Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Nowe życie” to idealna lektura na jesienne dni i wieczory. Gdy za oknem chłodno i nijako, dobrze przenieść się na słoneczną Majorkę i towarzyszyć bohaterkom w ich perypetiach. Łucja to dojrzała kobieta, która trzy lata po śmierci męża wciąż próbuje dojść ze sobą do ładu. Jej małżeństwo nie było szczęśliwe, więc wydawać by się mogło, że kobieta powinna otrząsnąć się i zacząć żyć własnym życiem, zwłaszcza że w przeszłości rzadko mogła decydować o sobie. Tak się jednak nie dzieje. Swoistym oczyszczeniem i zmierzeniem się z demonami ma być samotna podróż na Majorkę. To tam Łucja spędzała z mężem wakacje. Miejsce fascynowało ja swoją urodą, jednak budzi także niechciane wspomnienia. Podczas pobytu na wyspie Łucja poznaje dużo starszą od siebie Cecylię. To Polka, która przed laty wyszła za mąż za owdowiałego Żyda zmagającego się z niełatwą przeszłością swojej rodziny. „W pakiecie” z mężem Cecylia dostała małą pasierbicę, która – już jako dorosła osoba – wyjątkowo boleśnie daje się jej we znaki. Co łączy te dwie kobiety? To pytanie, które intryguje czytelnika od pierwszego spotkania bohaterek. Śledzenie ich losów, a dzięki retrospekcjom – także przeszłości, jest naprawdę fascynujące. Autorka stopniowo odkrywa przed czytelnikiem prawdę o Łucji i Cecylii, ale też z chirurgiczną precyzją dozuje napięcie. „Nowe życie” to powieść angażująca odbiorcę emocjonalnie. Trudno nie przeżywać wraz z bohaterkami ich blasków i cieni, nie kibicować, nie martwić się, nawet jeśli ma się pełną świadomość, że to postacie fikcyjne. Powieść Iwony Żytkowiak jest dojrzałą prozą – pod każdym względem. Kreacje postaci są przekonujące; zapadają w pamięć i dotyczy to także postaci drugoplanowych. Nie ma tu miejsca na banalne rozwiązania. Perypetie bohaterek (i bohaterów, bo przecież są tu także mężczyźni) okazują się skomplikowane, wymagają od nich podejmowania trudnych decyzji, głębokich przemyśleń, zmagania się z dylematami. Nie jest to niepoprawna optymistycznie proza, w której główna bohaterka nagle – jak pod wpływem czarodziejskiej różdżki – otrząsa się z życiowej traumy i zaczyna kroczyć nową drogą uśmiechnięta, szczęśliwa i rozpromieniona. Takich cukierkowych rozwiązań nie znoszę i dlatego cenię twórczość autorki. Głębia psychologiczna jej postaci jest na pewno jednym z największych atutów, także ostatniej powieści. Całość napisana jest ujmującym, plastycznym stylem. Niektórzy mówią o tym „ładna polszczyzna”, ale ja nie lubię tego określenia. Iwona Żytkowiak pisze polszczyzną dopracowaną, zwracającą uwagę, przykuwającą opisami (nieraz zaledwie kilkoma zdaniami, które charakteryzują postać i jej przeżycia). Nie jest to jednak język barokowy. Jego siła tkwi w umiejętności połączenia prostoty i głębi. Niewątpliwym plusem jest też klimat „Nowego życia” – i ten dosłowny, pełen lokalnych smaczków związanych z Majorką, i ten uczuciowy, który sprawia, że postacie stają się nam bliskie, nawet jeśli różnią się od nas. Polecam z czystym sumieniem. I czekam niecierpliwie na kolejną powieść autorki.