Przyznam, że sięgnęłam po tę książkę z pewnym wahaniem – bo „Lionheart”, pierwsza część opowieści o Ryszardzie Lwie Serce, jakoś nie wzbudziła mojego entuzjazmu (choć po „drugim czytaniu” mój stosunek do tego dzieła stał się nieco bardziej przychylny).
Wahanie okazało się niepotrzebne.
W pierwszej części zostawiliśmy Ryszarda wyruszającego w drogę powrotną do ojczyzny, z zamiarem ukrócenia knowań młodszego brata Jana i francuskiego króla Filipa, zamierzających pozbawić go korony. Gdy po burzliwej, obfitującej w trudności przeprawie morskiej wreszcie dociera do Europy, wydaje się, że najgorsze już za nim. Nic bardziej mylnego. Najpierw okazuje się, że nie ma gdzie wylądować (bo wszystkie porty znajdują się we władaniu jego wrogów),a gdy już znajduje się na stałym lądzie, to musi się ukrywać, bo w każdej chwili grozi mu pojmanie. Nie jest jednak łatwo podróżować w przebraniu, gdy jest się sławnym Lwim Sercem. Kamuflaż nie zdaje się na nic – angielski król dostaje się w ręce swoich największych wrogów i trafia do niewoli. I ta część, opisująca jego dramatyczne przejścia jako więźnia najpierw austriackiego księcia Leopolda, a potem cesarza Henryka Hohenstaufa, to najlepszy fragment książki. Gdy gigantyczny okup zostaje wreszcie zapłacony, wszystko wraca na stare tory i znowu mamy dawnego Ryszarda – skupionego na sobie, chełpliwego, przekonanego o swojej wyjątkowości (choć dręczonego nocnymi koszmarami),nie umiejącego przyznać się do błędów, ziejącego żądzą zemsty na Filipie i po dawnemu lekkomyślnego – co w końcu staje się przyczyną jego ostatecznej zguby.
Jak zawsze, w przypadku pani Penman, podziw budzi solidna podbudowa historyczna oraz mistrzostwo, z jakim przetwarza ona suche historyczne fakty i strzępy kronikarskich zapisków w żywe, pełnokrwiste postacie, budzące sympatię, współczucie, albo niechęć, ale z pewnością nie pozostawiające czytelnika obojętnym i sceny tak plastyczne, że mamy wrażenie, jakbyśmy sami uczestniczyli w opisywanych wydarzeniach.
Autorka deklaruje, że ta książka to „pożegnanie z Andegawenami”. Jeśli tak, to pożegnanie wypadło całkiem udanie. Ja jednak nie mogę oprzeć się nadziei, że pani Penman, po planowanej teraz wyprawie do czasów królestwa Outremer, wróci jednak na Stary Kontynent i zaserwuje nam jeszcze jakąś pasjonującą opowieść z angielskiej historii – materiału z pewnością jej nie zabraknie.

Przyznam, że sięgnęłam po tę książkę z pewnym wahaniem – bo „Lionheart”, pierwsza część opowieści o Ryszardzie Lwie Serce, jakoś nie wzbudziła mojego entuzjazmu (choć po „drugim czytaniu” mój stosunek do tego dzieła stał się nieco bardziej przychylny).
Wahanie okazało się niepotrzebne.
W pierwszej części zostawiliśmy Ryszarda wyruszającego w drogę powrotną do ojczyzny, z...