Książka mnie nie porwała, była zwykłym klasycznym dziennikiem, który w pewnych momentach naprawdę mnie nużył... Ciekawe spojrzenie na chorobę, ale nic poza tym. Może taka miała ta książka być - w formie dziennika - ukazanie pewnego rodzaju monotonii tych dni - nie wiem, mi osobiście niezbyt się spodobała.

Książka mnie nie porwała, była zwykłym klasycznym dziennikiem, który w pewnych momentach naprawdę mnie nużył... Ciekawe spojrzenie na chorobę, ale nic poza tym. Może taka miała ta książka być - w formie dziennika - ukazanie pewnego rodzaju monotonii tych dni - nie wiem, mi osobiście niezbyt się spodobała.

Światło mamy z nim do czynienia od samego początku. Towarzyszy nam o każdej porze dnia i nocy występując pod różnymi postaciami np. światła słonecznego, albo sztucznego pochodzącego z lamp lub ekranów. Latem szukamy jego ciepłych promieni, by nasza skóra mogła otrzymać odpowiednią dawkę witaminy D i zmienić kolor na ciemniejszy. Gdy słońce jest zbyt mocne używamy kremów z filtrem i okularów, by chronić skórę przed oparzeniem słonecznym. Rzadko kto zastanawia się co, by było gdyby choćby najmniejszy promień szkodził jego skórze, a ciało reagowało bolesnym pieczeniem choćby na zwykły kontakt z monitorem komputera. Wtedy jedyną rozsądną rzeczą byłoby coraz mocniejsze chowanie się w mrok.
Anna Lyndsey przez wiele lat pracuje w służbie publicznej, mieszka w Londynie i wiedzie poukładane samowystarczalne życie. Często spędza czas poza domem spotykając się z przyjaciółmi i jeżdżąc na wycieczki. Na jednej z nich poznaje Pete'a z którym zaczyna nawiązywać bliższą znajomość. Pewnego dnia w pracy spędzając kolejną godzinę przed komputerem zaczyna odczuwać silne pieczenie twarzy, w ciągu kolejnych kilku dni sytuacja się powtarza. Lyndsey zmuszona jest jest do wzięcia urlopu póki jej stan nie wróci do normy. Sytuacja jednak nie poprawia się, kobieta zmuszona jest do przebywania w zaciemnionych pomieszczeniach przez wiele godzin w ciągu dnia.
Anna odbywa wiele konsultacji lekarskich, na jednej z nich dowiaduje się, że cierpi na łojotokowe zapalenie skóry nadwrażliwością na światło. Gdy problem dotyczy tylko twarzy Anna radzi sobie z nim zakładając okulary, kapelusze z szerokim rondem i apaszki przesłaniające twarz.
To wszystko wystarcza jedynie na jakiś czas. Z każdym rokiem bowiem sytuacja się pogarsza, a nadwrażliwość na światło robi się coraz większa. Kobieta może opuszczać dom jedynie po zmroku szczelnie okrywając swoje ciało. Jej dom przesłania ciemność szczególnie pokój w którym zmuszona jest spędzać coraz więcej czasu, bowiem nadwrażliwość z twarzy przenosi się na resztę ciała. Anna chodząc po domu w ciemności ma na sobie po kilka warstw ubrań, ponieważ nawet najdrobniejsze promienie słońca powodują u niej bolesne pieczenie ciała. Lyndsey opisuje swoją codzienną walkę o powrót do normalnego życia. Na własną rękę testuje na sobie wiele terapii, gdyż lekarze nie umieją zlikwidować objawów choroby, a jedynie czasami chwilowo łagodzą jej przebieg. Bywa, że kobieta przez całe dnie nie opuszcza pokoju, ma to miejsce szczególnie w okresie letnim. Musi sobie wtedy wynajdywać różne zajęcia najczęściej słucha audiobooków. Zdarza jej się myśleć o samobójstwie. Przez lata walki z chorobą Anna Lyndsey miewa również...
https://naticzyta.blogspot.com/2019/08/dziewczyna-w-ciemnosci.html

Światło mamy z nim do czynienia od samego początku. Towarzyszy nam o każdej porze dnia i nocy występując pod różnymi postaciami np. światła słonecznego, albo sztucznego pochodzącego z lamp lub ekranów. Latem szukamy jego ciepłych promieni, by nasza skóra mogła otrzymać odpowiednią dawkę witaminy D i zmienić kolor na ciemniejszy. Gdy słońce jest zbyt mocne używamy kremów z...

