"Irlandia wstaje z kolan" Marty Abramowicz to reportaż poświęcony Irlandii. Kraju na wskroś katolickiego. Latami kościół sprawował tam władzę.
Jednak już dawno Irlandczycy podjęli z nim walkę. Wydawałoby się, że nie mają szans na wygraną. W kraju, w którym w każdej dziedzinie życia najwyższym autorytetem jest kościół, księża i biskupi. Mimo to znaleźli się odważni Irlandczycy, którzy nie bacząc na nic nie ustawali w walce. Rozliczyli kościół ze wszystkich nadużyć. W głosowaniu powszechnym odrzucili katolicką moralność.
Marta Abramowicz wykonała tytaniczną pracę zbierając materiały do tego reportażu.
Czytając trudno uwierzyć w postępowanie kościelnych dostojników. W to jak traktowali rodziny, kobiety. Zwłaszcza te, które rodziły pozamałżeńskie dzieci. Jak niewyobrażalnie krzywdzono dzieci w katolickich sierocińcach.
Nie jest to łatwa lektura. Czytanie boli. Wywołuje obrażenia. Zmusza też do refleksji.
Ten reportaż to nie tylko historia Irlandii. Ciekawa choć przejmująca. To również świadectwo Irlandczyków.
Marta Abramowicz napisała, że Irlandia powstała z kolan z przekonaniem, że Polacy też mogą. Z pewnością.
Jednak nie można porównywać tego co działo się w Irlandii do sytuacji w Polsce. Zastanawiam się, czy nie dlatego, że u nas ortodoksyjni katolicy są jednak w mniejszości.
Może chodzi o to by nie dopuścić by w Polsce była druga Irlandia, ta zanim zaczęła powstawać z kolan.
"Irlandia wstaje z kolan" Marty Abramowicz warto przeczytać. GORĄCO POLECAM!

"Irlandia wstaje z kolan" Marty Abramowicz to reportaż poświęcony Irlandii. Kraju na wskroś katolickiego. Latami kościół sprawował tam władzę.
Jednak już dawno Irlandczycy podjęli z nim walkę. Wydawałoby się, że nie mają szans na wygraną. W kraju, w którym w każdej dziedzinie życia najwyższym autorytetem jest kościół, księża i biskupi. Mimo to znaleźli się odważni...

Bardzo dziękuję autorce za tą ksiązkę. Przeczytałam na jednym wdechu. Jak to się stało że Jan Paweł II został papieżem. Jak traktował ludzi. Szok! Nie miałam o tym pojęcia. Trzymam się od dawna z daleka od koscioła.

Bardzo dziękuję autorce za tą ksiązkę. Przeczytałam na jednym wdechu. Jak to się stało że Jan Paweł II został papieżem. Jak traktował ludzi. Szok! Nie miałam o tym pojęcia. Trzymam się od dawna z daleka od koscioła.

Fascynująca książka. Autorka przedstawia historię Irlandii Pd. od momentu uzyskania przez nią niezależności od Wielkiej Brytanii. Niestety, Irlandczycy wprawdzie uzyskali niepodległość polityczną, jednak w swojej konstytucji zapisali, że są narodem katolickim. Tym sposobem dostali się pod dominację instytucji nie mniej zniewalającej jak korona brytyjska.
Lektura książki sprawia wrażenie, że w XX wieku w Europie powstało państwo wyznaniowe na wzór dzisiejszych — niektórych — państw muzułmańskich. Po prostu państwa religijne niewiele różnią się od siebie podejściem do praw człowieka. Nadrzędność doktryny jest ważniejsza niż postęp nauki, techniki i swobody obywatelskie. We wszystkich tego typu państwach władze duchowne mają jedną wspólną cechę, uważają wyższość praw religijnych, które interpretują wtajemniczeni kapłani. Pamiętać trzeba o tym, że w KK. obowiązywała w liturgii łacina, a większość wiernych nie miała stosownego wykształcenia. Autorka już w słowie wstępnym napisała, że jednym z celów napisania książki było ponownie Irlandii do Polski. Dlatego też pojawia się wiele polskich akcentów, omawiając pontyfikat Jana Pawła II, przypomina jego niechlubną postawę podczas Soboru Watykańskiego II. Warto zagłębić się w lekturę i nawet pobieżne śledzenie co dzieje się obecnie w polskim KK., aby zauważyć wiele paraleli. Może skandale w Kościele w Polsce nie są takiej miary jak w Irlandii, ale tylko dlatego, że wiele instytucji nie dostało się w ręce KK.
Książka omawia jak traktowane, były osoby LGBT, ciąż pozamałżeńskich, podejścia do antykoncepcji — system prawny, jaki panował w Irlandii, niektóre środowiska chciały zafundować to Polakom, a przede wszystkim polskim kobietom.
Bardzo polecam, aby sięgnąć po książkę, abyśmy w Polsce nie musieli wstawać z kolan, tak ku przestrodze.

