Czy jestem bardzo złym człowiekiem, jeśli przyznaję się do tego, że podsłuchuję ludzi? Niesamowicie interesują mnie ich historie, szczególnie te opowiadane pełnym głosem w środkach komunikacji miejskiej lub restauracji. Zainteresowanie czyjąś prywatnością (oczywiście w ramach zdrowego rozsądku i niewtrącania się) przekłada się na moją miłość do czytania dzienników, listów i wywiadów. Choć doskonale wiem, że większość z nich to teksty skrzętnie przygotowywane do publikacji i niewiele mają wspólnego z intymnymi wyznaniami, nie przeszkadza mi to w skrytości ducha cieszyć się, że dowiem się czegoś o ukochanych autorach i postaciach. Taka guilty pleasure, jedna z wielu.

Przykładem takiego materiału przygotowanego specjalnie dla czytelników jest "Dziennik roku chrystusowego" Jacka Dehnela. Książka kupiona od razu po premierze, przeczekała jakiś czas na półce, jak to mają u mnie nawet najlepsze pozycje w zwyczaju, doczekała się swojego momentu na kwietniowym wyjeździe w góry. Oprócz Dziennika… zabrałam ze sobą kilka innych książek, ale okazało się, że ciężko było mi tak szybko i bezboleśnie przebić się przez ten gęsty tekst. Co nie oznacza, że nie było przyjemnie, o nie!

Cała recenzja dostępna pod adresem: http://wblogunadzieja.blogspot.com/2016/07/j-dehnel-dziennik-roku-chrystusowego.html

Czy jestem bardzo złym człowiekiem, jeśli przyznaję się do tego, że podsłuchuję ludzi? Niesamowicie interesują mnie ich historie, szczególnie te opowiadane pełnym głosem w środkach komunikacji miejskiej lub restauracji. Zainteresowanie czyjąś prywatnością (oczywiście w ramach zdrowego rozsądku i niewtrącania się) przekłada się na moją miłość do czytania dzienników, listów i...