Powieść historyczno-obyczajowa autorstwa György Spiró, rozgrywająca się na Węgrzech, w trakcie powstania 1956 roku i po jego upadku. Niewykluczone, że zawiera wątki autobiograficzne dotyczące rodziny autora.
Bohaterem powieści jest Gyula Fatray, inżynier mechanik żydowskiego pochodzenia. Ideowy lewicowiec od lat przedwojennych, trafia do szpitala na zabieg usunięcia hemoroidów. I tam – w wyniku nabytej dodatkowo choroby – spędza kluczowe wydarzenia dla tego kraju dni w październiku i listopadzie 1956 roku. Wraca do pracy po inwazji radzieckiej i osadzeniu ekipy Janosa Kadara. Wydawałoby się zatem, że jest absolutnie bezpieczny i nic mu nie grozi. Tymczasem zwykły przypadek powoduje, że staje się ofiarą ostracyzmu towarzyskiego, wręcz społecznego i nawet politycznego.
Pozornie banalny szkielet fabuły niesie za sobą kilka głębszych planów. Pierwszy z nich to postawa społeczeństwa węgierskiego w trakcie kadarowskiej normalizacji. Nie mamy tu martyrologicznych wspomnień, walki do końca, oporu przeciwko starej-nowej partii komunistycznej i sojuszowi z wielkim bratem. Wręcz przeciwnie. Dominuje strach, serwilizm, donosicielstwo, apatia i niechęć do angażowania się w cokolwiek chociażby minimalnie podejrzanego. Nawet za cenę rezygnacji ze znajomości czy nawet więzów rodzinnych.
Z drugiej strony widzimy, jak owa normalizacja przebiegała i jak skutecznie owładnęła jeszcze niedawno walczącym społeczeństwem. Mamy zarówno opisy ludzkich zachowań jak i samego Budapesztu po powstaniu.
Interesującym zagadnieniem – bardziej zrozumiałym dla węgierskich czytelników z uwagi na odniesienia do autentycznych twórców – są perypetie z owym salonem artystycznym. Czyli pierwszą po klęsce powstania wystawą sztuki współczesnej – ale czy nowoczesnej?
Bardzo ciekawa powieść. Mocno rozliczeniowa, mimo unikania wysokich tonów i ekspresji zarówno w tematyce, jak i w stylu. Może właśnie dlatego tak bardzo prawdziwa i wiarygodna.

Powieść historyczno-obyczajowa autorstwa György Spiró, rozgrywająca się na Węgrzech, w trakcie powstania 1956 roku i po jego upadku. Niewykluczone, że zawiera wątki autobiograficzne dotyczące rodziny autora.
Bohaterem powieści jest Gyula Fatray, inżynier mechanik żydowskiego pochodzenia. Ideowy lewicowiec od lat przedwojennych, trafia do szpitala na zabieg usunięcia...

Dziwna książka. Do setnej strony nuda, nadmiar informacji, a po zwrocie w życiu głównego bohatera nagle nabiera tempa i czyta się ją fantastycznie. A potem, jak już się wszystko wyjaśnia... cóż, zakończenie mogłoby być lepsze.

Ale właśnie za ten świetny środek, rodem z najlepszych fragmentów "Dzieci Arbatu" Rybakowa - dodatkowa gwiazdka.

Dziwna książka. Do setnej strony nuda, nadmiar informacji, a po zwrocie w życiu głównego bohatera nagle nabiera tempa i czyta się ją fantastycznie. A potem, jak już się wszystko wyjaśnia... cóż, zakończenie mogłoby być lepsze.

Ale właśnie za ten świetny środek, rodem z najlepszych fragmentów "Dzieci Arbatu" Rybakowa - dodatkowa gwiazdka.

