Dawno nie czytałam tak dobrego reportażu. Autorka awansowala na pierwsze miejsce na mojej liscie reporterów ex aequo z Mariuszem Szczyglem. Temat zakonnic nie obchodził mnie zbyt wiele, ale do książki namowil mnie mój ojciec. W młodości był w sierocińcu prowadzonym przez siostry, z którego nie ma dobrych wspomnień.
Książkę przeczytałam jednym tchem. Jeśli chodzi o warsztat językowy, sprawność pisania, rytm zdań, sposób konstruowania opowieści - zupełnie mnie to uwiodło i przeczytam cokolwiek jeszcze napisze. Chapeaux bas!
Jeśli chodzi o treść - bardzo ciekawa. Wiele się dowiedziałam na temat, o którym nie miałam pojęcia. I nigdy bym nie pomyślała, że życie zakonnic, a przede wszystkim byłych zakonnic może być tak ciekawe...
A przede wszystkim książka dała mi do myślenia, że to wszystko nie jest takie proste, że odejście z zakonu nawet jeśli doznaje się tam krzywdy, nie jest proste, ponieważ wierzy się, że ta droga obrana wcześniej jest właściwa. Ze nie jest łatwo zrezygnować z czegoś najważniejszego na świecie - bo wszystkie bohaterki naprawdę chciały zostać zakonnicami - i że potem tak wiele czasu zajmuje pójście własną drogą do Boga, jakkolwiek się go rozumie. Świetna książka, polecam każdemu, a zwłaszcza osobom, które nic o zakonnicach nie wiedzą.

Dawno nie czytałam tak dobrego reportażu. Autorka awansowala na pierwsze miejsce na mojej liscie reporterów ex aequo z Mariuszem Szczyglem. Temat zakonnic nie obchodził mnie zbyt wiele, ale do książki namowil mnie mój ojciec. W młodości był w sierocińcu prowadzonym przez siostry, z którego nie ma dobrych wspomnień.
Książkę przeczytałam jednym tchem. Jeśli chodzi o warsztat...