"Dziewczyna w ciemności" to ciekawa książka o życiu z niewyobrażalnie przerażającą chorobą. Nie wiem co bym zrobiła na miejscu naszej bohaterki. Bardzo podziwiałam ją za siłę, odwagę oraz pogodę ducha. Ja pewnie miałabym ciężką depresję przez ciemność, która ją otaczała mimo tego, że paradoksalnie ją chroniła. Co zabawne - myślałam, że zakończenie będzie jakieś WOW. Bohaterka umrze lub obudzi się, a cała opowieść okaże się jedynie snem. Nic takiego się nie stało. Jestem ciut rozczarowana. Jednak! Słowa na zakończenie: "Nie sposób powiedzieć, jak otaczający cię ludzię postąpią gdy zapadniesz na przewleklą chorobę dopóki to się nie stanie. Przyjaciele, o których sądziłeś, że są niezawodni, będą się od ciebie odwracać, zakłopotani, zniesmaczeni. Inni natomiast niekiedy zupełnie nieoczekiwane osoby, bedą uparcie podtrzymywać cien a duchu i towarzyszyć Ci wspaniale przez wiele lat." są tak bardzo prawdziwe, że aż czuje je pod skórą. Mimo braku efektu wow na zakończenie, te dwa zdania okazały się idealnym dopełnieniem powieści. :)

"Dziewczyna w ciemności" to ciekawa książka o życiu z niewyobrażalnie przerażającą chorobą. Nie wiem co bym zrobiła na miejscu naszej bohaterki. Bardzo podziwiałam ją za siłę, odwagę oraz pogodę ducha. Ja pewnie miałabym ciężką depresję przez ciemność, która ją otaczała mimo tego, że paradoksalnie ją chroniła. Co zabawne - myślałam, że zakończenie będzie jakieś WOW....

Ta książka to mieszanina naprawdę interesujących rozdziałów o rozwoju choroby autorki, jej życiu codziennym i przemyśleniach z nudnymi i nic nie wnoszącymi retrospekcjami. Być może Anna Lindsay chciała pokazać, jak zwyczajne było jej życie przed ujawnieniem się nadwrażliwości na światło, ale po pewnym czasie staje się to tak nudne, że pobieżnie przebiegałam wzrokiem po niektórych fragmentach.

Ta książka to mieszanina naprawdę interesujących rozdziałów o rozwoju choroby autorki, jej życiu codziennym i przemyśleniach z nudnymi i nic nie wnoszącymi retrospekcjami. Być może Anna Lindsay chciała pokazać, jak zwyczajne było jej życie przed ujawnieniem się nadwrażliwości na światło, ale po pewnym czasie staje się to tak nudne, że pobieżnie przebiegałam wzrokiem po...

Piękna sprawa. Dziwna choroba autorki to coś niewyobrażalnego - alergia na światło. Przypadłość ta odcina ją od zwykłego życia i jak w tytule każe żyć w ciemności.
Bez upiększeń, ale i bez dramatyzmu. Autroka to narratorka w jednym, wierzę jej, trzymam za nią kciuki, siedzę z nią w ciemnym pokoju, w którym nawet nie da się czytać, lubię ją i jej benedyktyńską cierpliwość, ona staje się moją przyjaciółką.

Piękna sprawa. Dziwna choroba autorki to coś niewyobrażalnego - alergia na światło. Przypadłość ta odcina ją od zwykłego życia i jak w tytule każe żyć w ciemności.
Bez upiększeń, ale i bez dramatyzmu. Autroka to narratorka w jednym, wierzę jej, trzymam za nią kciuki, siedzę z nią w ciemnym pokoju, w którym nawet nie da się czytać, lubię ją i jej benedyktyńską cierpliwość,...

Wzruszająca książka oparta na życiu silnej, dojrzałej kobiety cierpiącej na chorobę uniemożliwiająca jej funkcjonowaniem poza (jak to nazywa) swoim legowiskiem.

Jest wiele drobnostek jakie można by zarzucić. Jednak ja ubóstwiam sposób w jaki autorka opisała swoje życiowe bolączki. Posiada cudny dar do przedstawiania chwili. Ponadto udowadnia swoją kreatywność pokazując (w niecodziennej formie) sposoby na zabicie nudy.
Lecz tytułową dziewczyną autorka nie jest-po studiach, stała praca, mężczyzna. I nagle tak ustabilizowane życie zamiera.