"Nie zaszkodzi, jeśli na kilka dni przed wybuchem rewolucji człowiek pójdzie do szpitala, zostanie tam aż ją stłumią, a w okresie represji spokojnie będzie dochodził do zdrowia – u siebie w domu. W ten sposób los uchroni go przed podjęciem złej decyzji w tych krytycznych dniach, co więcej, ustrzeże go przed podjęciem jakiejkolwiek decyzji, zatem ci, którzy decydują o życiu innych, nie będą mogli podjąć złej decyzji odnośnie do jego osoby ani w trakcie rewolucji, ani po jej stłumieniu."

To są pierwsze zdania. Styl, który tak bardzo mi pasował w Mesjaszach i tu sprawił, że aż się uśmiechnąłem. Niestety tak jak pisałem wcześniej, Spiró jest szczególarzem. Odnosi się wrażenie, że chce zbudować jak najwięcej tła, kontekstu dla opowieści. Przedstawia nawet najmniej znaczące osoby, które się pojawiają. Świetnie wchodzi w psychologię postaci, ale niestety sprawia to wszystko, że jest przegadany. Sporo tam ciekawych obserwacji o tym jak wyglądał komunizm na Węgrzech, z perspektywy ludzi. Tych, którzy wierzą w ideały, ale widzą, że jednak coś jest nie tak. Spektaklu oskarżeń, kłamstw, żeby tylko samemu nie zostać zmiażdżonym przez młyny historii.

[...]
całość:
http://www.speculatio.pl/salon-wiosenny/

"Nie zaszkodzi, jeśli na kilka dni przed wybuchem rewolucji człowiek pójdzie do szpitala, zostanie tam aż ją stłumią, a w okresie represji spokojnie będzie dochodził do zdrowia – u siebie w domu. W ten sposób los uchroni go przed podjęciem złej decyzji w tych krytycznych dniach, co więcej, ustrzeże go przed podjęciem jakiejkolwiek decyzji, zatem ci, którzy decydują o życiu...

Dobre ale smutne a momentami można nawet się uśmiechnąć. Lata 50 u naszych przemiłych sąsiadów były tragiczne. Obraz bohatera powieści to taki przykładny gość z "Procesu" Kafki. Znalazłem tam zdanie które na długo zostanie mi w pamięci" problem z Tobą jest taki że nie ma problemu". I tutaj zaczyna się kłopot i żeby to było jasne, nie dotyczy on tylko poprzedniej epoki. Dzisiaj także " nie są faworytami" ludzie stojący z boku. Myślisz, że jak ukryjesz swoje wybory to przetrwasz ? Nic bardziej mylnego. I to bez względu na system. A poza tym w tekście inne ludzkie postawy także możemy odnaleźć.Być może także nasze własne. A jaką one rolę odgrywają tego już opisywać nie będę. Trzeba trochę się pomęczyć. Autor podaje nam temat bez taryfy ulgowej. Jest to kolejna książka która nie wprawiła mnie w dobry nastrój. I może o to chodzi ?!

Dobre ale smutne a momentami można nawet się uśmiechnąć. Lata 50 u naszych przemiłych sąsiadów były tragiczne. Obraz bohatera powieści to taki przykładny gość z "Procesu" Kafki. Znalazłem tam zdanie które na długo zostanie mi w pamięci" problem z Tobą jest taki że nie ma problemu". I tutaj zaczyna się kłopot i żeby to było jasne, nie dotyczy on tylko poprzedniej epoki....

Warto przeczytać.

Warto przeczytać.

Ciekawa, wieloaspektowa pozycja. W pewnym momencie bohater znajduje się wypisz wymaluj w sytuacji kafkowskiego Josefa K. Warto przeczytać.

Ciekawa, wieloaspektowa pozycja. W pewnym momencie bohater znajduje się wypisz wymaluj w sytuacji kafkowskiego Josefa K. Warto przeczytać.

To jest tak głęboko ironiczne... i tak błyskotliwie zakończone. Szanuję za umiejętność takiego spojrzenia na swoją historię i swoją kulturę.

To jest tak głęboko ironiczne... i tak błyskotliwie zakończone. Szanuję za umiejętność takiego spojrzenia na swoją historię i swoją kulturę.