Drugi tom autobiografii czyli „Pierwsza młodość” zupełnie nie ustępuje miejsca pierwszemu, wręcz przeciwnie, Chmielewska dopiero się rozkręca. Tom zaczynają wydarzenia znamienne i obfitujące w potoki wspaniałych wspomnień a mianowicie autorka wychodzi za mąż, rodzi pierwsze dziecko i dostaje się na wymarzoną architekturę. A dalej jest tylko ciekawiej.

Świeżo upieczona żona/matka/studentka musi pogodzić ze sobą mnóstwo rzeczy. Po pierwsze – ma swoją rodzinę. Czyli oprócz tego, że jej własna potrafi ciągle ją zaskoczyć i zapewnić rozrywek, to teraz ma jeszcze męża a potem małe dziecko. A przypomnieć trzeba, że jej warunki bytowo – mieszkaniowe potrafią spędzić sen z powiek, a ówczesny ustrój, z wszystkimi jego „radościami” też potrafił nieźle dokopać. Do tego dochodzą studia, którym autorka poświęca mnóstwo czasu bowiem spotkała podczas nich naprawdę sporo interesujących osób i ogólnie wypadły jej te studia całkiem rozrywkowo. Zaraz po niej trafia do pracy, do wykonawstwa budowlanego i tu dopiero zaczyna się – jakby to stwierdziła autorka – polka. Wiele osób twierdzi, że opisy jej pracy były po prostu nudne i nieciekawe. Osobiście uważam, że wręcz przeciwnie. To był prawdziwy konglomerat barwnych i ciekawych postaci, które się wówczas przez życie Chmielewskiej przewinął czego dowodem jest całe mnóstwo naprawdę ciekawych i zabawnych wspomnień i anegdot.

Pomyśleć można, że autorka wiodła wówczas spokojne i ustabilizowane życie. Otóż nie, czasy były smutne i trudne, rodzina chwilami gniotła ją siłą prasy hydraulicznej, mąż okazał się indywidualistą z charakterem godnym Chmielewskiej i jej przodkiń, więc nie zawsze bywało kolorowo. Ale nawet pomimo tych momentów Chmielewska żyła pełnią życia, co opisuje z rozbrajającą czułością, wdziękiem i właściwym sobie humorem.

Dla mnie wspaniała lektura.

Drugi tom autobiografii czyli „Pierwsza młodość” zupełnie nie ustępuje miejsca pierwszemu, wręcz przeciwnie, Chmielewska dopiero się rozkręca. Tom zaczynają wydarzenia znamienne i obfitujące w potoki wspaniałych wspomnień a mianowicie autorka wychodzi za mąż, rodzi pierwsze dziecko i dostaje się na wymarzoną architekturę. A dalej jest tylko ciekawiej.

Świeżo upieczona...

Myślę, że ta seria jest dla największych wielbicieli Pani J.Ch.
Czyli niekoniecznie byłam zachwycona.

Myślę, że ta seria jest dla największych wielbicieli Pani J.Ch.
Czyli niekoniecznie byłam zachwycona.

Młoda Chmielewska - petarda, mam na myśli zarówno postać jak i przezabawne przeniesienie życia na karty książki.

Młoda Chmielewska - petarda, mam na myśli zarówno postać jak i przezabawne przeniesienie życia na karty książki.

Chociaż to nie jest kryminał, to ta książka jest rewelacyjna, czytałam to już drugi raz, a teraz biorę się za tom następny. Pewnie znów po jakimś czasie wrócę jeszcze raz i do autobiografii i do wszystkich książek autorki

Chociaż to nie jest kryminał, to ta książka jest rewelacyjna, czytałam to już drugi raz, a teraz biorę się za tom następny. Pewnie znów po jakimś czasie wrócę jeszcze raz i do autobiografii i do wszystkich książek autorki

