Podobała mi się, bo lubię styl autora. Zupełnie szczerze - jednak mogłaby być krótsza, momentami lektura była męcząca.

Podobała mi się, bo lubię styl autora. Zupełnie szczerze - jednak mogłaby być krótsza, momentami lektura była męcząca.

Skrupulatnie zbierane szczególy, liczne dygresje, historyczne relacje, proweniencja archiwaliów...Temat fascynujący rozwleczony na 1000 stron.

Skrupulatnie zbierane szczególy, liczne dygresje, historyczne relacje, proweniencja archiwaliów...Temat fascynujący rozwleczony na 1000 stron.

Mogło być super. Niesłychanie ciekawy, "nieodkryty" jeszcze temat plus rodzinne koligacje autora z bohaterami książki. Wyszła obok ciekawych fragmentów, nudna, przegadana faktami i nieistotnymi detalami, piła. Zabrakło tej skorumpowanej, milicyjno-esbeckiej, atmosfery która musiała siłą rzeczy towarzyszyć Mętlewiczom. Kto i jak był ich patronem i "opiekunem" ze strony służb i czynników politycznych. Zabrakło jak dla mnie opisu tego co było luksusem PRL lat 60-tych. Duży plus dla autora za podjęcie fascynującego wątku świata kombinatorów w PRL. Może zaowocuje to całą serią.

Mogło być super. Niesłychanie ciekawy, "nieodkryty" jeszcze temat plus rodzinne koligacje autora z bohaterami książki. Wyszła obok ciekawych fragmentów, nudna, przegadana faktami i nieistotnymi detalami, piła. Zabrakło tej skorumpowanej, milicyjno-esbeckiej, atmosfery która musiała siłą rzeczy towarzyszyć Mętlewiczom. Kto i jak był ich patronem i "opiekunem" ze strony służb...

100 strona II tomu i powiedziałem sobie: „Basta! Ten koń już dalej nie pojedzie”. Zajechał Dehnel szkapę, oj zajechał na śmierć okrutnie. I mnie przy okazji — książki nie byłem w stanie dokończyć.

 „Łabędzie” stanowią jedną wielką lawinę nazwisk, dat, wydarzeń i dygresji, które skutecznie osłabiły moje zainteresowanie tą fascynującą w gruncie rzeczy historią. Konia z rzędem temu, kto połapie się w monstrualnej wręcz liczbie pociotków autora. Brak jakiejkolwiek relacji emocjonalnej z bohaterami a także słabo kreowane napięcie sprawiły, że praktycznie większość część książki było mi wszystko jedno. Mogliby się tam nagle reptilianie pojawić i w ogóle by mnie to nie ruszyło.

Dwa elementy w "Łabędziach" jednak zagrały: po pierwsze styl Dehnela, a po drugie genialne, acz krótkie intermezza o historii porcelany w czasach saskich. Reszta niestety o wszystkim po trochu. A jak coś jest o wszystkim, to jednocześnie jest o… wiadomo.

100 strona II tomu i powiedziałem sobie: „Basta! Ten koń już dalej nie pojedzie”. Zajechał Dehnel szkapę, oj zajechał na śmierć okrutnie. I mnie przy okazji — książki nie byłem w stanie dokończyć.

 „Łabędzie” stanowią jedną wielką lawinę nazwisk, dat, wydarzeń i dygresji, które skutecznie osłabiły moje zainteresowanie tą fascynującą w gruncie rzeczy historią. Konia z...

Jacek Dehnel stworzył niezwykle ciekawą i porywającą powieść. Brazylijscy dyplomaci przemycali tony złota. W peerelowskiej szarzyźnie niezwykle mocno to bogactwo biło po oczach. Posypały się procesy i wieloletnie wyroki więzienia. Była to opisywana w prasie szajka “złotogłowych” przemycająca złoto, dolary czy dzieła sztuki. Wielokrotnie, nawet obecnie można spotkać w artykułach lub książkach o aferach PRL-u właśnie ten wątek. Rozpisywano się o tym, jak świetnie “elity” się bawiły: zachodnie samochody, biżuteria, futra, noce upływające na hazardzie i skrytki pełne sztabek złota. A to oczywiście rozpalało wyobraźnię mieszkańców Polski Ludowej. Jednym ze skazanych był Witold Mętlewicz, krewny pisarza. Dlatego Jacek Dehnel postanowił pochylić się nad dziejami sagi Mętlewiczów, rozpisanej na ponad 100 lat.