Fascynująca książka. Autorka przedstawia historię Irlandii Pd. od momentu uzyskania przez nią niezależności od Wielkiej Brytanii. Niestety, Irlandczycy wprawdzie uzyskali niepodległość polityczną, jednak w swojej konstytucji zapisali, że są narodem katolickim. Tym sposobem dostali się pod dominację instytucji nie mniej zniewalającej jak korona brytyjska.
Lektura książki...

Mam nadzieję, że Polska też wstanie z kolan, a p. Marta o tym napisze.

Mam nadzieję, że Polska też wstanie z kolan, a p. Marta o tym napisze.

Po raz kolejny o tym, że ścisły związek religii i państwa to naprawdę nie jest dobry pomysł. Przykłady są niestety liczne, a tym razem na tapetę trafia Irlandia.

Kiedy południowa część Irlandii oddzieliła się od Wielkiej Brytanii i została wolnym i niezależnym państwem, w konstytucji wpisano, że są narodem katolickim. W odróżnieniu od protestanckiej Brytanii. Irlandczycy potraktowali kwestię religii wybitnie ortodoksyjnie. Nie tylko miało to wpływ na codzienne życie zwykłych ludzi, ale również na politykę kraju.

Czytając książkę ma się wrażenie, że opisuje raczej państwa skrajnie muzułmańskie, niż kraj w Europie. Autorka przytacza liczne przykłady nadużyć wobec najsłabszych i bezbronnych. Omawiane są kwestie ciąży pozamałżeńskiej, antykoncepcji, aborcji, gwałtów, wykorzystywań, LGBT, biedy oraz konieczności podporządkowania się i żądzy kontroli.

Interesująca jest również postawa osób, w tym duchownych, którzy po licznych skandalach z udziałem instytucji Kościoła, starają się jednak dalej zachować swoją religijność. Tylko, że tym razem poza skamieniałą strukturą.

Książka opisuje jak doszło do rozwoju Katolickiej Irlandii, podaje jakie wydarzenia doprowadziły do jej stopniowego upadku i jak społeczeństwo się odbudowało. Osobiście uważam, że nawiązania do polityki naszego rodzimego kraju, choć nieliczne, były zbędne. Porównania narzucają się same, nie ma potrzeby ich podkreślać w tekście.

Po raz kolejny o tym, że ścisły związek religii i państwa to naprawdę nie jest dobry pomysł. Przykłady są niestety liczne, a tym razem na tapetę trafia Irlandia.

Kiedy południowa część Irlandii oddzieliła się od Wielkiej Brytanii i została wolnym i niezależnym państwem, w konstytucji wpisano, że są narodem katolickim. W odróżnieniu od protestanckiej Brytanii. Irlandczycy...

Ważna pozycja dająca wgląd na mentalność Irlandczyków.

Ważna pozycja dająca wgląd na mentalność Irlandczyków.

Stek bzdur na poparcie lewicowej tezy o rzekomym piekle kobiet. Znowu książka na zamówienie. Literatura w służbie chrystianofobii.

Stek bzdur na poparcie lewicowej tezy o rzekomym piekle kobiet. Znowu książka na zamówienie. Literatura w służbie chrystianofobii.

