Zmęczyła mnie ta książka. Nie ma tu konkretnej fabuły, poznajemy dwie bohaterki, których przyjaźń zaczyna się w prawniczym świecie- obie próbują zrobić karierę w renomowanej kancelarii. Jedna z nich, Penelopa, jest nimfomanką, która szuka coraz to nowych wrażeń, po pewnym czasie porzuca kancelarię na rzecz własnej działalności w branży nieruchomości, na koniec zaś odnajduje się jako matka. Druga, Diana, jest młodą mężatką fantazjującą o koledze z pracy. Robi karierę, po części przez łóżko przełożonego, zgadzając się na romans, na który w gruncie rzeczy nie ma ochoty. Jest kiepską żoną i matką, dąży sama nie wie do czego, nie wie, czego chce.
Autorka przeplata filozoficzne rozważania i zachwyty nad sztuką ze scenami wyuzdanego seksu, przeskakuje też w czasie, co wprowadza chaos i sprawia, że książka jest dziwna w odbiorze. Nie umiałam się w nią wciągnąć, była dla mnie ciekawa tylko momentami. Przeczytałam ją do końca tylko dlatego, że nie lubię zostawiać niedokończonych lektur.

Zmęczyła mnie ta książka. Nie ma tu konkretnej fabuły, poznajemy dwie bohaterki, których przyjaźń zaczyna się w prawniczym świecie- obie próbują zrobić karierę w renomowanej kancelarii. Jedna z nich, Penelopa, jest nimfomanką, która szuka coraz to nowych wrażeń, po pewnym czasie porzuca kancelarię na rzecz własnej działalności w branży nieruchomości, na koniec zaś odnajduje...

Średnio mi się podobała ta książka,nie porwała mnie i nie wciągnęła.

Średnio mi się podobała ta książka,nie porwała mnie i nie wciągnęła.

Błagam...
Przeczytałam tylko dlatego, że umówiliśmy się ze znajomymi, że ją przeczytamy.
Naszpikowana pseudoartystycznymi wypowiedziami.

Jestem prawnikiem i mogę zapewnić, że życie prawnika (przynajmniej takiego normalnego) tak nie wygląda.

Nie podobała mi się. Pełno rozważań nad "miałkością życia" i innych melodramatycznych wypowiedzi.
Główna bohaterka nie ma kręgosłupa moralnego i nie potrafi się zdecydować czego chce.

Błagam...
Przeczytałam tylko dlatego, że umówiliśmy się ze znajomymi, że ją przeczytamy.
Naszpikowana pseudoartystycznymi wypowiedziami.

Jestem prawnikiem i mogę zapewnić, że życie prawnika (przynajmniej takiego normalnego) tak nie wygląda.

Nie podobała mi się. Pełno rozważań nad "miałkością życia" i innych melodramatycznych wypowiedzi.
Główna bohaterka nie ma...

Ta książka to tęsknota za prostym życiem, chęcią wypisania się z wyścigu szczurów i pokazaniem, że gonienie za materialną stroną życia nie ma wiele sensu. Rozumiem zamysł, ale wykonanie bardzo, bardzo średnie.

Ta książka to tęsknota za prostym życiem, chęcią wypisania się z wyścigu szczurów i pokazaniem, że gonienie za materialną stroną życia nie ma wiele sensu. Rozumiem zamysł, ale wykonanie bardzo, bardzo średnie.

Ogromne rozczarowanie! Zachęcona opiniami na portalu, nie mogłam się doczekać tej powieści. Niestety, nie spełniła moich oczekiwań. Dobrnęłam do końca, ale po kilku poważnych zamiarach jej odłożenia na dobre. Czytając cały czas miałam wrażenie, że jest to powieść dla nastolatków a nie dla dorosłych. Bardzo prosty język, wręcz za prosty jak na zapowiadającą się poważnie powieść. Banalne, łatwe do przewidzenia sytuacje. Charakterystyka postaci wymuszona, nienaturalna. Dużo powtórzeń, te same rzeczy opowiedziane innymi słowami pokazują, że autorka nie miała pomysłu na budowanie postaci. Miałam wrażenie, że na siłę stara się pomieszać style - trochę powieści erotycznej rodem z Greya (sporo wulgarnych wstawek, które jednak nie podgrzały atmosfery powieści),trochę powieści psychologicznej. Wyszło miałko.

