"Odczuwanie więzi z drugim człowiekiem to jak nawiązanie kontaktu z inną galaktyką - nie sposób wytłumaczyć, dlaczego się udało."

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Po "Próżnej" tak naprawdę nie wiedziałam czego się spodziewać. Myślałam że dostanę kolejną typową kobiecą powieść obyczajową, ale tu zostałam kompletnie zaskoczona. Zaskoczył mnie zarówno styl autorki, jak i sama treść.

Rozpoczynając czytanie "Próżnej" zastanawiałam się nad tytułem, jakie ma on znaczenie. Przy pierwszych stronach nawiązywał jedynie do nazwy ulicy zlokalizowanej blisko miejsca pracy bohaterek, ale ku mojemu zaskoczeniu, im dalej w fabułę, tym zyskiwał nowe, głębsze znaczenie. Słowo "próżna" ma tu bardzo wymowny charakter. Odnosi się bowiem do stylu życia bohaterów tej książki, do ich egoizmu, do zapatrzenia w swoje "ja".

Akcja osadzona została w polskiej rzeczywistości. Widzimy tu samo życie, realia takimi, jakie są. Autorka nie stara się upiększać niczego na siłę, nie koloryzuje, nie idealizuje, pokazuje wszystko, tak, jak jest.

Niezwykle ciekawym wątkiem okazał się problem współczesnych kobiet, a mianowicie wybór: kariera czy rodzina. Sylwia Zientek nakreśla nam priorytety, jakimi zwykliśmy się kierować. Bo goniąc za pieniędzmi i sukcesem, gdzieś po drodze gubimy własną tożsamość, zatracamy siebie oraz wszystko to, co powinno być dla nas najważniejsze. Mamy tu również temat wierności małżeńskiej, dążenie do realizacji zamierzonych celów, znaczenie rodziny, niespełnioną miłość, siłę przyjaźni. Uświadamia nam to, jaki wpływ mają niedomówienia i nieporozumienia na życie, jak może to zaważyć na naszej przyszłości. Wszystko to przedstawione jest z różnych perspektyw. Jest więc okazja, aby dokładnie poznać portrety psychologiczne bohaterów, ich przemyślenia, różne punkty widzenia na daną sprawę. I trzeba powiedzieć, że postaci są prawdziwi, wyraziści. Tu każdy z nas znajdzie swoje odbicie w którymś z bohaterów.

"W chwili zwątpienia patrzysz w oczy swojego dziecka i wiesz, że Bóg istnieje."

Autorka serwuje nam wiele wartościowych kwestii odnoszących się do literatury i sztuki, charakteru Warszawy oraz Paryża (gdzie widać u autorki fascynację tym miastem).

Książka pełna jest retrospekcji, mamy ciągły przeskok z postaci do postaci, że niejednokrotnie można się pogubić. Tak więc trzeba się dość mocno skupić. Dialogów jest niewiele, ale to w niczym nie przeszkadza. Mamy za to dużą ilość detali, szczegółów, jak chociażby w ubiorze bohaterów, w opisie realistycznych czy klimatycznych miejsc. Ci, którzy szukają w tej powieści mknącej akcji, mogą być zawiedzeni. Ale za to ci, którzy oczekują lektury refleksyjnej, płynącej swoim nurtem, która zmusi do pewnych przemyśleń, będą usatysfakcjonowani.

Po lekturze tej powieści mogę powiedzieć, że dostałam wspaniały przekrój postaw jaki występuje w społeczeństwie. A kryzys wartości, jaki nas dopada - zawsze przecież można coś zmienić w naszym życiu.

"Odczuwanie więzi z drugim człowiekiem to jak nawiązanie kontaktu z inną galaktyką - nie sposób wytłumaczyć, dlaczego się udało."

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Po "Próżnej" tak naprawdę nie wiedziałam czego się spodziewać. Myślałam że dostanę kolejną typową kobiecą powieść obyczajową, ale tu zostałam kompletnie zaskoczona. Zaskoczył mnie zarówno styl...