Ktoś by mi uwierzył, że dopiero pierwszy raz ją przeczytałam (mam ponad ćwierć wieku)?

Ocena nie wynika z tego, żebym "myślała tak samo". Od samego początku urzekła mnie forma, no i - wiadomo - Osiecka to Osiecka.

..."Piękni dwudziestoletni" chyba byli dużo ..."ciężsi".

Ktoś by mi uwierzył, że dopiero pierwszy raz ją przeczytałam (mam ponad ćwierć wieku)?

Ocena nie wynika z tego, żebym "myślała tak samo". Od samego początku urzekła mnie forma, no i - wiadomo - Osiecka to Osiecka.

..."Piękni dwudziestoletni" chyba byli dużo ..."ciężsi".

Czytałam jeszcze w pierwszej, oryginalnej wersji, w cienkiej okładce i z żółtym papierem - bardzo klimatyczne. Książka zabawna, refleksyjna ale nie nudna, pełna anegdot i historyjek. Pomimo tego, że nie kojarzyłam wszystkich wymienianych nazwisk styl pisania sprawiał, że i tak nie mogłam się oderwać i chciałam więcej i więcej. Bardzo podobało mi się, że książka była zbiorem wspomnień, ale pisana jeszcze w tamtych czasach, czytelnikom tyle lat później dawało to świetną perspektywę. Polecam raczej lubiących albo Osiecką albo koloryt tamtej epoki, ale jeśli ktoś znajduje się w jednej z tych grup na pewno nie pożałuje lektury.

Czytałam jeszcze w pierwszej, oryginalnej wersji, w cienkiej okładce i z żółtym papierem - bardzo klimatyczne. Książka zabawna, refleksyjna ale nie nudna, pełna anegdot i historyjek. Pomimo tego, że nie kojarzyłam wszystkich wymienianych nazwisk styl pisania sprawiał, że i tak nie mogłam się oderwać i chciałam więcej i więcej. Bardzo podobało mi się, że książka była zbiorem...

Jedyna wada - za krótka opowieść! Poza tym kunszt w czystej postaci. Wszystko to co lubię - zwięzły, acz dosadny język, pełno anegdot, humor, ironia, dystans i co najważniejsze - świetnie ukazany klimat epoki. Jak ja to mówię - książka "wehikuł czasu", która w tym przypadku przeniosła mnie do niezwykłego, mitycznego roku 1956...

Jedyna wada - za krótka opowieść! Poza tym kunszt w czystej postaci. Wszystko to co lubię - zwięzły, acz dosadny język, pełno anegdot, humor, ironia, dystans i co najważniejsze - świetnie ukazany klimat epoki. Jak ja to mówię - książka "wehikuł czasu", która w tym przypadku przeniosła mnie do niezwykłego, mitycznego roku 1956...

Ciekawy leksykon Agnieszki Osieckiej. To także zbiór zjawisk, postaci i miejsc ważnych dla niej samej, jak i dla ówczesnych „pięknych dwudziestoletnich”. Jazz i wykopki, Zbigniew Cybulski, Marek Hłasko, łódzka Filmówka czy Piwnica pod Baranami. Możemy z nich dowiedzieć się nie tylko, jak żyła bohema w tamtych czasach, ale również poznać kilka anegdot z życia autorki. Możemy poczuć atmosferę tamtych czasów. Jest to również zbiór refleksji o życiu w latach 50. XX wieku. Polecam.

Ciekawy leksykon Agnieszki Osieckiej. To także zbiór zjawisk, postaci i miejsc ważnych dla niej samej, jak i dla ówczesnych „pięknych dwudziestoletnich”. Jazz i wykopki, Zbigniew Cybulski, Marek Hłasko, łódzka Filmówka czy Piwnica pod Baranami. Możemy z nich dowiedzieć się nie tylko, jak żyła bohema w tamtych czasach, ale również poznać kilka anegdot z życia autorki. Możemy...

Książka została napisana na początku lat 80-tych jako alfabetyczny pamiętnik lat 50-tych. Osiecka celowo nie sprawdzała po tych trzydziestu latach czy pamięć nie płata jej figli - to miał być opis jej wspomnień nawet jeśli z faktami miały się ciut mijać.

