Co tego,że autor.Pisze,o braku towarów na Kubie.
Co z tego,że ja.Próbowałem,coś zrobić.Żeby się przekonać.
Skoro,mi nie wychodzi.
Nuda.

Co tego,że autor.Pisze,o braku towarów na Kubie.
Co z tego,że ja.Próbowałem,coś zrobić.Żeby się przekonać.
Skoro,mi nie wychodzi.
Nuda.

Zostaje zamordowana młoda nauczycielka, a w jej mieszkaniu są ślady imprezy i narkotyków. Szef policji jest przekonany, że sprawa mam znacznie szerszy zasięg i dlatego powierza śledztwo swojemu ulubieńcowi, niezwykle zdolnemu, porucznikowi Mario Conde.
Mario Conde to wielowymiarowa postać, niespełniony pisarz otoczony wiernymi przyjaciółmi i niewiernymi kobietami (zwłaszcza grającymi nago na saksofonie :).
Książka to też znakomita opowieść o męskiej przyjaźni.
Miejsce śledztwa to Hawana wiosną w 1989 r. I w książce czuje się atmosferę tego miasta, niespieszny prawie nostalgiczny rytm i egzotyczne dla nas realia.
Świetna książka na urlop, czytać ją będzie i Pani, i Pan!:) Ale uprzedzam, że jest w niej dużo cygar, rumu i erotyzmu :)
Recenzja z http://mercadoevy.blogspot.com/2017/08/leonardo-padura-wichura-w-hawanie.html

Zostaje zamordowana młoda nauczycielka, a w jej mieszkaniu są ślady imprezy i narkotyków. Szef policji jest przekonany, że sprawa mam znacznie szerszy zasięg i dlatego powierza śledztwo swojemu ulubieńcowi, niezwykle zdolnemu, porucznikowi Mario Conde.
Mario Conde to wielowymiarowa postać, niespełniony pisarz otoczony wiernymi przyjaciółmi i niewiernymi kobietami (zwłaszcza...

"I nadszedł ostatni akt stworzenia, po sześciu dniach, W których Bóg - eksperymentując ze wszystkim, co tylko można sobie wyobrazić - stworzył z niczego niebo i ziemię, rośliny i zwierzęta,rzeki i lasy, a nawet samego człowieka, nieszczęsnego Adama, natomiast stworzenie kobiety musiało być pomysłem doskonalszym i bardziej relaksującym, poczynając od stworzenia Ewy, która pokazała, że jest o wiele mądrzejsza i i kompetentniejsza od Adama. Dlatego kobiety znają odpowiedź na wszystko, mają zawsze rację, podczas gdy ja mam zaledwie jedną jedyną pewność i jedną wątpliwość: jestem zakochany, ale w kobiecie, której nie potrafię poznać."
Czyż nie trzeba uwielbiać bohatera tej książki, autora zacytowanych rozważań, policjanta prowadzącego śledztwo?
a jeżeli dodatkowo na ulicach Hawany pojawia się polski fiat, to książka zyskuje kolejną gwiazdkę.
Poza tym to kryminał toczący się na ulicach Hawany, którą nieodmiennie polecam odwiedzić.

"I nadszedł ostatni akt stworzenia, po sześciu dniach, W których Bóg - eksperymentując ze wszystkim, co tylko można sobie wyobrazić - stworzył z niczego niebo i ziemię, rośliny i zwierzęta,rzeki i lasy, a nawet samego człowieka, nieszczęsnego Adama, natomiast stworzenie kobiety musiało być pomysłem doskonalszym i bardziej relaksującym, poczynając od stworzenia Ewy, która...

Wiosna, panie poruczniku
Druga część hawańskiego cyklu Leonardo Padury rozgrywa się wiosną, podczas Wielkiego Postu, któremu towarzyszy silny wiatr. Jest to całkiem niezła oprawa
dla melancholijnego porucznika Mario Conde, który będzie musiał rozwiązać sprawę zabójstwa pewnej młodej i powszechnie lubianej nauczycielki. A skoro wiosna,
to musi być także nowa miłość.

Porucznik Conde jeszcze raz zacznie wracać myślami do swoich czasów licealnych, do starych przyjaciół, którzy albo się gdzieś rozjechali, albo bardzo pozmieniali,
chociażby chudy Carlos, który obecnie porusza się na wózku inwalidzkim i jest coraz grubszy. Wspomnienia powrócą, ponieważ zamordowana nauczycielka uczyła
w jego starej szkole, której mury siłą rzeczy będzie musiał odwiedzić. A może by tak, po staremu, zapalić chyłkiem papierosa w szkolnej toalecie? A może
by tak wymknąć się niepostrzeżenie swoją dawną trasą, choć przecież nikt przed nim już nie zamknie głównej bramy.

Podobnie jak w poprzedniej części, ofiara wydaje się niemal nieskazitelna. Niegdyś dobra uczennica, młodzieżowa działaczka, potem uwielbiana nauczycielka
mająca świetny kontakt z uczniami. Słowem osoba bez żadnej skazy w oficjalnym życiorysie, bez żadnego cienia. Czytelnik nie będzie jednak zaskoczony, gdy
się okaże, że prawda była zupełnie inna, że kobieta prowadziła bujne życie towarzyskie, także z udziałem uczniów i bynajmniej nie unikała hucznych imprez,
zakrapianych alkoholem i innymi środkami. Sądzę, że mogę to zdradzić, bo fakt ten i tak pojawia się w większości opisów książki. Oczywiście styl życia
nauczycielki nie daje odpowiedzi na pytanie, kto właściwie ją zabił, a tym bardziej dlaczego? Porucznik Conde znowu wykorzysta swoje psychologiczne umiejętności,
przypomni sobie czas spędzony niegdyś w szkolnych murach, co pomoże mu nawiązać porozumienie ze współczesnymi uczniami i przekonać się, jakie zmiany nastąpiły
w ciągu minionych lat.

