Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie ukrywam, że po książce "Zakonnice odchodzą po cichu" byłam bardzo zainteresowana "Dziećmi księży". I nie zawiodłam się - bo dla mnie ta książka jest jeszcze lepsza niż "Zakonnice". Bardzo do mnie przemawia wielogłosowość książki, że jesteśmy w stanie zapoznac się z różnymi punktami widzenia i sami dokonać oceny. Historia księdza ewangelickiego jako kontrapunkt do historii rodzin księży katolickich - świetna. Dla mnie poszukiwanie odpowiedzi na pytanie dlaczego jest Polacy są takim katolickim narodem i jak to się stało, że odtrącamy naszych bliźnich było fascynujące. Zmieniło zupełnie mój sposób patrzenia na nasz kraj - mam w sobie teraz więcej zrozumienia dla ludzi. Bardzo bym chciała, żeby wszyscy przeczytali tę książkę, nawet jesli druga część wymaga większego skupienia niż pierwsza - bo to pierwsza pozycja, która stara się zrozumiec nas jakimi jestesmy, a nie ocenić czy potępić albo też wskrzesić nienawiść. I wreszcie finałowa historia o Ucie - wspaniały opis wspaniałej postaci, pierwszej profesor teologii katolickiej na świecie i pierwszej ekskomuikowanej za refleksje, które miała po zgłębieniu dzieł teologicznych (w oryginale, bo znała 12 języków). Najbardziej doceniam to, że książka nie skupia się na Kościele (który mnie niewiele obchodzi), tylko na nas, na społeczeństwie.

Nie ukrywam, że po książce "Zakonnice odchodzą po cichu" byłam bardzo zainteresowana "Dziećmi księży". I nie zawiodłam się - bo dla mnie ta książka jest jeszcze lepsza niż "Zakonnice". Bardzo do mnie przemawia wielogłosowość książki, że jesteśmy w stanie zapoznac się z różnymi punktami widzenia i sami dokonać oceny. Historia księdza ewangelickiego jako kontrapunkt do...

Dobrze, ze ksiazka powstala, zle ze jest taka nudna. Autorce zdecydowanie zabraklo talentu litrerackiego, a takze niestety - dziennikarskiego. Siostry z latwoscia unikaja wszystkich pytan, ktore by mogly naruszyc idealny obraz swiata we wspolnotach zakonnych. Ale z uwagi na to, ze jest taka malo ksiazek o zakonnicach, mozna przeczytac rowniezte. Przynajmniej jeden wywiad (z siostra z syrii) jest tego wart.

Dobrze, ze ksiazka powstala, zle ze jest taka nudna. Autorce zdecydowanie zabraklo talentu litrerackiego, a takze niestety - dziennikarskiego. Siostry z latwoscia unikaja wszystkich pytan, ktore by mogly naruszyc idealny obraz swiata we wspolnotach zakonnych. Ale z uwagi na to, ze jest taka malo ksiazek o zakonnicach, mozna przeczytac rowniezte. Przynajmniej jeden wywiad (z...

Utworzyłam osobne miejsce na te ksiązkę, ponieważ z nową częścią "Echa" jest to nowa książka, a nie nowe wydanie starej, które jest niewidoczne w wysuzkiwaniach lubimyczytac.
Wydanie specjalne to pierwsze wydanie książki plus nowa spora część zbierająca reakcje na książkę. Jednak jej treśc tworzy zupełnie nową jakośc. Po pierwsze autorka dotarła do przełożonych zakonnych, które odnoszą się do świadectw byłych sióstr. Po drugie zebrała pozostałe rekacje - mediów, czytelników, byłych sióstr. O ile pierwsza częśc zbierała zarzuty - że "nieobiektywne", bo nie ma głosu przełożonych, że "stare" świadectwa sprzed kilku lat (w ksiązce teraz jest zupełnie nowa historia opowiedziana autorce przez zakonnice jeszcze na ekstraustracji, równie przejmujące, tym razem o tym, co się dzieje w domach dla osób z niepełnosprawnościa i na misjach) - o tyle drugiej części już takich zarzutów postawić nie sposób. relacja z siostrą Olech opisana w książce jest szczególnie poruszająca. Jak mówi sama autorka na spotkaniach: teraz książka jest kompletna i tylko z dodatkiem "Echa" będzie wznawiana. Stąd tez potrzeba osobnego miejsca dla tej książki.

Utworzyłam osobne miejsce na te ksiązkę, ponieważ z nową częścią "Echa" jest to nowa książka, a nie nowe wydanie starej, które jest niewidoczne w wysuzkiwaniach lubimyczytac.
Wydanie specjalne to pierwsze wydanie książki plus nowa spora część zbierająca reakcje na książkę. Jednak jej treśc tworzy zupełnie nową jakośc. Po pierwsze autorka dotarła do przełożonych zakonnych,...