Przejmująco smutne 3 dość długie opowiadania rodem z sowieckiego wojska. Akcja toczy się tuż przed upadkiem Związku Radzieckiego na terenie wschodniej republiki z Karagandą. Właściwie to tak jak opisał Pawłow, wyobrażałam sobie sytuację wojskowych i cywilów na wschodnich krańcach ZSRR (Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich - tak mnie uczono w komunistycznej szkole).

Przejmująco smutne 3 dość długie opowiadania rodem z sowieckiego wojska. Akcja toczy się tuż przed upadkiem Związku Radzieckiego na terenie wschodniej republiki z Karagandą. Właściwie to tak jak opisał Pawłow, wyobrażałam sobie sytuację wojskowych i cywilów na wschodnich krańcach ZSRR (Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich - tak mnie uczono w komunistycznej szkole).

Wstrząsające i przepełnione groteską opowieści ukazujące armię radziecką w ostatnich latach jej istnienia. Mamy tutaj z jednej strony oddanych ideologii żołnierzy sprzeciwiających się jakiemukolwiek nieposłuszeństwu i nie wykazujących zrozumienia dla innych, zaś z drugiej idealistów chcących zmienić dotychczasowy stan rzeczy, próbujących odnaleźć się w trudnych warunkach z dala od domu i rodziny. Jest tu sporo czarnego humoru oraz fragmentów, które zmuszają do refleksji nad faktem, czy warto poświęcić swoje życie dla służby w wojsku, a także jak życie potrafi być absurdalne. Polecam każdemu czytelnikowi.

Wstrząsające i przepełnione groteską opowieści ukazujące armię radziecką w ostatnich latach jej istnienia. Mamy tutaj z jednej strony oddanych ideologii żołnierzy sprzeciwiających się jakiemukolwiek nieposłuszeństwu i nie wykazujących zrozumienia dla innych, zaś z drugiej idealistów chcących zmienić dotychczasowy stan rzeczy, próbujących odnaleźć się w trudnych warunkach z...

Dramaty ludzkie przekłute w groteskę, groteski które staja się dramatem. Tak w skrócie można zdefiniować Opowieści z ostatnich dni Olega Pawłowa. Nie na darmo mówi się o "człowieku radzieckim", czyli o takim, który każdy los przyjmie i w każdych warunkach znajdzie przestrzeń dla siebie, bo tak na prawdę, innego wyjścia nie ma. Paradoks, groteska, dramat.

Dramaty ludzkie przekłute w groteskę, groteski które staja się dramatem. Tak w skrócie można zdefiniować Opowieści z ostatnich dni Olega Pawłowa. Nie na darmo mówi się o "człowieku radzieckim", czyli o takim, który każdy los przyjmie i w każdych warunkach znajdzie przestrzeń dla siebie, bo tak na prawdę, innego wyjścia nie ma. Paradoks, groteska, dramat.

Wstrząsająca. Straszna. Porażająca bezsensem. Groteskowa. Pięknie napisana.

Wstrząsająca. Straszna. Porażająca bezsensem. Groteskowa. Pięknie napisana.

Znakomite.
Już po przeczytaniu kilku pierwszych stron tej trylogii Pawłowa czytelnik wtapia się w klimat kazaskich łagrów u schyłku Związku Radzieckiego.
Na "Opowieści z ostatnich dni" składają się trzy powieści, wydawane w Rosji na przestrzeni lat 1994-2002.
Wystarczy poświęcić trochę czasu na wczucie się w klimat tych opowieści, a potem same "ciągną" czytelnika za sobą.
Całość sprawia wrażenie opowieści snutej przez żołnierza przy flaszce gorzałki, przynajmniej ja to tak odebrałem.
Należy zwrócić uwagę na znakomitą pracę tłumacza.
Jeśli ktoś jeszcze nie czytał to gorąco polecam.
Książka zdobyła w tym roku nagrodę literacką "Angelus".

Znakomite.
Już po przeczytaniu kilku pierwszych stron tej trylogii Pawłowa czytelnik wtapia się w klimat kazaskich łagrów u schyłku Związku Radzieckiego.
Na "Opowieści z ostatnich dni" składają się trzy powieści, wydawane w Rosji na przestrzeni lat 1994-2002.
Wystarczy poświęcić trochę czasu na wczucie się w klimat tych opowieści, a potem same "ciągną" czytelnika za...

Interesujący, miejscami wprost groteskowy obraz życia żołnierzy w ZSRR; jeśli wyglądało ono tak jak autor to ukazał to sołdatom można jedynie współczuć. Warto przeczytać, lecz z porównaniami do Sołżenicyna bym nie przesadzał.

Interesujący, miejscami wprost groteskowy obraz życia żołnierzy w ZSRR; jeśli wyglądało ono tak jak autor to ukazał to sołdatom można jedynie współczuć. Warto przeczytać, lecz z porównaniami do Sołżenicyna bym nie przesadzał.

Smutne i melancholijne jak rosyjska dusza historie o zwykłych ludziach, pożartych i trawionych przez bezwględny, dogorywający już totalitarny system Związku Sowieckiego.
Koniec lat 80-tych, odległe rubieże ZSRR, Karaganda, w tych zapomnianych przez Boga i ludzi stronach, stacjonują ostatni żołnierze upadającego imperium. Warunki życia nie zmieniły się tu od dziesięcioleci. Głód, smród i ubóstwo. Bezduszni dowódcy, okrutni koledzy, tylko silny i zjednoczony z grupą człowiek może tu dotrwać do końca służby, każda odmienność czy przejaw słabości jest tu tępiony z całą surowością.

Przygnębiający obraz radzieckiej armii, ale nie brakuje tutaj także czarnego humoru i szczypty metafizyki(trochę jak u Bułhakowa). Naprawdę doskonałe są u Pawłowa opisy kazachskiej przyrody.
Polecam i ostrzegam, że nie jest to lektura łatwa w odbiorze.

Smutne i melancholijne jak rosyjska dusza historie o zwykłych ludziach, pożartych i trawionych przez bezwględny, dogorywający już totalitarny system Związku Sowieckiego.
Koniec lat 80-tych, odległe rubieże ZSRR, Karaganda, w tych zapomnianych przez Boga i ludzi stronach, stacjonują ostatni żołnierze upadającego imperium. Warunki życia nie zmieniły się tu od dziesięcioleci....