Książka ta opisuję historie polek który podbijały środowisko sztuki, w czasach gdy sztuka nie była dla kobiet. Mamy tu przytoczone historie, które w ciekawy sposób obrazują nam zmiany społeczne, w których uczestniczyły czasem celowo, a czasem z przypadku. Ale jest w tej książce dużo dobrej energii i motywacji dla kobiet. Gdyż nie zawsze droga którą wybierzemy jest dobra dla naszego otoczenia, ale jest dobra dla nas. Zdarza nam się o tym zapominać w obecnych czasach, gdy mamy być idealne. Tylko po co biec po idealność, gdy można być po prostu sobą.
Podoba mi się również to, że książka jest napisana o tych kobietach, a nie poglądach autorki i wpisanych w nie historie wybranych kobiet. Oczywiście wybrany temat sugeruję poglądy autorki, ale nie odbiera to komfortu czytania książki. Dlatego autorce bardzo gratuluję szczegółowości, oraz stania się narzędziem w opowiadaniu tych nieznanych historii.
Dodatkowo bardzo przypadło mi delikatne opisywanie otoczenia bohaterek, bo mogłam wiele rzeczy sobie wyobrazić i być przy nich w trakcie historii.

Książka ta opisuję historie polek który podbijały środowisko sztuki, w czasach gdy sztuka nie była dla kobiet. Mamy tu przytoczone historie, które w ciekawy sposób obrazują nam zmiany społeczne, w których uczestniczyły czasem celowo, a czasem z przypadku. Ale jest w tej książce dużo dobrej energii i motywacji dla kobiet. Gdyż nie zawsze droga którą wybierzemy jest dobra dla...

bardzo inspirujące, wciągające historie bohaterek - cieszę się że w końcu je poznałam.

bardzo inspirujące, wciągające historie bohaterek - cieszę się że w końcu je poznałam.

Niezwykła, wciągająca opowieść o kobietach, artystkach z początku XX wieku. Autorka wspaniale połączyła opowieść o sztuce z wątkami obyczajowymi. Dla mnie wielka przyjemność czytania i oglądania. Książka fantastycznie wydana.

Niezwykła, wciągająca opowieść o kobietach, artystkach z początku XX wieku. Autorka wspaniale połączyła opowieść o sztuce z wątkami obyczajowymi. Dla mnie wielka przyjemność czytania i oglądania. Książka fantastycznie wydana.

"(...) W środowisku warszawskich mieszczan nie bylo dotąd takiego przypadku, aby młoda matka i żona zajmowała się na poważnie malarstwem. Ale Melania jest uparta. Aby realizować swój cel, musi uciec od rodziny wtrącającej się we wszystkie sprawy, odciąć od krytycznych uwag matki i jej męczącej kurateli. (...) Kobiety jako twórczynie w Warszawie czy Krakowie wciąż nie są traktowane poważnie. „Nie cierpię malujacych bab! Co babie do pędzla!" - stwierdza młodopolski malarz Kazimierz Sichulski. O niechęci do sztuki tworzonej przez panie świadczą też recenzje (pisane przez mężczyzn),jakie zamieszczano w prasie w związku z wystawą nowo powołanego Stowarzyszenia Artystek
Polskich w 1899 roku. Przewodniczącą organizacji zostaje Olga Boznańska, od roku mająca własną pracownię w Paryżu. W Krakowie już całkiem znana, choć jej obrazy „dziwne, modernistyczne" nie zdobyły nadal uznania krytyki ani publiczności."
•
Fascynująca książka o polskich malarkach, które na przełomie XIX/XX w. żyły i tworzyły w Paryżu, w dzielnicy Montparnasse.
Mnóstwo osób, historii, bardziej znanych artystek: Anny Bilińskiej, Olgi Boznańskiej czy Tamary Łempickiej. Mnie najbardziej zaciekawiły te mniej znane malarki: Mela Muter, Irena Reno i Alicja Halicka.
Większość miała podobne doświadczenia, musiały pozostawić rodzinę w kraju, żyć w ciężkich warunkach, często w samotności. I mimo tych przeciwności potrafiły tworzyć i poświęciły całe swoje życie sztuce.
Widać, że autorka włożyła ogrom pracy, aby zbadać losy artystek i przedstawiła je w bardzo interesujący sposób.
Sylwia Zientek starała się odtworzyć zawiłe losy malarek i przyczynić się do utrwalenia spuścizny polskich artystek z kręgu École de Paris. Myślę, że jak najbardziej jej się to udało. Popieram także słowa autorki, że wystawa ich prac byłaby największym wyrazem uznania dla ich dokonań. Cudownie byłoby zobaczyć taką wystawę!
Bardzo inspirująca książka, polecam!