Umieszczenie tej historii w cyklu Prawdziwa miłość było sporym błędem. Nie zaliczam opisu rzadkiego schorzenia do typu love story. Owszem pogoń za zwieńczeniem związku z Petem może być uznawana za element romantyczny, ale podejrzewam że gdyby autorka wzięła ślub bez komplikacji jakie nastąpiły, o tym że zostali pełnoprawnie małżeństwem czytelnik dowiedziałby się w jednym krótkim zdaniu.

Cały czas w książce brakowało mi precyzyjnych etapów, ponieważ wciąż otrzymujemy informacje bardzo gwałtowne. Na nieszczęście są one zawarte na samym końcu. Szalę na korzyść autorki przeważa fakt umieszczenia opisu kiedy co się wydarzyło.

Wzruszająca książka oparta na życiu silnej, dojrzałej kobiety cierpiącej na chorobę uniemożliwiająca jej funkcjonowaniem poza (jak to nazywa) swoim legowiskiem.

Jest wiele drobnostek jakie można by zarzucić. Jednak ja ubóstwiam sposób w jaki autorka opisała swoje życiowe bolączki. Posiada cudny dar do przedstawiania chwili. Ponadto udowadnia swoją kreatywność pokazując (w...

Jest to opowieść kobiety - Anny, która ma uporządkowane życie: kochającego partnera, dobrą pracę w Londynie, kredyt na mieszkanie... To spokojne życie zostaje zaburzone, gdy pewnego dnia, siedząc w pracy przed komputerem, zaczyna odczuwać silne pieczenie twarzy, później stopniowo objawy obejmują całe ciało. Okazuje się, że jest to początek rzadkiej choroby - zupełnej nietolerancji na wszelkie źródła światła.
Czy z taką chorobą można w miarę normalnie żyć?
Polecam.

Jest to opowieść kobiety - Anny, która ma uporządkowane życie: kochającego partnera, dobrą pracę w Londynie, kredyt na mieszkanie... To spokojne życie zostaje zaburzone, gdy pewnego dnia, siedząc w pracy przed komputerem, zaczyna odczuwać silne pieczenie twarzy, później stopniowo objawy obejmują całe ciało. Okazuje się, że jest to początek rzadkiej choroby - zupełnej...

Nietuzinkowa opowieść o kobiecie, która miała normalne życie, pracę, oddanego narzeczonego Pete'a, przyjaciół, a w pewnym momencie zaczęła cierpieć na nadwrażliwość na światło, które wręcz spalało jej skórę. Niczym wampirzyca musi odseparować się od świata w ciemnym pokoju. Całe życie musi przedefiniować.

Jej historia uderza w malkontentów, którzy nie potrafią odnaleźć radości życia. Na przekór swojej chorobie, złym rokowaniom Anna postanawia czerpać ż życia garściami. Słucha audiobooków, muzyki, surfuje po internecie, ale czuje się klaustrofobicznie. Prowadzi dziennik choroby, a w niem zawiera wnikliwe obserwacje o naturze człowieka, ograniczeń, zaczyna eksperymentować z dostępnym terapiami czy to medycyny naturalnej, czy to konwencjonalnej.
Myśli oryginalne, humorystyczne akcenty, widać, że jest osobą inteligentną, którą stymulują różne gry towarzyskie. Na szczęście ma wsparcie rodziny.
Przedstawia różne sposoby, jak radzić sobie z nudą i ograniczeniami.
Stopniowo następuje poprawa, remisja podczas której jedzie poobserwować przyrodę do kwietnego ogrodu. Niestety te ulotne chwile beztroski i wolności mają swoją cenę.

Opowieść błyskotliwa, oryginalna fabuła, niesamowity ładunek emocjonalny. Co zrobisz w wypadku nagłej, uporczywej, źle rokującej choroby? Z jakimi problemami psychicznymi musielibyśmy się zmierzyć? Jak osiągnąć takie opanowanie, wytrenowanie umysłu co Anne Lyndsay?
Dość zaskakująca lektura, umiejętnie podtrzymująca napięcie.

Nietuzinkowa opowieść o kobiecie, która miała normalne życie, pracę, oddanego narzeczonego Pete'a, przyjaciół, a w pewnym momencie zaczęła cierpieć na nadwrażliwość na światło, które wręcz spalało jej skórę. Niczym wampirzyca musi odseparować się od świata w ciemnym pokoju. Całe życie musi przedefiniować.

Jej historia uderza w malkontentów, którzy nie potrafią odnaleźć...

