Historię panowania rodu Yorków znam. Przeczytałam biografię Ryszarda III, ale to głównie dzięki Philippie Gregory poznałam ten burzliwy okres. Autorka ta opowiedziała dzieje Wojny Dwóch Róż z perspektywy kobiet, natomiast Sharon Kay Penman pokazała ją z punktu widzenia mężczyzn, co było odświeżające i przyciągające (trzeba powiedzieć, że niewiele jest momentów, w których na kartach tej powieści pojawiają się kobiety). Oczywiście wiedziałam, co się wydarzy, a mimo to „Słońce w Chwale” trzymało mnie stale w napięciu. Doceniam to, że autorka dogłębnie przyjrzała się trzem braciom York i nakreśliła ich barwne, różniące się od siebie portrety i ukazała relacje jakie ich łączyły. Napis na okładce głosi, że jest to powieść o Ryszardzie III. Zgadzam się, że można go nazwać głównym bohaterem, ale jednocześnie należy zaznaczyć, że historię tę poznajemy z wielu punktów widzenia.

Autorka starała się ukazać inny portret Ryszarda, którego historia mocno oczerniła. Niektórzy mogą stwierdzić, że jest to próba wybielenia, bo ciężko dopatrzeć się w nim cech negatywnych. Nie odniosłam takiego wrażenia, podobało mi się za to, że Penman nadała Ryszardowi ludzką, normalną twarz i ciekawą osobowość, bo dzięki temu przyjemnie było po raz kolejny śledzić jego losy, a książka naprawdę mnie wciągnęła.

Mam sentyment do tej historii; lubię króla Edwarda, lubię Ryszarda, podziwiam Elżbietę Woodville i darzę wielką sympatią Annę Neville. Być może dlatego książkę czytało mi się z tak wielką przyjemnością i radością. Już mam przed sobą tom drugi i ciekawa jestem, czy postać Ryszarda jakoś ewoluuje. Ze swojej strony gorąco polecam.

Historię panowania rodu Yorków znam. Przeczytałam biografię Ryszarda III, ale to głównie dzięki Philippie Gregory poznałam ten burzliwy okres. Autorka ta opowiedziała dzieje Wojny Dwóch Róż z perspektywy kobiet, natomiast Sharon Kay Penman pokazała ją z punktu widzenia mężczyzn, co było odświeżające i przyciągające (trzeba powiedzieć, że niewiele jest momentów, w których na...