„Zazwyczaj Nagrodę Bookera otrzymują bardzo dobre książki, ale w tym roku wyróżniliśmy arcydzieło” – mówi A.C. Grayling, cytowany na okładce „Ścieżek Północy” przewodniczący bookeroweskiego jury w 2014 r. A.C. to zapewne skrót od Absolutny Cymbał, bo powieść Flanagana to ten rzadki rodzaj „literatury obozowej”, którą można czytać chyba tylko dla beki. Pomysły autora na opisanie okrutnego losu jeńców wojennych podczas budowy Kolei Śmierci w Birmie kończą się na „sraniu pod siebie”, „kałużach szczyn i gówna”, „błocku i gównie” oraz odbytach „wystających spomiędzy pośladków jak węzeł brudnej liny”. Na więcej wyobraźni nie starcza. Do tego dochodzi ckliwa historia miłosna, sylwetki psychologiczne japońskich oprawców sprowadzone do haiku, trochę klisz o żołnierskim braterstwie i heroiczny główny bohater, który wciąż powtarza sobie, że nie jest heroiczny, dzięki czemu czytelnik może jeszcze wyżej cenić jego heroizm. Czekam na hollywoodzką adaptację, niewątpliwie ktoś już nad nią pracuje.

„Zazwyczaj Nagrodę Bookera otrzymują bardzo dobre książki, ale w tym roku wyróżniliśmy arcydzieło” – mówi A.C. Grayling, cytowany na okładce „Ścieżek Północy” przewodniczący bookeroweskiego jury w 2014 r. A.C. to zapewne skrót od Absolutny Cymbał, bo powieść Flanagana to ten rzadki rodzaj „literatury obozowej”, którą można czytać chyba tylko dla beki. Pomysły autora na...