@wschod_bug

"(...) W środowisku warszawskich mieszczan nie bylo dotąd takiego przypadku, aby młoda matka i żona zajmowała się na poważnie malarstwem. Ale Melania jest uparta. Aby realizować swój cel, musi uciec od rodziny wtrącającej się we wszystkie sprawy, odciąć od krytycznych uwag matki i jej męczącej kurateli. (...) Kobiety jako twórczynie w Warszawie czy Krakowie wciąż nie są...

To jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam w tym roku. Czytałam wcześniej kilka pozycji na temat życia kobiet na przełomie XIX/XX wieku. Była to beletrystyka, opracowania dokumentalne czy biografie. O życiu malarek, bardziej, mniej znanych i o których w ogóle wcześniej nie słyszałam, tak ciekawie napisane biografie czytałam po raz pierwszy. Jestem pełna podziwu dla mrówczej pracy autorki w poszukiwaniu źródeł do napisania historii o tych odważnych, fascynujących, pełnych pasji polskich kobietach, artystkach malarkach. Ponosiły one wielkie koszty społeczne i wizerunkowe aby spełnić swoje marzenia o byciu malarką. Swoje marzenia w tamtym czasie mogły realizować niestety tylko w Paryżu, ponieważ w Polsce kobietom na uczelnie artystyczne był wstęp wzbroniony. A Paryż był stolicą świata dla artystów. Tam łamane były konwenanse, w Paryżu na Montparnasie zamieszkiwali artyści z całego świata, którzy tworzyli i wyznaczali nowe trendy w malarstwie.
Życie malarek w tamtej epoce, to często wegetowanie, głód, życie w nieogrzewanych pomieszczeniach. Nie zniechęcało to jednak artystek, ponieważ zaspakajanie głodu tworzenia i życie w niezależności wynagradzał cierpienie. Nie wszystkim się udawało osiągnąć wymarzony sukces, ale kilka z opisywanych malarek otrzymywało nagrody i ich prace znajdują się w muzeach w Polsce i we Francji, czy w zbiorach prywatnych kolekcjonerów. Do najbardziej znanych nazwisk należą Tamara Łempicka, Anna Bilińska, Mela Muter, Alicja Halicka. Znane też były ze swojej działalności społecznej na rzecz kobiet.
Polecam bardzo.

To jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam w tym roku. Czytałam wcześniej kilka pozycji na temat życia kobiet na przełomie XIX/XX wieku. Była to beletrystyka, opracowania dokumentalne czy biografie. O życiu malarek, bardziej, mniej znanych i o których w ogóle wcześniej nie słyszałam, tak ciekawie napisane biografie czytałam po raz pierwszy. Jestem pełna podziwu dla...

Opowieść o Polkach, które w drugiej połowie XIX wieku i na początku XX zdecydowały się wyemigrować do Paryża, aby uczyć się malarstwa, rozwinąć się artystycznie i zdobyć sławę i uznanie. Nie są to wesołe, optymistyczne historie. Panie na obczyźnie napotykały na takie problemy jak: brak pieniędzy, a co za tym idzie głód, bardzo złe warunki mieszkaniowe, samotność, cierpienie, dyskryminację, śmierć najbliższych. Autorka wykonała tytaniczną pracę próbując odtworzyć koleje losu: Anny Bilińskiej, Olgi Boznańskiej, Marii Dulębianki, Alicji Halickiej, Meli Muter, Anieli Pająkówny, Ireny Reno z bardzo skąpych materiałów źródłowych. Olga Boznańską i Maria Dulębianka to nazwiska, którego są dosyć znane, natomiast pozostałe panie, choć odniosły nawet spory sukces w pewnym okresie swojego życia to obecnie stały się kompletnie zapomniane. Wiele ich prac nie zachowało się do czasów współczesnych i jak pisze autorka może leżą gdzieś zakurzone na strychach, w piwnicach, bądź wiszą na ścianach u ludzi, którzy nie mają pojęcia przez kogo zostały wykonane.
Smutna to i gorzka opowieść o kobietach, które miały olbrzymią pasję, które wiele poświęciły dla sztuki, a obecnie ich nazwiska nic nie mówią nawet znawcom.
"Polki na Montparnassie" to bardzo wciągająca, bogato ilustrowana, napisana przystępnym językiem pozycja. Polecam nie tylko wielbicielom malarstwa. Wysoka ocena na LC jak najbardziej zasłużona.