Ogromne rozczarowanie! Zachęcona opiniami na portalu, nie mogłam się doczekać tej powieści. Niestety, nie spełniła moich oczekiwań. Dobrnęłam do końca, ale po kilku poważnych zamiarach jej odłożenia na dobre. Czytając cały czas miałam wrażenie, że jest to powieść dla nastolatków a nie dla dorosłych. Bardzo prosty język, wręcz za prosty jak na zapowiadającą się poważnie...

Rozczarowanie tym większe, że zachwycałam się jej "Podróżną w stronę czerwieni" i tak łasa byłam na następną lekturę tej autorki. Powieść jest tak źle napisana, że czułam się zażenowana podczas lektury. Tylko ja widzę te mankamenty? Tę niespójność akcji, przegadanie wielu wątków (które redaktor Muzy powinien po prostu wywalić) i przekarmienie czytelnika? Tylko ja dostrzegam, jak autorka męczyła się, budując główną postać? Ciekawe przesłanie powieści zatonęło pod złą formą książki. Niestety.

Najwidoczniej miałam zbyt duże oczekiwania. Szkoda wielka, choć wierzę, że autorka się rozwija - "Podróż w stronę czerwieni" jest kolejnym tytułem po "Próżnej" i już znacznie lepszym. A teraz na rynku pojawił się następny i liczę, że autorka utrzymuje tendencję wzrostową. Wierzę, że rozwija swój warsztat, wyciąga wnioski i z każdym tytułem staje się coraz lepszą pisarką.

Proza Sylwii Zientek ma potencjał. Ma szansę stać się kultową. Tylko potrzeba szlifu. W "Próżnej" go zabrakło.

Nie polecam, ArtMagda.

Rozczarowanie tym większe, że zachwycałam się jej "Podróżną w stronę czerwieni" i tak łasa byłam na następną lekturę tej autorki. Powieść jest tak źle napisana, że czułam się zażenowana podczas lektury. Tylko ja widzę te mankamenty? Tę niespójność akcji, przegadanie wielu wątków (które redaktor Muzy powinien po prostu wywalić) i przekarmienie czytelnika? Tylko ja...

Czegoś mi w tej książce zabrakło. Nie wiem czego, ale męczyłam się podczas czytania.
Wielki plus za opisy Warszawy.

Czegoś mi w tej książce zabrakło. Nie wiem czego, ale męczyłam się podczas czytania.
Wielki plus za opisy Warszawy.

"Odczuwanie więzi z drugim człowiekiem to jak nawiązanie kontaktu z inną galaktyką - nie sposób wytłumaczyć, dlaczego się udało."

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Po "Próżnej" tak naprawdę nie wiedziałam czego się spodziewać. Myślałam że dostanę kolejną typową kobiecą powieść obyczajową, ale tu zostałam kompletnie zaskoczona. Zaskoczył mnie zarówno styl autorki, jak i sama treść.

Rozpoczynając czytanie "Próżnej" zastanawiałam się nad tytułem, jakie ma on znaczenie. Przy pierwszych stronach nawiązywał jedynie do nazwy ulicy zlokalizowanej blisko miejsca pracy bohaterek, ale ku mojemu zaskoczeniu, im dalej w fabułę, tym zyskiwał nowe, głębsze znaczenie. Słowo "próżna" ma tu bardzo wymowny charakter. Odnosi się bowiem do stylu życia bohaterów tej książki, do ich egoizmu, do zapatrzenia w swoje "ja".

Akcja osadzona została w polskiej rzeczywistości. Widzimy tu samo życie, realia takimi, jakie są. Autorka nie stara się upiększać niczego na siłę, nie koloryzuje, nie idealizuje, pokazuje wszystko, tak, jak jest.

Niezwykle ciekawym wątkiem okazał się problem współczesnych kobiet, a mianowicie wybór: kariera czy rodzina. Sylwia Zientek nakreśla nam priorytety, jakimi zwykliśmy się kierować. Bo goniąc za pieniędzmi i sukcesem, gdzieś po drodze gubimy własną tożsamość, zatracamy siebie oraz wszystko to, co powinno być dla nas najważniejsze. Mamy tu również temat wierności małżeńskiej, dążenie do realizacji zamierzonych celów, znaczenie rodziny, niespełnioną miłość, siłę przyjaźni. Uświadamia nam to, jaki wpływ mają niedomówienia i nieporozumienia na życie, jak może to zaważyć na naszej przyszłości. Wszystko to przedstawione jest z różnych perspektyw. Jest więc okazja, aby dokładnie poznać portrety psychologiczne bohaterów, ich przemyślenia, różne punkty widzenia na daną sprawę. I trzeba powiedzieć, że postaci są prawdziwi, wyraziści. Tu każdy z nas znajdzie swoje odbicie w którymś z bohaterów.

