizie, podobnie jak czyni to na zajęciach ze swoimi studentami na uniwersytecie Syracuse z dziewiętnastowiecznej...

Saunders przewodnikiem po opowiadaniach rosyjskich mistrzów: Czechow, Gogol, Tołstoj i Turgieniew, czyli jak czytać małą formę.
Doskonały przykład, jak błyskotliwie można „wgryźć” się w literacką materię, jednocześnie pisząc o tym ciekawie i wciągająco. Mr George pokazuje nie tyle, jak pisać (sam zaprzecza, by jego książka była poradnikiem, choć dużo czasu poświęca kompozycji i budowaniu napięcia w opowiadaniu; podaje nieco wiadomości o banałach, bohaterze, konkrecie i wydajności),ale jak odczytywać myśli autora uwięzione między słowami. Podpowiada, ile interpretacji można odszukać w akapicie, a ile znaczeń i powiązań z życiorysami ich twórców. Wszystko to czyni „Kąpiel w stawie*” pozycją wyjątkową, wspaniałą wyprawą w niepoznane przeze mnie rejony prozy. Jest przecież napisana przyjemnym i świeżym językiem, wypełniona saundersowskim poczuciem humoru, a to wszystko sprawia, że miałoby się ochotę wziąć udział w wykładach, które George S. prowadzi ponoć pasjonująco (3xp). Zapominamy nawet, że sam mistrz nie włada rosyjskim, co dodaje jego opowieściom o twórczości rosyjskich tuzów szczypty pikanterii.
A nawet jeśli „wykład” nam się nie spodoba, jeśli przewodnik zamęczy zbyt długą wycieczką, pamiętajmy o tym, że dostaliśmy w cenie saundersowskich wynurzeń kilka oryginalnych opowiadań, które naprawdę coś znaczą 😉

*podczas deszczu

Saunders przewodnikiem po opowiadaniach rosyjskich mistrzów: Czechow, Gogol, Tołstoj i Turgieniew, czyli jak czytać małą formę.
Doskonały przykład, jak błyskotliwie można „wgryźć” się w literacką materię, jednocześnie pisząc o tym ciekawie i wciągająco. Mr George pokazuje nie tyle, jak pisać (sam zaprzecza, by jego książka była poradnikiem, choć dużo czasu poświęca...

Czytanie klasyków / czytanie świata.

Rosja, epoka renesansu artystycznego, czasy Czechowa, Gogola, Tołstoja i Turgieniewa, spacer z przewodnikiem przez misternie skonstruowane rosyjskie opowiadania rozszerzające swój sens, aż po ostatnią linijkę, a nawet dalej.

Przewodnikiem jest pisarz, George Sauders, autor powieści „Lincoln w Bardo” / Nagroda Bookera 2017, profesor na Uniwersytecie w Syracuse prowadzący czytelnika przez meandry dziewiętnastowiecznej noweli rosyjskiej w przekładzie.

Analiza literacka opowiadań odzwierciedlających rzeczywistość w sposób ujmujący swoim autentyzmem / geodezyjne niemal pomiary dialogów uwodzących wewnętrznym rytmem i zakończeń otwierających nowe drogi.

A bez metafor, fundamentalna celność percepcji dotyczy Tołstoja, satyryczno-humorystyczny sznyt Gogola, „orka na ugorze” ; ) Turgieniewa, dar podwójnej refleksji połączony z rzadko spotykaną czułością wobec ludzi i świata Czechowa.

Kanon literatury światowej z obszernym komentarzem.

Czytanie klasyków / czytanie świata.

Rosja, epoka renesansu artystycznego, czasy Czechowa, Gogola, Tołstoja i Turgieniewa, spacer z przewodnikiem przez misternie skonstruowane rosyjskie opowiadania rozszerzające swój sens, aż po ostatnią linijkę, a nawet dalej.

Przewodnikiem jest pisarz, George Sauders, autor powieści „Lincoln w Bardo” / Nagroda Bookera 2017, profesor na...

Dla takich książek warto zarywać noce, wybór opowiadań znakomity, opowieści Saundersa to mistrzostwo, jego analizy tną jak brzytwa. Prawdziwa literatura żyje i ma się dobrze. Ta książka będzie jeszcze wiele razy czytana i kartkowana. Wielkie dzieło.

Dla takich książek warto zarywać noce, wybór opowiadań znakomity, opowieści Saundersa to mistrzostwo, jego analizy tną jak brzytwa. Prawdziwa literatura żyje i ma się dobrze. Ta książka będzie jeszcze wiele razy czytana i kartkowana. Wielkie dzieło.

Opowiadania rosyjskich klasyków poddane analizie i interpretacji piórem Saundersa. Ciekawe i dogłębne analizy krótkich form sprzed lat we współczesnym wydaniu. O dziwo wciągające, świeże i często zabawne. Warto

Opowiadania rosyjskich klasyków poddane analizie i interpretacji piórem Saundersa. Ciekawe i dogłębne analizy krótkich form sprzed lat we współczesnym wydaniu. O dziwo wciągające, świeże i często zabawne. Warto

Ale to była książka!
Jest to pozycja nie tylko dla tych, którzy interesują się analizą literatury, ale po prostu dla wszystkich, którzy czytają. Autor w lekki, przystępny sposób, ale także błyskotliwy i pełen humoru pokazuje nam, w jaki sposób można czytać opowiadania i w ogóle literaturę. Nigdy nie przepadałam za opowiadaniami, ale teraz mam ochotę przeczytać większość z tych, które kiedyś pomijałam ze względu na samą formę. George Saunders ma wiedzę i doświadczenie literackie, ale też potrafi przyznać, że czegoś nie rozumie. Powołuje się też na wielu badaczy literatury. Cześć z analizowanych tu opowiadań znam, ponieważ skończyłam filologię rosyjską i żałuję, że w czasie moich studiów nie było takiej książki. Będzie to jednak też świetna zabawa dla każdego, kto nie miał styczności z opowiadaniami rosyjskich klasyków. Polecam ogromnie "Kąpiel w stawie podczas deszczu"! Szkoda, że tak świetna książka jest tak ciężko dostępna.

Ale to była książka!
Jest to pozycja nie tylko dla tych, którzy interesują się analizą literatury, ale po prostu dla wszystkich, którzy czytają. Autor w lekki, przystępny sposób, ale także błyskotliwy i pełen humoru pokazuje nam, w jaki sposób można czytać opowiadania i w ogóle literaturę. Nigdy nie przepadałam za opowiadaniami, ale teraz mam ochotę przeczytać większość z...

Jeżeli ktoś chce się nauczyć wnikliwej analizy opowiadań, to jest to odpowiednia książka. Na przykładzie zamieszczonych opowiadań Turgieniewa, Gogola, Tołstoja, Czechowa autor pokazuje, jak pracuje ze studentami, na co zwraca uwagę, jak ważny jest dobór słów, treści, co może zachwycić, a co czyni tekst nudnym. W sumie ciekawe rozważania, cenne porady.

Jeżeli ktoś chce się nauczyć wnikliwej analizy opowiadań, to jest to odpowiednia książka. Na przykładzie zamieszczonych opowiadań Turgieniewa, Gogola, Tołstoja, Czechowa autor pokazuje, jak pracuje ze studentami, na co zwraca uwagę, jak ważny jest dobór słów, treści, co może zachwycić, a co czyni tekst nudnym. W sumie ciekawe rozważania, cenne porady.