Młoda, piękna, wykształcona, szczęśliwie zakochana kobieta, posiadająca dobrze płatną pracę i przyjaciół pewnego dnia odkrywa, że źle reaguje na światło. Z czasem okazuje się, że nawet najmniejszy kontakt z jakimkolwiek źródłem światła sprawia jej ogromny dyskomfort i ból, dlatego zamyka się w pokoju, w którym okna i drzwi są szczelnie zamknięte i zasłonięte, aby żaden, nawet najmniejszy promyczek słońca i światła księżyca nie wpadł do środka. Anna uczy się życia na nowo, bez wizji...wszystkie przedmioty codziennego użytku, można by tutaj wymieniać w nieskończoność, schodzą na dalszy plan. Kobieta żyje z dnia na dzień, a przynajmniej stara się. Wypełnia kolejne godziny spędzone w ciemności na słuchaniu audiobooków, audycji radiowych, grach bądź rozmowach z bliskimi, na których może liczyć. Narzeczony, matka i brat pomagają jej jak tylko mogą.
Bardzo fajnie napisany pamiętnik, który pozwala nam zrozumieć, że można żyć bez codziennych dóbr w postaci telewizora, komputera, smartfona i tym podobnych urządzeń, ale jet to też opowieść o kobiecie, która z dnia na dzień straciła wszystko i zyskała coś zupełnie nowego.

Młoda, piękna, wykształcona, szczęśliwie zakochana kobieta, posiadająca dobrze płatną pracę i przyjaciół pewnego dnia odkrywa, że źle reaguje na światło. Z czasem okazuje się, że nawet najmniejszy kontakt z jakimkolwiek źródłem światła sprawia jej ogromny dyskomfort i ból, dlatego zamyka się w pokoju, w którym okna i drzwi są szczelnie zamknięte i zasłonięte, aby żaden,...

bardziejlubieksiazki.pl

Anna Lyndsey to pseudonim kobiety, która napisała ten pamiętnik. Bo Dziewczyna w ciemności to pamiętnik kobiety, która cierpi na nietypowe, tajemnicze schorzenie – jej ciało nie toleruje absolutnie żadnego światła. Nie na słońce. Nie na sztuczne światło. Na światło w ogóle. Jakiekolwiek światło, nawet najmniejsze! Jesteście w stanie sobie to wyobrazić? Nietypowe, bo choroba zaczęła się nagle, od delikatnych objawów (pieczenie twarzy od światła monitora),przechodziła do stanów w których jedynym ratunkiem było przebywanie w całkowicie zaciemnionym pokoju, cofała się na tyle, że Anna mogła wyjść wieczorem z domu. Tajemnicza, bo nikt tak naprawdę nie powiedział jej, na co choruje. Nikt nie zaproponował leczenia, nikt nie umiał pomóc, nawet dla lekarzy Anna jawiła się albo jak hipochondryczka, która przesadza, albo jak dziwny medyczny przypadek, który jest tak dziwny, że nie ma prawa istnieć.

Po pierwsze – Dziewczyna w ciemności jest dobrze napisana. Pamiętniki mają to do siebie, że bardzo często nie da się ich czytać, mimo że autor ma ciekawe rzeczy do powiedzenia. Tutaj nie ma tego problemu.To książka bardzo szczera, która wpuści nas do takiego świata, jakiego nie znamy i nie chcielibyśmy poznać. Ale musimy mieć świadomość jego istnienia. Wspomnienia Anny wzbudzą w Was wiele uczuć – przez zdziwienie, współczucie, po ulgę.

Dziewczyna w ciemności jest dokładnie taka jak lubię – opowiada o niezwykłym człowieku, ale nie znajdę tam ani ckliwości, ani sentymentalnego rozmamłania. To książka, która pozwoli Wam spojrzeć na siebie i swoje życie z innej perspektywy, może je trochę przewartościować, skupić się na innych rzeczach, zwolnić, dostrzec coś więcej niż pracę (dopiszcie tu coś dla siebie).

bardziejlubieksiazki.pl

Anna Lyndsey to pseudonim kobiety, która napisała ten pamiętnik. Bo Dziewczyna w ciemności to pamiętnik kobiety, która cierpi na nietypowe, tajemnicze schorzenie – jej ciało nie toleruje absolutnie żadnego światła. Nie na słońce. Nie na sztuczne światło. Na światło w ogóle. Jakiekolwiek światło, nawet najmniejsze! Jesteście w stanie sobie to...