W mojej ocenie, tę książkę powinny przeczytać przede wszystkim kobiety. Zwłaszcza te, które nie chodzą na wybory i dobrowolnie rezygnują z praw, które dla nich wywalczyły kiedyś inne kobiety. Ta książka udowadnia bowiem, na przykładzie kobiet Irlandii, że warto zawalczyć o siebie i swoją niezależność. Oczywiście panom też polecam tę pozycję. Ponieważ wierzę, że jest wielu panów, którzy nie chcą cierpienia i krzywdy swoich matek, żon, sióstr czy po prostu kobiet. I którym zależy na tym by były bezpieczne i szczęśliwie. A co do samej książki, to należy stwierdzić, że jest to bezapelacyjnie bardzo dobry, wnikliwy , wszechstronny, a zarazem wstrząsający reportaż o katolickiej Irlandii . Autorka ukazuje na przykładzie Irlandii do jakiej paranoi i patologii prowadzi mariaż tronu z ołtarzem i to w każdej, ale to absolutnie w każdej sferze życia począwszy od edukacji, służby zdrowia, wymiaru sprawiedliwości , na kulturze kończąc. Tytułem przykładu zacytuję kilka tylko poruszających fragmentów książki.

" Kiedy jej matka w wieku 39 lat po 11 ciążach, żeby ratować swoje życie, musiała usunąć macicę, lekarz rodzinny wiedział, że musi ją wysłać do protestanckiego ginekologa. Gdy wróciła ze szpitala, do domu przyszedł wściekły ksiądz, który zażądał wyjaśnień, dlaczego operacja została przeprowadzona bez jego zgody".

" W Irlandii jest ponad 8000 zakazanych książek.( ....). Z obiegu wypadły klasyczne dzieła takich pisarzy jak: Steinbeck, Faukler, Capote, Hemingway, Mann, Beckett, Salinger, Sartre i Simone de Beauvoir."

"Duszna irlandzka atmosfera sprawiła, że pisarze wyjeżdżali do krajów, gdzie mogli normalnie żyć i pracować. Dwóch największych dublińczyków, Joyce i Beckett, spędziło swoje życie na wygnaniu. Pierwszy zmarł w Szwajcarii, drugi we Francji ".

" Państwo zgadzało się z Kościołem, że po ślubie seks jest obowiązkiem żony, bez względu na jej chęci. Aż do lat 90 tych nie istniało w prawie irlandzkim, pojęcie gwałtu małżeńskiego".

" Kobiety ponosiły winę za przemoc seksualną że strony innych mężczyzn.( ....). Do pralni magdalenek trafiały także dziewczyny zgwałcone przez własnych ojców, kuzynów, sąsiadów. Umieszczały je tam rodziny albo sąd. Uznawano, że przez swoje niemoralne doświadczenia są zagrożeniem dla społeczeństwa. W Irlandii nie było upadłych mężczyzn".

Nie muszę już chyba dodawać, że tę książkę absolutnie polecam. Ku przestrodze !!!!

W mojej ocenie, tę książkę powinny przeczytać przede wszystkim kobiety. Zwłaszcza te, które nie chodzą na wybory i dobrowolnie rezygnują z praw, które dla nich wywalczyły kiedyś inne kobiety. Ta książka udowadnia bowiem, na przykładzie kobiet Irlandii, że warto zawalczyć o siebie i swoją niezależność. Oczywiście panom też polecam tę pozycję. Ponieważ wierzę, że jest...

solidnie i ciekawie, a i temat piękny.....

solidnie i ciekawie, a i temat piękny.....

Dopiero po przeczytaniu książki zdałam sobie sprawę jak jeszcze mamy daleko do przemian w naszym społeczeństwie, ile to pracy i dziesiątków lat, żeby coś się zmieniło, ale jest nadzieja. Irlandki i Irlandczycy pokazali jak to się robi. Tytaniczną pracą. Podziwiam obie kobiety prezydentki. Wiedzieliście? Że jedna z nich prezydentka-katoliczka nie ugięła się poleceniom biskupów, bo czuła się prezydentką wszystkich Irlanczyków, niezależnie od przekonań? Wyobrażacie sobie to u nas, porównując postawę PAD? Lektura OBOWIĄZKOWA! Najchętniej sypałabym całymi stronami z cytatami.

Dopiero po przeczytaniu książki zdałam sobie sprawę jak jeszcze mamy daleko do przemian w naszym społeczeństwie, ile to pracy i dziesiątków lat, żeby coś się zmieniło, ale jest nadzieja. Irlandki i Irlandczycy pokazali jak to się robi. Tytaniczną pracą. Podziwiam obie kobiety prezydentki. Wiedzieliście? Że jedna z nich prezydentka-katoliczka nie ugięła się poleceniom...