Biegiem zwolnienia lekarskiego (jak zwykle potrzeba zwolnienia, żebym jakąś książkę przeczytała) przeczytałam drugi tom autobiografii Chmielewskiej. Po pierwszym tomie byłam pewna, że będzie dalej wiodła rozrywkowe życie pełne atrakcji i mądrości życiowej ze wszystkich przeczytanych w dzieciństwie książek. Było zupełnie odwrotnie. Mimo własnych dzieci udało jej się skończyć studia, podjąć pracę zawodową, zrobić uprawnienia budowlane, ale jakim nakładem pracy! Tytana! (I nakładem pracy jej rodziny!)) Żadnych atrakcji i rozrywek niemalże, niekończący się ciąg obowiązków i pracy po pracy i jeszcze dzieci....Wszystko jest opisane jak komedia i dobrze na mnie podziałało bo postanowiłam na własną pracę patrzeć się bardziej jak na komedię, ale nie zmienia to faktu, że obiektywnie odwalała pracę i pracę....Wogóle jej nie zazdroszczę takiego życia jakie wiodła przez 11 lat małżeństwa i drugiego tomu. Nie jest też z książki jasne dlaczego się rozwiodła, ale zdaje się że nie dostrzegła faktu, że jeśli będzie tylko pracowała, to nie wiem kiedy jakoś może rozwijać związek z mężem? Jednocześnie znalazłam argument nie do podważenia dla własnego męża: czytanie książek nic nie daje. Mąż i teściowa ciągle marudzą, że nasz syn nie czyta książek i że bez tego nie ma jak nabrać horyzontów i mądrości życiowej. Na przykładzie Chmielewskiej widać, że to nic nie daje. Na pewno pomaga na wyrobienie językowe, które u Chmielewskiej jest wyśmienite, ale jeśli akurat ktoś nie zamierza zostać dziennikarzem albo pisarzem to nie widzę wyraźnych korzyści życiowych. Świetna, prawdziwa pozycja o prawdziwym życiu i polskich realiach powojennych, bardzo jest za nią autorce wdzięczna.

Biegiem zwolnienia lekarskiego (jak zwykle potrzeba zwolnienia, żebym jakąś książkę przeczytała) przeczytałam drugi tom autobiografii Chmielewskiej. Po pierwszym tomie byłam pewna, że będzie dalej wiodła rozrywkowe życie pełne atrakcji i mądrości życiowej ze wszystkich przeczytanych w dzieciństwie książek. Było zupełnie odwrotnie. Mimo własnych dzieci udało jej się skończyć...

Co takiego jest w tej opowieści autorki komediowych kryminałów, że po raz kolejny czytam (fakt, że po latach grubo ponad 20) i czyta się samo oraz z wielką przyjemnością? Nie opuszczało mnie to pytanie podczas czytania drugiego tomu autobiografii i co przychodzi mi do głowy jako odpowiedź to gawędziarski talent autorki, ogromna dawka humoru w opisywaniu zwyczajnego życia oraz właśnie owa zwyczajność. Czytałam i tak naprawdę - nic takiego: anegdoty z życia studenckiego, uczelniane opowieści o profesorach legendach lub postrachach całych pokoleń studentów, kłopoty młodej mężatki i matki, naciąganie budżetu domowego by starczył choćby na najpilniejsze potrzeby, rodzinne wakacje oraz absurdy życia zawodowego kobiety - architekta na budowie w latach 60-tych XX w. , w dobie komunistycznej głupoty wszechobecnej wszędzie. Tak naprawdę każdy z nas ma taką opowieść, lecz nie każdy z nas jest w stanie spisać ją tak atrakcyjnie, nie każdy ma taką pamięć do szczegółów oraz nie każdy przywiązuje wagę do drobiazgów, które mogą zbudować świetną historię. Oraz dodatkowo, nie każdy z nas wydał tyle kryminałów i zagościł w sercach licznych czytelników pragnących poznać swoją ulubioną autorkę.
W każdym razie, doskonałość tej autobiografii bierze się z faktu, iż jest ona "odą do zwykłego życia", pokazuje jednocześnie, że jako zwykłe może być interesujące, radosne oraz piękne, może również budzić ciekawość i zainteresowanie innych. Zasadnicza kwestia jak je opowiemy, ile zabawnych okoliczności w nim dostrzeżemy itd.