Poza kryminalną zagadką, bohater przeżywa jeszcze coś bardzo istotnego. Po zakończonym fiaskiem romansie z poprzedniej części, nagle na jego drodze staje,
a właściwie kładzie się piękna Karina, grająca na saksofonie wielbicielka jazzu i namiętna kochanka. Serce samotnego policjanta zaczyna żywiej bić i oczywiście
zakochuje się w niej bez pamięci. O sile tej miłości niech świadczy fakt, że decyduje się on nawet na posprzątanie mieszkania i duże pranie, co jak wiadomo
jest niezbyt często spotykane u samotnego mężczyzny. Karina wydaje się spełnieniem jego marzeń, Conde zaczyna więc snuć wizje wspólnego, szczęśliwego życia
w domku nad morzem? Czy tym razem wreszcie mu się uda?

Szukanie mordercy nie jest jak widać dla porucznika sprawą prostą, trudno się skupić na śledztwie, oczekując wciąż na telefon od ukochanej. Jednocześnie,
autor jeszcze lepiej zapoznaje nas z ówczesną Hawaną i realiami życia jej mieszkańców. Jeszcze bardziej niż poprzednio możemy zaobserwować coraz szybsze
podupadanie tego wspaniałego niegdyś miasta, jego socjalistyczną przemianę w coś bez kształtu, pomysłu i bez przyszłości. Upada też mit na temat kubańskich
cygar, bo ich największy amator, major Rangel, zdecydowanie woli produkty zagraniczne, te hawańskie uznając za nienadające się do niczego. Czyżby upadał
właśnie kolejny symbol? Czytelnik dowie się też, ile kubańska kobieta może zrobić za parę zwykłych trampek, co najlepiej pokazuje, w jakim to „dobrobycie”
żyją kubańczycy. Trzeba jednak przyznać, że narkotyki, zwłaszcza wśród młodzieży, wydają się tam naprawdę rzadkością.

Książka jak zwykle jest przesycona swoistą melancholią, bo jej główny bohater ma do niej duże skłonności. Nie jest to jednak ani nudne, ani zniechęcające,
wręcz przeciwnie. Conde jest pod wieloma względami interesującym człowiekiem, obdarzonym dużą wrażliwością i pewnie byłby dobrym pisarzem, gdyby tylko
kiedykolwiek odważył się w końcu naprawdę zacząć pisać. Intryga kryminalna jest tu poprowadzona ciekawie, odsłaniając bardzo różne ludzkie oblicza, ukazując,
jak bardzo mogą nas mylić pozory, jak wielu ludzi nakłada maski, pod którymi ukrywają swoje prawdziwe twarze.

Podoba mi się styl Padury, jego język, stworzony klimat. Podoba mi się nawet to, że sama nie wiem, czy wątek kryminalny, czy też miłosny jest tu ważniejszy,
pewne jest jednak, że jeden bez drugiego byłby niekompletny. Książki Padury mają w sobie coś, co przyciąga mnie po prostu jak magnes, są nietypowe, intrygujące
i zdecydowanie warte przeczytania. Jeżeli komuś podobała się „Gorączka w Hawanie”, to „Wichurę…” również gorąco polecam, a tym, którzy nie znają jeszcze
twórczości tego kubańskiego autora, polecam zacząć od początku, naprawdę warto.

Wiosna, panie poruczniku
Druga część hawańskiego cyklu Leonardo Padury rozgrywa się wiosną, podczas Wielkiego Postu, któremu towarzyszy silny wiatr. Jest to całkiem niezła oprawa
dla melancholijnego porucznika Mario Conde, który będzie musiał rozwiązać sprawę zabójstwa pewnej młodej i powszechnie lubianej nauczycielki. A skoro wiosna,
to musi być także nowa miłość....

Fajnie opisana Havana i zwyczaje Kubańczyków, klimat palonych cygar i upijania się rumem. Jeśli zaś chodzi o fabułę i akcję, to bardzo marnie, więcej po książki Padury raczej nie sięgnę.

Fajnie opisana Havana i zwyczaje Kubańczyków, klimat palonych cygar i upijania się rumem. Jeśli zaś chodzi o fabułę i akcję, to bardzo marnie, więcej po książki Padury raczej nie sięgnę.

To już drugie spotkanie z Mariem Conde i dodam,że bardzo udane.Detektyw z zacięciem filozoficznym potrafi zaczarować czytelnika i zabrać go na spacer ulicami gorącej Hawany. No i to przepiękne zdjęcie na okładce, które dodatkowo urzeka.

To już drugie spotkanie z Mariem Conde i dodam,że bardzo udane.Detektyw z zacięciem filozoficznym potrafi zaczarować czytelnika i zabrać go na spacer ulicami gorącej Hawany. No i to przepiękne zdjęcie na okładce, które dodatkowo urzeka.