Opowieść o Polkach, które w drugiej połowie XIX wieku i na początku XX zdecydowały się wyemigrować do Paryża, aby uczyć się malarstwa, rozwinąć się artystycznie i zdobyć sławę i uznanie. Nie są to wesołe, optymistyczne historie. Panie na obczyźnie napotykały na takie problemy jak: brak pieniędzy, a co za tym idzie głód, bardzo złe warunki mieszkaniowe, samotność,...

Świetna książka o wybitnych polskich malarkach żyjących i tworzących w Paryżu na przełomie XIX i XXw. Rzetelna biografia, moc nazwisk wspaniałych polek, artystek, niektóre sławne za życia, niektóre zapomniane, niedocenione do dzisiaj, m.in.: Anna Bilińska, Tamara Łempicka, Mela Muter, Alicja Halicka, Maja Berezowska czy Irena Reno. Wszystkie żyły w trudnych, okrutnych, niesprawiedliwych czasach dla kobiet, które by tworzyć poświęcały swoje prywatne szczęście, życie i zdrowie. Ich determinację, odwagę, walkę o wolność, niezależność, ich pracowitość i poświęcenie docenili po latach nieliczni. Sylwia Ziętek swoją książką oddaje im hołd, przywraca pamięć.
Autorka nie tylko zgromadziła ogromny materiał na ich temat, ale też oddała klimat tamtych lat.
Piękny język, ciekawa konstrukcja utworu, elegancki styl, fotografie, można by długo wymieniać. Jestem zachwycona i co rzadko się mi zdarza, powrócę do tej lektury, bo jest tego warta.
Okładka przyciąga wzrok, piękne wydanie godne zawartości.

Świetna książka o wybitnych polskich malarkach żyjących i tworzących w Paryżu na przełomie XIX i XXw. Rzetelna biografia, moc nazwisk wspaniałych polek, artystek, niektóre sławne za życia, niektóre zapomniane, niedocenione do dzisiaj, m.in.: Anna Bilińska, Tamara Łempicka, Mela Muter, Alicja Halicka, Maja Berezowska czy Irena Reno. Wszystkie żyły w trudnych, okrutnych,...

Uwielbiam książki o malarzach, a ta jest wyjątkową biografią polskich malarek żyjących i tworzących w Paryżu, choć oczywiście mężczyźni również się tu pojawiają, niekoniecznie sami malarze (Matejko, Przybyszewski, Rilke). Autorka pięknie nakreśliła klimat przełomu XIX i XXw.

Uwielbiam książki o malarzach, a ta jest wyjątkową biografią polskich malarek żyjących i tworzących w Paryżu, choć oczywiście mężczyźni również się tu pojawiają, niekoniecznie sami malarze (Matejko, Przybyszewski, Rilke). Autorka pięknie nakreśliła klimat przełomu XIX i XXw.

Mnóstwo ciekawych informacji. Dobre, chronologiczne przedstawienie biografii

Mnóstwo ciekawych informacji. Dobre, chronologiczne przedstawienie biografii

Jeszcze nigdy nie czytałam tak długo książki o sztuce. Myślę, że to przez chaos spowodowany przez konstrukcję tej książki. Historie pojedynczych artystek przeplatają się w niezrozumiały dla mnie sposób. Jeśli ktoś sięga po tę pozycję, aby coś więcej dowiedzieć się o Marii Dulębiance czy Tamarze Łempickiej, to stanowczo odradzam. Informacje o nich są szczątkowe. Miejsce zostało poświęcone dla Bilińskiej, Muter, Halickiej i Irenie Reno.
W książce, która przybliża malarstwo ważne są ilustracje.. Wygodniej czyta się, kiedy obok opisu znajduje się wymieniany przez autora obraz. W "Polkach na Montparnassie" ilustracji jest wybitnie mało i nie zawsze współgrają z tekstem. Niejednokrotnie mnie to irytowało. Musiałam sięgać po telefon, aby wyszukać obraz, co gwarantowało rozproszenie.

Doceniam jednak determinację autorki. Udowodniła ją, wytrwale szukając informacji o Irenie Reno.

Jeszcze nigdy nie czytałam tak długo książki o sztuce. Myślę, że to przez chaos spowodowany przez konstrukcję tej książki. Historie pojedynczych artystek przeplatają się w niezrozumiały dla mnie sposób. Jeśli ktoś sięga po tę pozycję, aby coś więcej dowiedzieć się o Marii Dulębiance czy Tamarze Łempickiej, to stanowczo odradzam. Informacje o nich są szczątkowe. Miejsce...