Co takiego jest w tej opowieści autorki komediowych kryminałów, że po raz kolejny czytam (fakt, że po latach grubo ponad 20) i czyta się samo oraz z wielką przyjemnością? Nie opuszczało mnie to pytanie podczas czytania drugiego tomu autobiografii i co przychodzi mi do głowy jako odpowiedź to gawędziarski talent autorki, ogromna dawka humoru w opisywaniu zwyczajnego życia...

Humor jak zawsze rewelacyjny, nie pamiętam tlyko - bo czytałam ze 20 lat temu - czy to tutaj czy w nastepnej było o jej pierwszym mężu, czymś ja tam ujął, ale dlaczego za mąz wyszła to potem sama nie wiedziała :D

Humor jak zawsze rewelacyjny, nie pamiętam tlyko - bo czytałam ze 20 lat temu - czy to tutaj czy w nastepnej było o jej pierwszym mężu, czymś ja tam ujął, ale dlaczego za mąz wyszła to potem sama nie wiedziała :D

By zrozumieć Autobiografię trzeba Chmielewską co najmniej lubić. Książka zdecydowanie dla fanów autorki, znających jej literaturę. Bezcenny humor i swoiste spojrzenie na otaczającą rzeczywistość. Czytałam, czytam i będę czytała .

By zrozumieć Autobiografię trzeba Chmielewską co najmniej lubić. Książka zdecydowanie dla fanów autorki, znających jej literaturę. Bezcenny humor i swoiste spojrzenie na otaczającą rzeczywistość. Czytałam, czytam i będę czytała .

Nie polecam tym, którzy traktują panią Chmielewską jak "kryminalistkę". Nie polecam osobom, którzy uważają twórczość pani Joanny za literaturę kobiecą. Zdecydowanie nie polecam tym, których zwyczajnie nie ujął ani lesio, ani nieboszczyk, ani podejrzani, ani nawet dzikie białko.

Zdecydowanie polecam tym, którzy od sposobu pisania pani Joanny są uzależnieni. Jak ja. Cała Autobiografia jest jedynie dla osób maniacko uzależnionych. Dla fanów i pasjonatów. Pozostali - przepraszam, ale to nie dla Was.
Tak samo jak dla mnie jest Maska - Lema, choć mój tata uwielbia i cytuje namiętnie. Każdy ma swojego bzika. Ja mam Chmielewską. Ci którzy też zbzikowali - poczytajcie sobie z Autobiografii skąd się wzięły różne postaci i sytuacje. Z życia, kochani, z życia...
I zaopatrzcie się w chusteczki i nie jedzcie przy lekturze :) Ale miłośnikom Chmielewskiej nie trzeba tego przypominać...

Nie polecam tym, którzy traktują panią Chmielewską jak "kryminalistkę". Nie polecam osobom, którzy uważają twórczość pani Joanny za literaturę kobiecą. Zdecydowanie nie polecam tym, których zwyczajnie nie ujął ani lesio, ani nieboszczyk, ani podejrzani, ani nawet dzikie białko.

Zdecydowanie polecam tym, którzy od sposobu pisania pani Joanny są uzależnieni. Jak ja. Cała...

Tak samo dobra jak tom pierwszy, dotyczący dzieciństwa. W tomie II pisarka to dorosła kobieta, która właśnie wyszła za mąż i musi stawić czoła otaczającej ją, niezbyt kolorowej, rzeczywistości. Mamy tu Chmielewską-żonę, Chmielewską-matkę, Chmielewską-studentkę, a w końcu Chmielewską-człowieka pracy. Znajdziemy też mnóstwo zabawnych anegdot, przy których można się popłakać ze śmiechu.

Tak samo dobra jak tom pierwszy, dotyczący dzieciństwa. W tomie II pisarka to dorosła kobieta, która właśnie wyszła za mąż i musi stawić czoła otaczającej ją, niezbyt kolorowej, rzeczywistości. Mamy tu Chmielewską-żonę, Chmielewską-matkę, Chmielewską-studentkę, a w końcu Chmielewską-człowieka pracy. Znajdziemy też mnóstwo zabawnych anegdot, przy których można się popłakać...