Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy trafiła przypadkowo w moje ręce, poczułam podekscytowanie, tym bardziej, że nigdy wcześniej nie zwróciłam na nią uwagi. Niestety, zawiodłam się. Od początku styl autorki niespecjalnie przypadł mi do gustu. Pierwsza część, napisana jakoś tak lekko i nudnawo, jakby piszący nie końca znał prawdziwą, straszną historię. Jak dla mnie nic odkrywczego, życie nastolatka przed maturą, zainteresowanego bronią i nożami, który jest nierozumiany przez otoczenie i gdzieś w to wszystko wpleciony jest wątek napadania na niewinne kobiety. Czytając, miałam wrażenie, jakbym cofnęła się do czasów szkolnych i czytała obowiązkową, choć lekką lekturę. Dopiero końcowe rozdziały, gdzie sprawa wychodzi na jaw, stały się lekko mroczne, ale też bez przesady. Mnie nie wbiło w fotel, włosy nie zjeżyły mi się na głowie, a spodziewałam się czegoś innego po przeczytaniu opisu na okładce oraz życiorysu Karola Kota, który niewątpliwie był wyrafinowanym i przerażającym mordercą, a został przedstawiony jako zagubiony chłopiec, zabijający ot tak sobie. Powieść tylko inspirowana faktami, więc może nie powinnam za wiele oczekiwać? Dla mnie nijaka, słaba, niczym się nie wyróżniła.