„[…] życie jest takie krótkie, że szkoda marnować go na ludzi i sprawy, które nie tylko nas nie wzbogacają, ale coś nam odbierają — na przykład pewność siebie lub radość życia”.

Sięgając po książkę Agnieszki Krawczyk, byłam nastawiona na odkrywanie zaskakujących tajemnic, przygotowałam się na wielkie emocje, a także na olbrzymią dawkę magii — czy ta powieść wypełniła moje oczekiwania? Nie do końca, dlatego jest we mnie mnóstwo sprzecznych emocji, które spowodowały, że niezwykle trudno było mi napisać tę opinię. Długo zwlekałam, rozważałam, analizowałam wszystkie za i przeciw po to, by ostatecznie zmierzyć się z tą niełatwą do napisania recenzją…

„Wszystko na świcie jest śmiertelne i każdy z nas podąża tą drogą”. (str. 340).

Kiedy matka postanawia porzucić własne dziecko, natychmiast nasuwa się pytanie — dlaczego? Czy przemawiała przez nią bezradność, egoizm, a może swego rodzaju poświęcenie? Co takiego wydarzyło się przed laty, że biologiczna matka opuściła ukochaną córkę?

Agata Niemirska została wychowana przez ojca i jego nową partnerkę Teresę. Niebawem na świat przychodzi Daniela, przyrodnia siostra Agaty — dziewczynki nawiązują olbrzymią nić porozumienia. Macocha również okazuje się ogromnym wsparciem, pozwalającym ukoić ból po stracie ukochanej rodzicielki. Jednak po wielu latach — kiedy Agata prowadzi już samodzielne, dorosłe życie — do kobiety dociera nieprzyjemna wiadomość o śmierci biologicznej matki. Wraz z Danielą wyrusza do Zmysłowa, prowincjonalnego miasteczka rozpościerającego się u podnóża górskiego szlaku, gdzie odbędą się uroczystości pogrzebowe jej matki. Na miejscu czeka na nią wiele niespodzianek, nie tylko tych spadkowych, przede wszystkim wypatruje jej dziewięcioletnia Tosia, która wraz z przyjazdem Agaty wiąże wielkie nadzieje. Czy sekrety kryjące się za murami opuszczonej willi, przyniosą Agacie pokrzepienie, uśmierzą ból i pozwolą odnaleźć psychiczną równowagę?

„[…] życie nie jest czarno-białe. Ukrywa się w różnych odcieniach szarości”. (str. 180)

Agnieszka Krawczyk przede wszystkim zaskoczyła mnie, jednocześnie oczarowała niebanalnym stylem — ta książka napisana jest w bardzo przejrzysty, przemyślany, błyskotliwy, wysublimowany sposób. Muszę zaznaczyć, że obcowanie ze słowem pisanym autorki to niebywała przyjemność, która trwa od pierwszych do ostatnich stron. Książka nasycona jest dużą ilością barwnych, różnorodnych bohaterów, którzy zmagają się z codziennością, dla jednych bardziej skomplikowaną, dla innych znacznie przyjemniejszą — to niewątpliwie kolejny duży atut tej powieści. Jednakże nie oczarowała mnie w stu procentach sama historia, od której oczekiwałam sporej dawki zaskoczenia, dramatyzmu, większych pokładów emocji. Tymczasem w moim odczuciu panował nieumiarkowany spokój, ot zwykła codzienność okraszona nadmiarem dogodnych zbiegów okoliczności — być może to właśnie były czary codzienności? Jestem zwolenniczką książek, które zapadają mocno w pamięć, wywołują intensywne emocje, w których podążając za losami bohaterów, odczuwam zaskoczenie, niepokój, a nawet smutek. Ta książka, mimo że porusza ważne, chwilami smutne wątki, przede wszystkim nasycona jest dużą dawką dodatnich uczuć — daje ukojenie, spokój i świetnie nadaje się na relaks po długim, ciężkim dniu pracy. Bez wątpienia doskonale wpisze się w gusta czytelniczek preferujących opowieści emanujące serdecznością, wprawiające w optymistyczny, wyciszający nastrój. To niewątpliwie urocza historia, jednak zabrakło mi elementu zaskoczenia, którym mogły być rodzinne, szokujące tajemnice.

Słowem Siostry Agnieszki Krawczyk to pełna ciepła i pozytywnych uczuć, powieść, w której bohaterki mierząc się z przeciwnościami, które przygotował dla nich los, dokonują zmian, przewartościowują priorytety, a także same wpływają na przeszłość innych ludzi, podsuwając im odmienny punkt widzenia, wypełniając ich przestrzeń w oryginalny, nieplanowany sposób. W tej powieści znajdziecie mnóstwo dobrej energii, wynikającej z przyjaźni, miłości, empatii, bezinteresownej pomocy. Agnieszka Krawczyk czaruje słowami w bardzo umiejętny sposób dlatego, chociaż ta historia nie urzekła mnie w stu procentach, to jednak z przyjemnością i ogromną ciekawością sięgnę po kontynuację serii Czary Codzienności, która już gości w moich rękach.

Dodam, że Siostry stanowią tom pierwszy trzytomowej sagi Czary Codzienności, na którą składają się kolejne części: Przyjaciele i rywale, powieść ukazała się końcem września oraz Słoneczna przystań, która aktualnie jest na etapie przygotowań.

„Wszystko można zrobić, jeśli otacza nas życzliwość świata”. (str. 321).
__________________________________________________________
http://nieterazwlasnieczytam.blogspot.com/2016/10/recenzja-siostry-agnieszka-krawczyk.html

„[…] życie jest takie krótkie, że szkoda marnować go na ludzi i sprawy, które nie tylko nas nie wzbogacają, ale coś nam odbierają — na przykład pewność siebie lub radość życia”.

Sięgając po książkę Agnieszki Krawczyk, byłam nastawiona na odkrywanie zaskakujących tajemnic, przygotowałam się na wielkie emocje, a także na olbrzymią dawkę magii — czy ta powieść wypełniła moje...