Książka lekka i zabawna mimo, że o latach 50-tych. Mimo wszystko wydana w komunizmie. Jej koledzy, piszący o tym samym świecie kilka lat później, mogli już bardziej odważnie stawiać słowa.

Czytając, mocno wspierałam się Googlem i YouTubem, bez tego wiele nazwisk zostałaby tylko nazwiskami, a nazwy byłyby kompletnie niezrozumiałe. Niestety dla nowszego pokolenia, mimo szczerych chęci, niektóre hasła kompletnie niezrozumiałe.

Książka została napisana na początku lat 80-tych jako alfabetyczny pamiętnik lat 50-tych. Osiecka celowo nie sprawdzała po tych trzydziestu latach czy pamięć nie płata jej figli - to miał być opis jej wspomnień nawet jeśli z faktami miały się ciut mijać.

Książka lekka i zabawna mimo, że o latach 50-tych. Mimo wszystko wydana w komunizmie. Jej koledzy, piszący o tym samym...

Opis lat 50-tych z punktu widzenia Osieckiej. Brakowało mi większego rozwinięcia niektórych rozdziałów 'Października' lub dotyczącego Marka Hłaski. Natomiast bardzo ciekawa powieść, która przedstawia oblicze życia codziennego w ciężkich czasach komunistycznych.

Opis lat 50-tych z punktu widzenia Osieckiej. Brakowało mi większego rozwinięcia niektórych rozdziałów 'Października' lub dotyczącego Marka Hłaski. Natomiast bardzo ciekawa powieść, która przedstawia oblicze życia codziennego w ciężkich czasach komunistycznych.

Uwielbiam! Trafna, zabawna, mądra. Czytałam z pięć razy, czego i wam życzę.

Uwielbiam! Trafna, zabawna, mądra. Czytałam z pięć razy, czego i wam życzę.

Nowa edycja "Szpetnych czterdziestoletnich", wzbogacona o zdjęcia i bogatą oprawę graficzną. Dobrze, że dodrukowano współczesnemu pokoleniu "Szpetnych...", bo to rzeczywiście ciekawa i wartościowa pozycja.

Nowa edycja "Szpetnych czterdziestoletnich", wzbogacona o zdjęcia i bogatą oprawę graficzną. Dobrze, że dodrukowano współczesnemu pokoleniu "Szpetnych...", bo to rzeczywiście ciekawa i wartościowa pozycja.

Swoisty "Alfabet Osieckiej" stworzony do kontrastu z "Pięknymi dwudziestoletnimi" Marka Hłaski. Książka swego czasu kultowa, która wyniosła Osiecką na piedestał autorów współczesnych. Genialne poczucie humoru i zmysł obserwacji, inteligencja i błyskotliwość wylewają się ze stron tej książki!

Swoisty "Alfabet Osieckiej" stworzony do kontrastu z "Pięknymi dwudziestoletnimi" Marka Hłaski. Książka swego czasu kultowa, która wyniosła Osiecką na piedestał autorów współczesnych. Genialne poczucie humoru i zmysł obserwacji, inteligencja i błyskotliwość wylewają się ze stron tej książki!

Dziwna to książka. Bardzo osieckowata. Smutna i niesmutna. Można się poczuć jak przy kawiarnianym stoliku. Siedzisz, pijesz kawę a na przeciwko ciebie Agnieszka. Opowiada ci to, co pamięta. I dowiesz się zakulisowych ciekawostek o ówczesnych artystach i prawdy o popaździernikowej odwilży i życiu w tamtym czasie z pierwszej ręki. Nie zabraknie też piosenki. Oczywiście.

Dziwna to książka. Bardzo osieckowata. Smutna i niesmutna. Można się poczuć jak przy kawiarnianym stoliku. Siedzisz, pijesz kawę a na przeciwko ciebie Agnieszka. Opowiada ci to, co pamięta. I dowiesz się zakulisowych ciekawostek o ówczesnych artystach i prawdy o popaździernikowej odwilży i życiu w tamtym czasie z pierwszej ręki. Nie zabraknie też piosenki. Oczywiście.