"W chwili zwątpienia patrzysz w oczy swojego dziecka i wiesz, że Bóg istnieje."

Autorka serwuje nam wiele wartościowych kwestii odnoszących się do literatury i sztuki, charakteru Warszawy oraz Paryża (gdzie widać u autorki fascynację tym miastem).

Książka pełna jest retrospekcji, mamy ciągły przeskok z postaci do postaci, że niejednokrotnie można się pogubić. Tak więc trzeba się dość mocno skupić. Dialogów jest niewiele, ale to w niczym nie przeszkadza. Mamy za to dużą ilość detali, szczegółów, jak chociażby w ubiorze bohaterów, w opisie realistycznych czy klimatycznych miejsc. Ci, którzy szukają w tej powieści mknącej akcji, mogą być zawiedzeni. Ale za to ci, którzy oczekują lektury refleksyjnej, płynącej swoim nurtem, która zmusi do pewnych przemyśleń, będą usatysfakcjonowani.

Po lekturze tej powieści mogę powiedzieć, że dostałam wspaniały przekrój postaw jaki występuje w społeczeństwie. A kryzys wartości, jaki nas dopada - zawsze przecież można coś zmienić w naszym życiu.

"Odczuwanie więzi z drugim człowiekiem to jak nawiązanie kontaktu z inną galaktyką - nie sposób wytłumaczyć, dlaczego się udało."

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Po "Próżnej" tak naprawdę nie wiedziałam czego się spodziewać. Myślałam że dostanę kolejną typową kobiecą powieść obyczajową, ale tu zostałam kompletnie zaskoczona. Zaskoczył mnie zarówno styl...

„Próżna” to powieść, która wywarła na mnie wrażenie prawdziwości i brutalnej codzienności, autorka nie wacha się bezwzględnie wskazywać, że sens życia bohaterów ucieka, a oni sami ciągle poszukują rozwiązania. Sylwia Zientek rzuca nas w środowisko prawników, zdominowane przez obraz bogatych, dobrze wykształconych, pracujących w prestiżowej kancelarii osób, noszących dobrze skrojone garsonki, czy garnitury i często podróżujących po świecie. Czytając kolejne kartki powieści, ma się wrażenie, że nie polubimy się z bohaterami, odczuwamy pewien dystans i to zarówno wynikający z samych kreacji bohaterów, którym daleko do nieskazitelnych, nieomylnych charakterów, ale także ze względu na niedostępność i chłód bijący od budowanej w utworze atmosfery.

Fabuła utworu opiera się na historii dwóch kobiet, przyjaciółek, które pomimo wielu różnic, zarówno fizycznych, jak i charakterologicznych zawiązują między sobą więź, która na przestrzeni lat, w miarę jak bohaterki zmieniają się i dojrzewają, ma wiele obliczy, co warunkowane jest różnymi etapami życia każdej z kobiet. Autorka stopniowo rozbudowuje wątek obu kobiet, pojawia się retrospekcja, czytelnik powraca do wydarzeń sprzed kilku lat, co ułatwia późniejsze zrozumienie postępowania obu kobiet. Wydawać by się mogło, że kompozycja jest bardzo chaotyczna, teraźniejszość miesza się z przeszłością, ale każdy fragment jest jak element układanki, umieszczony w odpowiednim miejscu.

Z pewnością nie jest to powieść, dla osób oczekujących wartkiej akcji, narracja prowadzona jest przez narratora wszechwiedzącego, który relacjonuje nam życie, odczucia i decyzje bohaterów. „Próżna” to książka pokazująca życie zwyczajnych ludzi, ich codzienne rozterki, wzloty, upadki, zmagania z własnymi słabościami, chęć zmiany swojego życia. Utwór ten ma bardzo gorzką wymowę, los nie oszczędza bohaterów i na ich błędach daje wskazówki, jak warto żyć, by móc spojrzeć w lustro i powiedzieć: Tak, zrobiłam/em co tylko w mojej mocy, żeby być szczęśliwą/ym.

„Próżna” to powieść, która wywarła na mnie wrażenie prawdziwości i brutalnej codzienności, autorka nie wacha się bezwzględnie wskazywać, że sens życia bohaterów ucieka, a oni sami ciągle poszukują rozwiązania. Sylwia Zientek rzuca nas w środowisko prawników, zdominowane przez obraz bogatych, dobrze wykształconych, pracujących w prestiżowej kancelarii osób, noszących dobrze...

Nie da się tego czytać. Pretensjonalne.

Nie da się tego czytać. Pretensjonalne.