Powieść choć bardzo opasła w swojej objętości warta czasu z nią spędzonej. Pozwala spojrzeć głębiej w ówczesne społeczeństwo mieszkające w Polce Ludowej. Druga część będąca szczegółową analizą dokumentów dotyczących poruszanego zagadnienia, bardzo mnie zafascynowała. Szczególnie, że sam autor choć spokrewniony z bohaterami zachował obiektywizm. Myślę, że warto sięgnąć po ta pozycję.

Jacek Dehnel stworzył niezwykle ciekawą i porywającą powieść. Brazylijscy dyplomaci przemycali tony złota. W peerelowskiej szarzyźnie niezwykle mocno to bogactwo biło po oczach. Posypały się procesy i wieloletnie wyroki więzienia. Była to opisywana w prasie szajka “złotogłowych” przemycająca złoto, dolary czy dzieła sztuki. Wielokrotnie, nawet obecnie można spotkać w...

Nie zmoglam. O ile wspomnienia o babci przeczytałam jednym tchem to tej książce nie dałam rady. Nie mam zwyczaju siw zamęczać do ostatniej strony, więc porzuciłam lekturę.

Nie zmoglam. O ile wspomnienia o babci przeczytałam jednym tchem to tej książce nie dałam rady. Nie mam zwyczaju siw zamęczać do ostatniej strony, więc porzuciłam lekturę.

Okładki wypełnione treścią "z meniskiem". Na tyle dużo treści, że wylewa się bokami. Gubiłem się kilkakrotnie. Czyta się niezwykle dobrze, są przypisy, widać włożoną ogromną pracę w research, reportażowe gromadzenie faktografii; chwilami stąpanie po cienkim lodzie rodzinnych relacji. Ale to wszystko wymagałoby bardzo solidnej redakcji i uporządkowania. Sporo tłumaczy posłowie Autora, którego niezwykle szanuję. Podczas lektury poczułem w pewnym momencie znużenie i musiałem książkę odłożyć, a to zdarza mi się niezwykle rzadko .

Okładki wypełnione treścią "z meniskiem". Na tyle dużo treści, że wylewa się bokami. Gubiłem się kilkakrotnie. Czyta się niezwykle dobrze, są przypisy, widać włożoną ogromną pracę w research, reportażowe gromadzenie faktografii; chwilami stąpanie po cienkim lodzie rodzinnych relacji. Ale to wszystko wymagałoby bardzo solidnej redakcji i uporządkowania. Sporo tłumaczy...

W zasadzie bardzo wiele, co można powiedzieć o tej książce, jest w jej oficjalnym opisie, co w zasadzie jest rzadkością. Pomieszanie gatunków, afera, true crime no i Dynastia.

Czego z kolei w opisie nie ma, to opowieści o tym, jak różnie wyglądają punkty widzenia w zależności od punktu siedzenia i jak płynna jest granica moralności w zależności od tego właśnie.
Nie ma również w opisie tego, że nawet czytelnik nierozmiłowany w okresie - czytaj ja - będzie w stanie połknąć to opasłe tomiszcze jednym ciągiem.
Niezapłacone przed końcem roku rachunki, naczynia walające się w zlewie, skarpetki przy łóżku, niewysłane maile w pracy - czuj się winny i odpowiedzialny, Dehnelu, bo rzeczywiście nie sposób się oderwać: czytałem w domu, w pracy w autobusie, w marszu, w zasadzie bez dłuższych przerw.

Jednocześnie gorące pozdrowienia dla tych, którzy nie czytali, a już się zdążyli przysrać do autora w opiniach, wy też w tej powieści jesteście, pod innymi personaliami, w Bajorze :P Bez urazy, Janino :P

A czy to opowieść o Łabędziach, o Bajorze, czy o Bajorze łabędzim - ocenę tego pozostawmy tym, którzy przeczytali.

