Zapraszam na www.niekulturalnakulturalnie.wordpress.com

„Literacka zagadka roku”? Świetnie! „Zbrodnia w stylu vintage”? Jeszcze lepiej. To właśnie te hasła nastawiły mnie, że dostanę polską wersję Sherlocka, choć może bardziej pasowałaby tutaj panna Marple. Oldschoolowy klimat, konwenanse i obyczaje przyćmiły jednak same morderstwa (bez których przecież nie mogło się obejść), a największą tajemnicą okazała się sama autorka. Zacznijmy jednak od początku.

„W Krakowie „przebaczenie” było wyłącznie terminem teologicznym, bez praktycznego zastosowania w życiu codziennym.”
Profesorowa Szczupaczyńska ma tysiąc spraw na głowie. Musi pamiętać o obiedzie, zakupach, kontrolować nową służącą i jeszcze być na bieżąco ze wszystkim, co w wyższych sferach się dzieje. Dużo? Może, ale mimo to kobieta w XIX-wiecznym Krakowie może narzekać na nudę. Do czasu! Gdy podopieczne Domu Helclów zaczynają ginąć w tajemniczych okolicznościach, profesorowa czuje się zobowiązana rozwiązać tę zagadkę, a przy okazji zdobyć fanty na akcję charytatywną. Zabawę czas zacząć!

Maryli Szymiczkowej nie spotkacie na żadnych targach. Nie wpadniecie nawet na nią przypadkiem na ulicy. Autorka „Tajemnicy Domu Helclów”, tak naprawdę nie istnieje, a do życia powołali ją Jacek Dehnel i Piotr Tarczyński. Pierwszy zafascynowany jest międzywojennymi historiami kryminalnymi, drugi to krakus z dziada pradziada.

Książka tych dwóch panów od początku określana jest jako pastisz literatury z końca XIX wieku. Minioną epokę ukazuje w sposób wielce satyryczny i to im się na pewno udało. Za dużo jednak uwagi poświęcili formie, spychając – wydawać by się mogło – główny wątek na dalszy plan.

Duet Dehnel-Tarczyński odwalili kawał świetniej roboty, widać, że włożyli w ten projekt mnóstwo serce, ale… nie chodzi tylko o złe sklasyfikowanie tej powieści. Może obyczajówka z wątkiem kryminalnym, ale rasowy kryminał? W życiu. Problemem jest też żółwie tempo, które spowalnia masa drobiazgowych opisów, wątków pobocznych i nieistotnych wstawek. W pewnym momencie kompletnie przestało mnie interesować rozwiązanie zagadki. Chciałam tylko dotrzeć do końca.

W całej powieści możemy znaleźć multum smaczków w stylu retro. Do mojego ulubionego należą zdecydowanie krótkie zdania wprowadzające na początku każdego rozdziału. Niby mała rzecz, a cieszy i nastraja. Tutaj chylę czoło przed Szymiczkową – świetny pomysł.

Gdyby opis „Tajemnicy Domu Helclów” był adekwatny do tego, co rzeczywiście otrzymałam, pewnie bym się nigdy na nią nie zdecydowała. Na pewno taka stylistyka znajdzie swoich zwolenników. Lubicie historyczne obyczajówki? Proszę bardzo. Dla mnie jednak autorzy nie mieli konkretnego planu. Miało wyjść pięknie, a wyszło jak zwykle.

Zapraszam na www.niekulturalnakulturalnie.wordpress.com

„Literacka zagadka roku”? Świetnie! „Zbrodnia w stylu vintage”? Jeszcze lepiej. To właśnie te hasła nastawiły mnie, że dostanę polską wersję Sherlocka, choć może bardziej pasowałaby tutaj panna Marple. Oldschoolowy klimat, konwenanse i obyczaje przyćmiły jednak same morderstwa (bez których przecież nie mogło się...