Za niesamowity poziom przykuwalności uwagi i nieodklejalność od letury - 9/10

W zasadzie bardzo wiele, co można powiedzieć o tej książce, jest w jej oficjalnym opisie, co w zasadzie jest rzadkością. Pomieszanie gatunków, afera, true crime no i Dynastia.

Czego z kolei w opisie nie ma, to opowieści o tym, jak różnie wyglądają punkty widzenia w zależności od punktu siedzenia i jak płynna jest granica moralności w zależności od tego właśnie.
Nie ma...

Trudna do oceny, niezwykła książka, a właściwie dwie oddzielne książki połączone historią afery "złotogłowych". Tom I to nieco sentymentalna historia członków rodziny autora, przypominająca trochę "Lalę", chociaż nie tak sielankowa. Prowadzi nas przez wielki i postacie tak, że czasem jest ciekawie, a czasem zastanawiamy się, czy kogoś spoza rodziny może to w ogóle obchodzić. Historyczny wątek miśnieńskiej porcelany, mimo że niby spaja całość, nie do końca jednak do reszty pasuje. Tom II to zupełnie inna rzecz. Solidny, szczegółowy reportaż śledczy, wynik żmudnej analizy tysięcy stron dokumentów związanych z jedną tylko sprawą kryminalną. Dość niezwykłe jest przy tym to, że autor jest blisko spokrewniony z głównymi postaciami afery. Mimo to zachowuje obiektywizm. Kreśli przy tym niezwykle barwny obraz epoki wojny i potem PRL-u. Po raz kolejny widać talent literacki. Główny zarzut to nadmierna szczegółowość relacji i sporo powtórzeń. Książkę czytało mi się bardzo dobrze, ale i tak przeskakiwałem czasem wzrokiem całe akapity wnikające w wątki, które wydawały mi się zupełnie nieistotne. Jest tutaj wszystkiego trochę za dużo, zwłaszcza jeśli zamierzamy przeznaczyć na lekturę kilka dni. Polecam, choć zdaję sobie sprawę, jak objętość 1000 stron bardzo odstrasza.

Trudna do oceny, niezwykła książka, a właściwie dwie oddzielne książki połączone historią afery "złotogłowych". Tom I to nieco sentymentalna historia członków rodziny autora, przypominająca trochę "Lalę", chociaż nie tak sielankowa. Prowadzi nas przez wielki i postacie tak, że czasem jest ciekawie, a czasem zastanawiamy się, czy kogoś spoza rodziny może to w ogóle...

Ze wszystkich dotychczas przeczytanych książek najnowsze dwu tomowe i ponad 1000 stronicowe "dzieło" jest zdecydowanie najsłabsze. Czytając ma się wrażenie, że autor chce zbyt dużo włożyć w jedną książkę - i historię rodzinną, i zajmującą opowieść o porcelanie europejskiej, i własne refleksje oraz emocje....i powieść się wlecze. Brakuje także owej czułości jaką czuć było w "Lali".
Może gdyby autor skrócił tekst o połowę i zdecydował się o czym tak naprawdę chce napisać a nie co znalazł w IPN i archiwach byłoby ciekawiej. Nie trzeba byłoby dwóch tomów i zmęczenia czytelników nadmiarem, zbędnych i niewiele wnoszących oraz powtarzających się, szczegółów. Nie bardzo bowiem wiadomo czy napisał powieść, biografię, autobiografię, wspomnienia, eseje z historii sztuki.....co tak naprawdę chciał napisać - jak sam deklaruje w podtytule pierwszego tomy, a co jak sugeruje w drugim podtytule, znalazł a więc o istnieniu czego nie wiedział a bardzo chciał wykorzystać. Mam nadzieję, że Dehnel zamiast tracić czas na bzdury skupi się i wróci do tego co robi świetnie - czyli będzie pisać powieści (zdecydowanie krótsze)a rozmieni się na drobne swój talent.

Ze wszystkich dotychczas przeczytanych książek najnowsze dwu tomowe i ponad 1000 stronicowe "dzieło" jest zdecydowanie najsłabsze. Czytając ma się wrażenie, że autor chce zbyt dużo włożyć w jedną książkę - i historię rodzinną, i zajmującą opowieść o porcelanie europejskiej, i własne refleksje oraz emocje....i powieść się wlecze. Brakuje także owej czułości jaką czuć było w...